เมียแต่ง

เมียแต่ง -05- เอาจริง

"แน่ใจเหรอคะ ว่าจะยอมให้ฟาด นาวดุมากนะ ขี้หึงมากด้วย พี่พลนั่นแหละจะซวย ถ้านาวเอาจริงขึ้นมา"

ใบหน้างามเชิดขึ้น ให้ปลายจมูกเชิดรั้น ไม่แนบชิดกับเสื้อของเขามากเกินไป แค่กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนกายของเขา มันก็ทำให้เธอแทบยืนไม่ไหว ผู้ชายอย่าง 'รวมพล' เป็นตัวเลือกที่เธอปฏิเสธยากมากจริงๆ

"ดุแค่ไหน พี่ก็ไหว เวลาพี่ดุ นาวเองก็ต้องไหวเหมือนที่พี่ไหวนะรู้ไหม"

"อื้อออ.. อ๊าา.. "

เสียงเปล่งครางหวาน หลุดออกมาจากปาก เมื่อเขาใช้ปากงับที่หูของเธอ แม้จะเป็นสัมผัสเพียงแผ่วเบา แต่ทำเอาหัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างหนัก มือบางทั้งสองข้าง เกาะไหล่ของเขาแทบไม่ทัน แต่ในขณะที่เธอใจสั่น อีกคนกลับยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

"ตัวสั่นขนาดนี้ เดินเข้าห้องไม่ไหว พี่อุ้มก็ได้นะ"

"พะ พี่พล ปล่อยนาวก่อน เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น"

"ใครล่ะที่จะมาเห็น ถ้าเป็นหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นที่เราพึ่งเดินผ่าน ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้รู้กันไปเลย ว่ามะนาวเปรี้ยวลูกนี้ พี่จองแล้ว ห้ามยุ่ง ห้ามเข้าใกล้ ไม่อย่างนั้น ได้ไฟ้ว์ตัวต่อตัวกับพี่แน่"

"ที่คลับเมื่อกี้ห้าต่อหนึ่ง นาวยังคิดว่าพี่ไม่ไหว นี่สิบต่อหนึ่ง ถ้าบอกว่าไหว ก็โม้เกินไปแล้วค่ะ"

เขาหลุดยิ้มให้กับคำที่เธอบอกออกมา ก่อนจะยอมปล่อยร่างบอบบางในอ้อมกอดให้เป็นอิสระแต่โดยดี

"ไม่รู้ดิว่าไหวไหม แต่ถ้าใครมายุ่งกับของที่เป็นของพี่ ให้ตายพี่ก็ไม่ยอม เจ็บตัวก็ช่างหัวมัน แค่ได้สั่งสอนไอ้คนที่มันลามปามเท่านั้นก็พอ"

"แล้วทีผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ ทำไมพี่พลถึงยอมให้เธอแต่งงานกับคนอื่นล่ะ ใครๆก็รู้กันทั้งนั้น ว่าพี่พลรักเธอมาก และเหมือนเธอเองก็รักพี่พลเหมือนกัน นาวไม่เห็นว่าพี่พลจะทำอะไร ไม่โวยวาย ซ้ำยังจีบคนใหม่ ทำเหมือนไม่เสียใจอะไรเลย"

"ความรู้สึกมันอยู่ข้างใน นาวไม่รู้ ว่าพี่เสียใจที่โดนทิ้งไหม และนาวก็ไม่รู้ ว่าความรู้สึกของพี่ที่มีต่อนาวมันมากแค่ไหนเหมือนกัน"

"พี่พลคะ.. นาวกำลังถามเรื่องนั้นอยู่นะ กะจะใช้คำพูดเพื่อให้ผู้หญิงติดกับตลอดเวลาเลยเหรอคะ"

เขาคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะพลิกกายมาคร่อมเธอใหม่ โดยใช้แขนทั้งสองข้าง กักขังร่างบอบบางของอีกคนเอาไว้

"แล้วนาวล่ะ ติดกับพี่บ้างไหม"

