บทลงโทษของผมที่พึ่งจบตอนลูกผมเปิดประตูเข้ามานี่แหละผมเลยต้องล้มตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา 06.00น.แล้วเหรอไวจัง เมื่อคืนจัดหนักไปหรือเปล่าแต่ก็ช่างเถอะคนแบบเธอมันสมควรโดนแล้ว
แกร๊ก!
“ทำไมตื่นแต่เช้าเลยล่ะ” ผมหันไปถามลูกสาวที่เดินมาจับหน้าผากเอวาผมเลยต้องจับบ้าง “มี๊หนูมีไข้นี่หน่า”
“มี๊หนูไม่สบายเหรอคะ” วันใหม่ทำหน้าตาตกใจจนวายุต้องรีบลุกขึ้นมาจากที่นอน
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวเราไปหายาให้มี๊กัน ให้มี๊นอนไปก่อนเนอะ” ผมลุกขึ้นมาใส่ชุดคลุมเพื่อจะออกมาข้างนอก หันกลับไปมองร่องรอยที่ทำไว้แล้วรู้สึกผิดเหมือนกันนะ ผมหน้ามืดแล้วชอบทำอะไรรุนแรงกับเธอทุกครั้งเลย
“คุณวายุตื่นเช้าจังเลยนะคะ”
“บัวเอวามีไข้ให้นอนพักไปก่อนนะ เดี๋ยวให้คนออกไปซื้อโจ๊กด้วย” ผมสั่งงานบัวและค้นหายาในตู้ไปให้เอวา
“มี๊ ๆ กินยาก่อนค่ะจะได้นอนต่อ ทำไมมี๊ตัวแดงแบบนี้คะนอนไม่ใส่เสื้อจนยุงกัดหมดแล้ว”
“มี๊ขอโทษนะ
