บทที่ 25
หลังจากค่ำคืนอัปยศนั้นผ่านพ้นไป ก็ไม่มีคืนไหนเลยที่หล่อนไม่ถูกเรียกขึ้นไปบำเรอให้กับคีแรน เขาตักตวงความสาวจากร่างกายของหล่อนอย่างไม่รู้จักอิ่มเอม กลืนกินทุกหยาดหยดสวาทของหล่อนอย่างตะกละตะกลาม ร่างกายของหล่อนบอบช้ำเสมอหลังจากเสร็จสิ้นหน้าที่ปรนเปรอเขาบนเตียง
“ทำไมไม่เข้าไปทำงานในห้องอาหาร”
หล่อนที่กำลังกวาดเศษใบไม้อยู่หลังคฤหาสน์สะดุ้งตกใจ เมื่อจู่ๆ คนที่ฝังแน่นอยู่ในหัวตลอดเวลาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า
“คุณ...คีแรน...?”
“ฉันถาม? ตอบมา!”
“เอ่อ...”
“คิดหรือว่าจะหลบหน้าฉันได้”
หล่อนเสหลบสายตาหาเรื่องของเขา และพยายามที่จะถอยหลังหนี แต่มือใหญ่ตวัดเพียงครั้งเดียวก็สามารถรวบเอวคอดของหล่อนเอาไว้ได้เสียแล้ว แถมยังกระชากเข้าไปกอดรัดแนบอกอีกต่างหาก
“ปล่อย...ปล่อยพราวค่ะ”
“อย่าหลบหน้าฉันอีก ไม่ว่าจะตอนกลางวันหรือกลางคืน จำเอาไว้”
“อื้อ...อื้อ...”
เขาลงโทษหล่อนเหมือนทุกครั้งที่หล่อนขัดใจ