"บอกก่อนสิคะ ว่าถ้ารักผู้หญิงคนนั้นมาก แล้วทำไมถึงปล่อยเธอไป"

"เขาอยากไปโดยไม่มีใครแย่ง คนอย่างพี่แฟร์อยู่แล้ว กล้าบอกเลิก ก็จะเลิกให้ แต่ถ้าทำให้หลงจนโงหัวขึ้นไม่ไหว ก็พร้อมจะหลงจนวันตาย"

คำตอบของเขา ทำให้คนที่อยู่ภายใต้การเกาะกุมนิ่งไป ดวงตาคู่สวย สบประสานกับตาคมเฉียบคู่นั้น ก่อนที่เขาจะยิ้มให้เธอจางๆ

"จูบได้ไหม.."

ตาคมที่เลื่อนมองที่ปาก ทำให้ปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนที่เขาจะหลุดรอยยิ้มออกมา

"กลัวพี่หรอ"

"พี่พลกำลังทำให้นาวกลัว วันนั้นก็ปฏิเสธอย่างไม่ใยดี พอมาวันนี้ก็เลือกที่จะเดินเข้าใส่จนนาวตั้งตัวไม่ทัน"

"ตั้งตัวไปด้วยกันไหมล่ะ ไม่ต้องกลัวพี่ เพราะคนอย่างพี่ไม่เคยทำร้ายใครก่อน ถ้าจะบอกว่ามันเร็วเกินไป ก็ไปจดทะเบียนสมรสผูกมัดกันไว้ เมื่อเวลาผ่านไป แล้วพี่ทำตัวห่วยแตกจนเธอทนไม่ไหว ฟาดพี่ได้ตามสบาย พี่ไม่สู้เมียอยู่แล้ว"

รอยยิ้มจางๆผุดประกายที่ใบหน้า เมื่อยามที่เขาเคลื่อนมือไปเกลี่ยเส้นผมอ่อนนุ่มที่ปรกบังใบหน้า ไปทัดที่หูเอาไว้ แก้มนวลเริ่มเปล่งปลั่ง เพราะความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ข้างใน และด้วยความที่ประสบการณ์มีมากกว่า เขารู้ในทันทีเลยว่า อาการที่เธอถ่ายทอดออกมา มันหมายความว่าอย่างไร

"เข้าห้องไหวไหม พี่อุ้มได้นะ"

"มะ ไม่ต้องค่ะ นาวเดินเองได้"

มือบางดันเขาออกห่างไวๆ ก่อนที่เธอจะใช้มืออีกข้าง ลูบใบหน้าของตัวเองไปมา ก่อนจะหันหน้าเข้าประตู และหันหลังให้เขาที่มองอยู่ เป็นอีกครั้ง ที่รอยยิ้มของเขาผุดประกายที่ใบหน้า แม้ที่ผ่านมา เขาจะคบหาผู้หญิงแค่คนเดียว มีแฟนแค่คนเดียว แต่อาการของผู้หญิงที่แสดงออกประมาณนี้ ก็ใช่ว่า ที่ผ่านมาจะไม่เคยเห็นแต่อย่างใด

"พี่พลกลับได้แล้วค่ะ นาวจะอาบน้ำ ไม่ได้ออกไปไหนแล้ว"

"พี่เข้าห้องนาวไม่ได้หรอ"

เขาร้องถาม แววตาแห่งความอ้อนวอน ถ่ายทอดออกมาอีกครั้ง ก่อนจะมองผ่านช่องว่างทางประตู เพื่อสอดส่องเข้าไปข้างใน

"พื้นที่ส่วนตัวของนาว ไม่เคยมีใครก้าวผ่านได้ง่ายๆ อยากเป็นผู้ชายคนแรก ก็คงต้องพยายามหน่อยนะคะ"

