ไวโอเล็ตตื่นขึ้นหลังจากเผลอหลับไปตรงโซฟา ความคิดแรกที่เข้ามาในหัวของเธอไม่พ้นเรื่องของเอดีนและลัมบาน่า เธอยังให้คำตอบไม่ได้ว่าควรเลือกใคร หากเลือกเขาเธอจะต้องยอมทิ้งชีวิตของตัวเอง แต่หากเลือกพ่อบุญธรรมเธอก็ต้องทิ้งหัวใจ และใช่เธอตกหลุมรักเขาเข้าเต็มเปา แพ้ความใส่ใจและสิ่งดี ๆ ที่เขาทำให้อย่างเลี่ยงไม่ได้
ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำเอาร่างบางถึงกับส่ายหน้าไปมา คนโทรทำเหมือนกับว่ารู้เวลาล่วงหน้าที่เธอตื่นขึ้น
“ฮัลโหลค่ะ” น้ำเสียงหญิงสาวเต็มไปด้วยความสดใสเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า
“เพิ่งตื่น?”
“รู้ด้วยเหรอคะ?”
“อืม ทำไมนอนตอนเย็น มันจะปวดหัวเอาไม่รู้หรือไง”
“เผลอหลับไปค่ะ ว่าแต่คุณป๊าทำอะไรอยู่”
“คิดถึงเธออยู่” หน้าของเธอเห่อร้อนเมื่อได้ยินคำตอบ ใครจะรู้ว่าชายวัยกลางคนก็สามารถทำตัวเหมือนวัยรุ่นหัดรักเป็นด้วย
“มาหาไวน์มั้ยคะ?”
“เธอมานอนกับฉันดีกว่ามั้ย ถ้าตกลงจะให้คนไปรับ”
“งั้น
