ตอนที่ 5
1022 คำ
หลายวันต่อมา หล่อนกลับมาทำงานได้อีกครั้ง เพราะร่องรอยที่อรุณรัตน์ทิ้งเอาไว้บนใบหน้าจางหายไปจนหมดแล้ว แต่กระนั้นหล่อนก็ยังหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับคีแรนเสมอ
“พี่ลำดวนจะขึ้นไปทำความสะอาดชั้นบนเหรอคะ”
หล่อนเดินมาเจอลำดวนที่ทางขึ้นบันไดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย และอยากจะช่วยเหลือ
“ใช่จ้ะ ว่าแต่พราวว่างอยู่หรือเปล่า”
“ว่างค่ะพี่ลำดวน”
ลำดวนระบายยิ้ม
“งั้นช่วยเอาผ้าปูไปเปลี่ยนในห้องของคุณคีแรนแทนพี่หน่อย”
“ให้พราวไปทำอย่างอื่นไม่ได้เหรอคะ”
สีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความเข็ดขยาด
“ไม่ต้องกลัวหรอก ตอนนี้เพิ่งสี่โมงเย็น คุณคีแรนยังไม่กลับมาหรอก”
มันก็จริงอย่างที่ลำดวนบอก เพราะคีแรนมักจะกลับบ้านดึกดื่นเสมอ และก็กลับมาพร้อมกับผู้หญิงทุกคืน
“งั้นก็ได้ค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ”
ลำดวนส่งตะกร้าใส่ผ้าปูเตียงมาให้ หล่อนรีบยื่นมือไปรับมาถือเอาไว้
“เอาสีน้ำเงินนะพราว คุณคีแรนกำชับเอาไว้”
“ค่ะพี่ลำดวน”
ลำดวนระบายยิ้มให้หล่อน ก่อนจะเดินแยกไปทางอื่น ในขณะที่หล่อนต้องมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของคีแรนอย่างไม่มีทางเลือก และก็อดค่อนขอดชายหนุ่มในใจไม่ได้
‘ผู้ชายอะไรใช้ผ้าปูเตียงเปลืองพอๆ กับถุงยางเลย’
ไม่ช้าก็มาหยุดในห้องนอนของเขาอีกครั้ง หล่อนวางตะกร้าบนเตียง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องกว้างอีกครั้งอย่างสำรวจตรวจตรา และสายตาของหล่อนก็มองไปเห็นประตูห้องห้องหนึ่งที่รู้ดีว่าคีแรนสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งในนั้น
คิ้วโก่งเรียวสวยตามธรรมชาติเลิกสูง ความอยากรู้อยากเห็นเกิดขึ้นในหัวมากกว่าทุกครั้ง หล่อนขยับเท้าเดินไปหยุดที่หน้าห้องต้องห้ามของคีแรน มือเล็กยื่นไปหยุดที่ลูกบิดประตู หลายครั้งที่หล่อนชะงักอยู่แค่นั้น หลายครั้งที่อยากจะหมุนตัวกลับและเลิกสนใจสิ่งที่คีแรนหวงห้าม แต่ไอ้ความอยากรู้อยากเห็นที่เต้นระริกอยู่ในอกตอนนี้สิ มันรุนแรงเหลือเกิน มันบงการให้หล่อนหยุดความหวาดกลัวทุกอย่างเอาไว้ และเปิดประตูเข้าไป
ภายในห้องต้องห้ามตกแต่งเอาไว้ด้วยรูปภาพมากมาย หล่อนมองอย่างตื่นตาตื่นใจ พอจะรู้มาก่อนหน้านี้บ้างหรอกว่าคีแรนเป็นนักวาดภาพมาก่อน เขารักการวาดภาพ ก่อนจะเลิกวาดเพราะต้องมาบริหารธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของครอบครัว แต่หล่อนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีฝีมือขนาดนี้
หล่อนเดินไปหยุดหน้ารูปภาพที่แขวนเอาไว้บนผนัง มองด้วยความทึ่ง และก็ใช้เวลาเดินชื่นชมรูปภาพพวกนั้นอยู่นานอย่างลืมตัว จนกระทั่งมาหยุดที่ตรงกลางห้อง หน้ารูปขนาดใหญ่รูปหนึ่งที่มีผ้าสีขาวคลุมเอาไว้ทั้งหมด
“ภาพอะไรนะ ต้องสวยแน่ๆ เลย”
พราวเนตรกำลังจะดึงผ้าคลุมออกจาก แต่เสียงกระด้างของคีแรนดังขึ้นทางด้านหลังเสียก่อน มันหยุดยั้งทุกการเคลื่อนไหวของหล่อน แม้กระทั่งการหายใจ
เขา...กลับมาแล้ว?!
