ทุกคนยังอยู่อาการเหนื่อยล้าจากการเดินทางหวังเว่ยซินจึงจัดมื้อเย็นง่ายในโรงเตี๊ยม กระนั้นก็สร้างความตื่นเต้นประหม่าให้กับพวกเขา
“ที่ตรงนั้นเป็นหอสุราหรือเจ้าค่ะ”
“แล้วตรงนั้น เป็นเรือสำราญใช่ไหมเจ้าค่ะ”
เสียงโจวชุนเอ่ยถามไม่หยุด โชคดีที่เสี่ยวเอ้อก็ตอบยิ้มแย้มตอบคำถามไม่หยุดเหมือนกัน ตอนแรกหวังอี้หยางไม่กล้าเอ่ยวาจาครั้งเห็นโจวชุนพาเจรจาไม่หยุด ก็เอ่ยปากถามบ้าง เกิดเป็นความครื้นเครงขึ้น
“พอแล้ว พอแล้ว อาหารมาแล้วมาทานข้าวกันเสียก่อน”
จือซือเอ่ยเรียกคนทั้งสอง
“ขอรับ/เจ้าค่ะ”
“น่ากินทั้งเลย ข้าทานนะเจ้าค่ะ”
“ทั้งหมดนี้ คือให้พวกเราทานหรือขอรับ” หวังเว่ยซินยิ้มละมุนตอบ “ใช่ เจ้าทานเยอะ ๆ อย่าให้เหลือเชียว”
“ซินเอ๋อร์ มื้อหน้าอย่าสั่งมาเยอะขนาดนี้เลย”
“ท่านแม่...พูดเช่นนี้พี่เว่ยซินน้อยใจแย่นะเจ้าคะ”
จือซือพลันรู้สึกตกใจรีบพูด “แม่ไม่ได้ตำหนิ เจ้านะ เพียงแต่กลัวว่าจะสิ้นเปล
