หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ หวังเว่ยซินก็แอบไปดูหวังอี้หยางเล่าเรียน โจวชุนก็ลอบตามมาด้วยพวกนางกำลังดูเด็กน้อยจับหนังสืออ่านด้วยน้ำเสียงฉะฉาน
เมื่อเขาอ่านไปถึงหนึ่งประโยค อาจารย์จางยอมื้อขึ้น เด็กหนุ่มหยุดอ่าน ... พลางครุ่นคิด
“ท่อนนี้...เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร”
“ผู้น้อยคิดว่า...”
เห็นเด็กน้อยโต้ตอบอย่างชาญฉลาดและมีไหวพริบ ภายในใจของสตรีทั้งสองต่างรู้สึกตื้นเต้นปลาบปลื้ม สองตาของโจวชุนแดงรื้นแทบจะหลั่งน้ำตา นางเอ่ยพูด
“หากไม่ใช่เพราะพี่สาวที่มีสายตากว้างไกล มองเห็นความสามารถของอี้หยาง หากเป็นข้าที่เป็นคนดูแลน้อง จนบัดนี้แม้กระทั่งอักษรเพียงหนึ่งตัว น้องชายก็คงอ่านไม่ได้”
หวังเว่ยซินกระตุกยิ้มในใจ
สายตากว้างไกลอันใด นี้ล่ะที่เขาเรียกชีวิตฟ้าประทาน
หญิงสาวหันหน้ามา “พวกเราไปกันเถอะ...ข้าจะออกไปข้างนอก เจ้าอยากไปด้วยหรือไม่”
ดวงตาของโจวชุนเป็นประกายขึ้น แต่เหมือนมีบางอย่างหยุดควา