เขาเลือกที่จะยิ้มออกมาแทนคำตอบ และลอบมองดวงหน้างดงามของอีกคนอีกครั้ง ด้วยความที่รู้จักกันก่อนหน้า เขาเชื่ออย่างสุดใจ ว่าผู้หญิงอย่างมะนาวไม่ง่าย เธอวางตัวได้ดีกว่าผู้หญิงหลายๆคนที่เขาเคยรู้จักด้วยซ้ำ ยอมรับว่าตอนนั้นเคยจินตนาการ ว่าผู้หญิงแบบมะนาว จะสมหวังกับผู้ชายประเภทไหน ไม่คิดเหมือนกันว่าวันหนึ่ง เธอจะกลับมาเป็นคนที่เขา 'อยากได้'

"ครับ ไม่เข้าก็ได้ แต่ช่วยตอบแค่ไลน์พี่ได้ไหม คนอื่นที่มันพึ่งขอแอดไลน์ไป ถ้าบล็อกได้ คืนนี้พี่คงนอนหลับอย่างสบายใจ"

"กล้าแลกไหมล่ะคะ ไม่อยากให้นาวทำแบบไหน พี่จะทำแบบนั้นเช่นกัน"

"ได้เสมอ พรุ่งนี้พี่ขอมาเจอแต่เช้าก็แล้วกัน จะเปิดไลน์และทุกแอพพลิเคชั่น เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ ไม่จริงจังและจริงใจ พี่ไม่ทำแบบนี้ให้ใครนะบอกเลย"

.

.

.

'รวมพล' เดินลงมาจากห้องพักส่วนตัวของอีกคน หลังจากที่ใช้เวลาพูดคุยกับเธออยู่ครู่ใหญ่ๆ วัยรุ่นที่เขาพึ่งพบเจอเมื่อตอนก่อนหน้า ยังนั่งอยู่ตำแหน่งเดิมไม่ได้หายไปไหน และเห็นด้วยว่า กลุ่มคนพวกนั้น กำลังมองมาที่เขาอย่างท้าทาย

"เดี๋ยวสิครับพี่ พี่ดื่มเหล้าไหมครับ"

เสียงห้วนร้องถาม เมื่อยามที่เขากำลังจะเดินผ่าน พอได้ยินแบบนั้น เขาจึงเลือกที่จะชะงักฝีเท้า ก่อนจะหมุนกายกลับไป

"พี่เป็นอะไรกับน้องนาวเหรอครับ ถึงได้เสนอหน้า.. มาส่งน้องได้"

"ต้องเสือกใช่ไหม ถึงจะสบายใจ"

เขายกยิ้มกลับ ไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด และจำได้ ว่าผู้ชายที่เขากำลังมองหน้า และกำลังมองหน้าเขา เป็นคนเดียวกับที่ทักทายมะนาว

"น้องนาวมีคนหมายปองเยอะอยู่นะครับ บางทีที่ข้ามหน้าข้ามตาเกินไป มันก็น่าหมั่นไส้"

"แล้วไง หวงทั้งๆที่ไม่ใช่เจ้าของ ได้ด้วยเหรอวะ"

"ผมว่าพี่ชักจะกวนตีนละ ถอยไปดีกว่า แล้วอย่ามาที่นี่ ถ้าพี่ไม่อยากเจ็บตัว"

"กูต้องกลัวมึงไหม?"

ลิ้นร้อนดันเข้ากับกระพุ้งแก้ม พลางเลิกคิ้วท้าทาย รู้อยู่เต็มอก ว่าถึงยังไง ก็คงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ กล้องวงจรปิดที่กำลังบันทึกภาพไว้ เชื่ออย่างสุดใจ ว่าคนที่อยู่ที่นี่ย่อมรู้ดี

"พี่พล.."

