อันนาจิ้มสเต๊กปลาคำสุดท้ายปาดซอสจนเกลี้ยงจาน ยัดเข้าปากเคี้ยว พร้อมกับส่งเสียงครางอืม ๆ ติดกันหลาย ๆ คำ ด้วยอาการพึงพอใจเมื่อได้กินของโปรดจากเชฟอาร์เธอร์
“นี่ถ้าเบื่อเป็นหมอแล้วนะ ไปเปิดร้านได้เลยเนี่ย มิชลินสิบดาวเราให้นายเลยอาร์ธ”
อาร์เธอร์มองคนที่กินอย่างเอร็ดอร่อยกับเมนูง่าย ๆ ของเขา ถามกลับไปว่า “นึกว่าจะเลิกกินแบบนี้แล้วซะอีก”
คนอิ่มแล้วอารมณ์ดี ยื่นหน้าไปตอบ
“เลิกได้ไง เมนูนี้ชอบจะตาย”
อาร์เธอร์เห็นมุมปากอันนามีซอสเลอะ จึงหันไปดึงกระดาษทิชชูเอื้อมเช็ดให้ พร้อมกับเสียงบ่นเบา ๆ “โตขนาดนี้แล้วนะ ยังจะทำตัวเหมือนเด็กอีก”
ใบสนเห็นแบบนั้นก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ญาติกัน คนที่โตมาด้วยกัน เขาไม่ทำแบบนี้กันหรอก นึกแล้วก็อดเหลือบตาไปมองทางปัณณวัฒน์ไม่ได้ เห็นว่าทางนั้นก็มองอยู่เช่นกัน จึงส่งเสียงกระแอมเบา ๆ เป็นการส่งสัญญาณเตือนเพื่อนไปในตัว
อันนาขยับตัวให้นั่งอยู่ในท่าที่สบาย ๆ เอนหลังพ
