พระวรกายสูงใหญ่ค่อยๆ ขยับเปิดเปลือกพระเนตรแล้วลุกนั่งด้วยความมึนงง ทรงสะบัดพระเศียรกวาดสายพระเนตรรอบห้องบรรทม แสงสว่างจ้ายามเช้าบ่งบอกให้รู้ถึงเวลาอันล่วงเลยมานานแล้ว กษัตริย์มาซาฮาฟขบพระทนต์ครุ่นคิด เมื่อคืนพระองค์ได้ทำอะไรลงไปหรือไม่แล้ว... นิลลนาเล่าหายไปที่ไหนไม่เห็นอยู่ร่วมเตียง
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังพร้อมด้วยร่างบางในชุดพื้นเมืองก้าวเข้ามา นิลลนาแสร้งทำความเคารพรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้าแล้วยกอาหารเช้ามาเอาใจฝ่าบาทเพื่อให้พระองค์ไม่ทรงนึกสงสัยในเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่มีหรือมาซาฮาฟจะไม่ตรึกตรองผ่านเส้นทางรักมามากมายไม่เคยไม่รู้ตัวมาก่อน
“ทรงเสวยพระกระยาหารเช้าก่อนนะเพคะ”นิลลนารีบนำซุปอุ่นกับขนมปังแสนนุ่มมาถวาย
ทรงจ้องมองหญิงสาวผู้หมายให้เป็นสนม แต่ทว่านางกลับดื้อรั้นดื้อดึงเกินหญิงอื่นใด บางครั้งพระองค์ก็แทบอยากจะปลุกปล้ำให้รู้แล้วรู้รอด แต่กระนั้นก็ยังทรงหักห้ามพระทัยเพราะไม่เคยกระท