เสียงหวานของคนบางคนที่เอ่ยเรียกชื่อเขา ทำให้เขาหันมองที่ต้นตอของเสียงโดยไว เห็นเป็นมะนาวที่กำลังวิ่งมาแต่ไกลๆ

"ไม่นะคะ"

แขนขาวรวบกอดที่เอวเขา ทันทีที่เธอเข้าถึงตัว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเธอลงมาอีกทำไม ยิ่งเห็นอาการเร่งรีบที่เธอแสดงออกมา เหมือนเธอเองจะรู้ว่า กำลังจะเกิดสิ่งใด

"กลับเถอะค่ะ นาวไปส่งที่รถนะคะ"

ความรู้สึกบางอย่าง แทรกผ่านทันทีที่เธอเอ่ยคำนั้นออกมา ถ้าเธอจะไปส่งเขาที่รถ ก็เท่ากับว่า เธอจะเดินกลับ ผ่านวัยรุ่นกลุ่มนี้เพียงลำพัง ซึ่งเขาไม่ยอม

"ไม่อ่ะ จะให้เธอไปส่งพี่ แล้วเธอเดินกลับคนเดียว พี่ไม่ยอม"

"พี่พลคะ อย่าดื้อได้ไหมคะ นาวขอนะ.."

"พี่ให้ได้ทุกอย่างนะ ถ้ามันเป็นสิ่งที่เธออยากได้ แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้"

"พี่พล.."

เขาไม่ได้รอให้อีกคนได้พูดอะไร และเลือกที่จะลากมือของอีกคน ฝ่า ฝูงชนเหล่านั้น เพื่อกลับไปที่ห้องของเธออย่างเดิม

"พี่พลดื้ออ่ะ นาวไม่อยากให้พี่พลมีปัญหานะคะ ถ้าห้องข้างๆเขาไม่เห็น ว่าตอนแรกนาวมากับพี่พล แล้วถ้าเขาไม่บังเอิญลงมาเจอพี่พลคุยกับวัยรุ่นกลุ่มนั้นอีกครั้ง ถ้าเขาไม่รีบไปบอกนาว มันจะเกิดอะไรขึ้น"

"พี่เลี่ยงไม่ได้"

"ต้องได้สิคะ นาวไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวเพราะมาส่งนาวนะ เราปล่อยผ่าน ไม่พูด ไม่คุยก็ได้นี่คะ"

"มันสั่งให้พี่ห้ามมานี่ที่ คอยดูเถอะ สักวันมันกับพี่ก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี มันห้ามพี่ไม่ให้มาหานาวไม่ได้ ต่อให้พี่ต้องเจอมันทุกวัน เพราะมาหานาวทุกวัน พี่ก็ไม่กลัวพวกมัน"

"พี่พล ไม่เอาแบบนี้สิคะ นาวไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวนะ"

"นาวเลือกได้นะ ที่จะไม่ให้พี่กับพวกนั้นต้องมีปัญหากัน พี่ไม่รู้หรอก ว่านาวรู้จักใครที่อยู่ในกลุ่มนั้นบ้าง ไม่รู้ว่านาวสนิทกับใคร หรือมีใครที่มันแอบชอบนาวบ้าง มันสั่งห้ามไม่ให้พี่มาที่นี่ แน่นอนว่าพี่ไม่ทำ แต่ถ้านาวไม่อยากให้พี่เจ็บตัวเพราะดื้อด้าน นาวก็ย้ายออกจากที่นี่ แล้วไปอยู่กับพี่"

"นาวทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ แม้ว่านาวจะชอบพี่พลมาก แต่พี่พลกับผู้หญิงคนนั้นก็พึ่งเลิกกัน นาวไม่ได้อยากเป็นของเล่นแก้เบื่อที่มีเพื่อฆ่าเวลาของใคร"

"ของเล่น พี่จำเป็นต้องอยากได้เป็นเมียไหม พรุ่งนี้สิบโมง พี่จะมารับเธอไปจดทะเบียนสมรสด้วยกัน เธอยังใช้นามสกุลเดิมได้ ใช้นางสาวได้ หรืออยากใช้นามสกุลของพี่ พี่ก็เต็มใจ นี่คือวิธีเดียว ที่พี่สามารถทำให้เธอรู้ ว่าพี่เอาจริง!"