“ยังไม่บอกเลยว่าที่มานี่มีธุระอะไร”
อันนาเกลียดชื่อที่เขาเรียกไม่เหมือนคนอื่น
เธอลงความเห็นว่าแอนดูบอบบางเกินไป บอบบางกว่าอันนา
จึงเกิดอาการหัวเสียอย่างที่ไม่รู้แน่ว่ามาจากเรื่องไหนกัน พูดเสียงตึง ๆ บอกไปว่า “ไม่มีธุระแล้วมาไม่ได้หรือไง”
อาร์เธอร์มองเธอนิ่ง แววตาของเขาปรากฏรอยยิ้มฉาบอยู่ข้างในนั้น ไม่พูดตอบโต้อะไรเธอแม้แต่คำเดียว มุมปากยังขยับโค้งขึ้นน้อย ๆ เด็กเพิ่งคลอดยังดูออกเลยว่าเขากำลังขำเธออยู่
ยิ่งทำให้เธอโมโหหนักกว่าเก่า บอกออกไปอีกประโยค
“แค่มาหาของกินเท่านั้นแหละ”
นายแพทย์อาร์เธอร์ได้คำตอบแล้วก็เลิกคิ้วดำหนาขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ทวนถามเสียงเรียบกับเธอ
“มาหาของกินเล่นถึงนี่เลย?”
“ใช่! มาหาของกินถึงนี่เลย มีอะไรไหม”
ทวนคำของเขาด้วยน้ำเสียงหาเรื่องแล้วหันหลัง ตรงไปผลักประตูสุดแรง ออกไปจนถึงด้านนอกแล้ว ก็เห็นว่าหญิงสาวคนที่เปิดประตูเข้าไปในห้องกำลังยืนคุยกับกลุ
