เสียงรัณจวญดังแว่วออกมา เฟยอิงทำคล้ายไม่ได้ยินนางตั้งใจจะเปิดประตู จางเคอที่เอ่ยด้วยแฝงตักเตือน
“คุณหนูเฟยอิง ท่านมิควรเข้าไปในตอนนี้”
เฟยอิงหยุดฝีเท้า เชิดใบหน้าขึ้นพูด “ข้าอยากจะดูว่า...ข้ามีธุระด่วนจะคุยกับพี่เซียว ท่านช่วยไปรายงานได้หรือไม่”
“อ่า...อ่า....”
จางเคอยังคงหลุบตามองต่ำ เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ท่านก็ทราบดี ข้าเองก็มิควรเข้าไปในตอนนี้”
เสียงครางกระเส่าดังอย่างต่อเนื่อง
ใบหน้าของเฟยอิงแดงกร่ำ ตอนนี้นางยืนฟังเสียงพวกนี้กับองค์รักษ์นอกห้องช่างอัปยศยิ่งนัก
“ให้นางเข้ามา” เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มดังแว่วออกมา จางเคอก้าวฝีเท้าหลบออกจากประตูพลางผ่ายมือให้ เฟยอิงเข้าไป
เมื่อก้าวเข้าไป ภาพที่อยู่ตรงหน้ามิต่างจากที่คิด ตรงตำแหน่งถูกต้องทุกอย่าง สิ่งใดต้องแนบเนื้อก็แนบร่างกายของพวกเขากำลังสอดประสานแลกเปลี่ยน เฟยอิงมองภาพตรงหน้าแวบเดียวก็เบือนหน้าหนี
“เจ้ามีธุระอะไร รีบพูดออ