หล่อนตกใจจนหน้าซีดเผือด พยายามหาทางรอด แต่ดูเหมือนจะริบหรี่เหลือเกิน
“เข้ามาทำอะไรในนี้ พราวเนตร!”
เขาเดินเข้ามาหยุดข้างหลัง และกระชากหล่อนให้หมุนตัวไปหา ใบหน้าซีดๆ ของหล่อนเงยขึ้นมองเขา
“พราว...พราว...”
หล่อนพูดไม่ออก ยิ่งเห็นสีหน้าโกรธจัดของคีแรนก็ยิ่งตื่นตกใจ
“ขอโทษค่ะ...คุณคีแรน พราว...โอ๊ย...!”
ร่างของหล่อนถูกจับเหวี่ยงล้มลงไปกองกับพื้น บั้นท้ายงอนงามกระแทกลงกับพื้นห้องเต็มแรง หล่อนเจ็บระบมจนหน้าตาบิดเบี้ยว มองเขาอย่างขอความเห็นใจ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีให้กับหล่อนเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว
“ฉันสั่งห้ามทุกคนเข้ามาในนี้ รวมทั้งเธอด้วย!”
“พราวขอโทษค่ะ พราวจะไม่เข้ามาในนี้อีกแล้ว”
“แต่เธอก็ขัดคำสั่งฉัน”
เขาเค้นเสียงเดือดดาลออกมาไม่หยุด สายตาลุกโชนเป็นไฟ
พราวเนตรน้ำตาริน ยกมือไหว้ด้วยความหวาดกลัว ครั้งนี้หล่อนผิดจริงๆ
“พราวขอโทษค่ะ คุณคีแรนจะลงโทษพราวยังไงก็ได้ แต่อย่าไล่พราวกับครอบครัวออกไปจากที่นี่เลยนะคะ”
เขาย่อตัวลงมาหา ทรุดนั่งบนส้นเท้าของตัวเองและจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาลุกเป็นไฟ
“มันจะไม่มีครั้งหน้า เพราะถ้าเธอทำผิดอีกครั้งเดียว ฉันจะไล่ทั้งตระกูลของเธอออกไปจากที่นี่ จำใส่หัวเอาไว้ พราวเนตร!”
เขาผลักหล่อนอีกครั้งจนล้มหงาย ก่อนจะลุกขึ้นยืนและถอยออกห่าง หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว
“พราวผิดไปแล้ว...พราวขอโทษค่ะ พราวขอโทษ”
“ไสหัวออกไปได้แล้ว ไป!”
“ค่ะ...ค่ะ คุณคีแรน”
หล่อนรีบรับคำสั่งดุกระด้างนั้น และคลานออกมาจากห้องกว้างนั้นด้วยความหวาดกลัว
“บ้าชิบ!”
คีแรนสบถออกมาอย่างโมโห ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินตามร่างของพราวเนตรออกไปนอกห้อง และตะโกนเรียกแม่บ้านใหญ่ของคฤหาสน์มารับคำสั่ง
“ต่อไปนี้ ถ้าไม่มีคำสั่งจากผม อย่าให้พราวเนตรเข้ามาทำความสะอาดที่ห้องนี้อีก”
สีหน้าของแม่บ้านใหญ่ตื่นตกใจ แต่ก็รีบละล่ำละลักตอบรับคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม
“ค่ะคุณคีแรน”
เมื่อชายหนุ่มได้คำตอบที่พอใจแล้วก็ผลุบหายเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ดึงประตูปิดเสียงดังลั่น
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ”
แม่บ้านใหญ่หันไปถามสาวใช้ที่เดินตามมาด้วย แต่สาวใช้ส่ายหน้าไปมา
“ไม่รู้ค่ะป้า สงสัยองค์ลงคุณคีแรนอีกแล้ว”
แม่บ้านใหญ่ถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะรีบเดินไปหามารดาของพราวเนตร และฝากข่าวไปบอกพราวเนตรตามที่คีแรนสั่งมา
- ผู้เขียน
