สามปีต่อมา
ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มยิ้มโปรยเสน่ห์ปล่อยให้ช่างภาพเก็บภาพประธานบริษัทฯ เพื่อลงนิตยสารธุรกิจ นักข่าวสาวอดทำตาเคลิ้มไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ได้ฉายารอยยิ้มนักฆ่าเลยทีเดียว ไม่ใช่เพราะเขาเป็นมือปืนซุ้มไหนหรอก แต่เพราะรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์นั้นร้ายกาจนัก อะไรที่เขาต้องการ เขาต้องได้
“วันนี้รบกวนคุณชานนท์มากเลยนะคะ”
“ไม่เป็นครับ” ชายหนุ่มยิ้มแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บริหาร
“คุณชานนท์ไม่คิดจะเข้าวงการบันเทิงบ้างหรือคะ หุ่นแซ่บๆ แบบนี้สาวกรี๊ดกันทั่วบ้านทั่วเมือง”
“ผมเขินกล้องครับ”
“อุ้ยตาย! ขึ้นกล้องแบบนี้ น่าเสียดายแย่นะคะ”
ชานนท์ยังคงยิ้มแต่ในใจหัวเราะเยาะ จะเป็นทำไมดารงดาราได้เงินน้อยกว่าที่เขาทำงานอยู่เป็นไหนๆ ถ้าต้องการแค่ชื่อเสียง ตอนนี้เขาแทบจะเป็นข่าวให้พูดถึงทุกวันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปเปล่าประโยชน์กับเรื่องแบบนั้น ชายหนุ่มพูดคุยกับนักข่าวสาวและช่างภาพอีกเล
