ตอนที่ 5 ติดกับวาโย
2012 คำ
ช่วงเย็น....
“ รัณ วันนี้มึงไปไหนอะ ? กินชาบูมะ ” เดย์ซี่หันมาถามฉันหลังจากที่เลิกคลาสเรียนช่วงบ่าย...
“ กูมีไปธุระต่ออะมึง...”
“ ธุระไรอะมึง เราไม่ได้ตี้กันเลยนะ...” กอบัวพูดพร้อมกับมองหน้าฉันเซ็งๆ
“ มึงงง กูขอเป็นอาทิตย์หน้านะ อาทิตย์หน้ากูว่างจริงๆ แต่วันนี้กูต้องไปทำธุระก่อน...”
“ ง่ะ มึงอะธุระเยอะตลอดอะ...”
“ ขอโทษนะพวกมึงงงง....” ฉันพูดเสียงอ้อนๆ พยายามทำตัวให้เป็นปกติก่อนจะเข้าไปกอดเพื่อนตัวเอง
“ กูไปก่อนนะ เจอกัน....” ฉันบอกลาเพื่อนก่อนจะรีบกลับไปที่หอเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้....
พอมาถึงหอฉันก็รีบจัดกาตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะพาตัวเองมานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง....พร้อมกับมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า ฉันมองตัวเองก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้ตัวเองในกระจกอนจะรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาตัวเอง ฉันรู้สึกแย่ รู้สึกผิดกับตัวเองที่ตัดสินใจทำแบบนั้น....
แต่ฉันไม่มีทางเหลือแล้ว....
ภายนอกฉันดูเหมือนผู้หญิงแข็งๆ คนนึง เป็นผู้หญิงหน้าเดียวที่ไม่มีใครสามารถรู้ความรู้สึก หรือความคิดจริงๆ ฉันได้....
ทุกคนที่รู้จักฉัน เขาจะรู้แค่สิ่งที่ฉันอยากให้พวกเขารู้...
แม้แต่เพื่อนของฉันเอง ฉันให้พวกเขารู้จักแค่ที่ฉันเป็นดารัณเด็กนักศึกษาที่ชีวิตเรียบๆ และก็ทำงานพิเศษบ้าง....
แต่ฉันไม่มีทางให้เพื่อนรู้ว่าฉันกำลังจะทำอะไรต่อจากนี้....
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ฉันก้มลงไปมองโทรศัพท์ที่ดังสั่นอยู่นโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะหยิบขึ้นมารับสาย...
“ ฮัลโหลเอม...”
‘ รัณ ลูกค้าที่พี่เอมนัดให้อะ เขาโทรมาบอกว่าให้ไปเจอที่ Q condo นะรัณ...’
“ อ้าว...ไม่ได้ไปโรงแรมแล้วหรอ....”
‘ พอดีมีเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยน่ะแต่เขาเพิ่มเงินให้นะ....’
‘ แต่รัณโอเคไหม ถ้าไม่โอเคเอมจะได้ให้พี่ยกเลิกให้...’
ฉันนิ่งเงียบก่อนจะเม้มปากตัวเองอย่างคิดไม่ตก ฉันไม่คิดว่าจะต้องไปที่คอนโดของคนที่ซื้อฉันในวันนี้....
“ โอเคเอม เราโอเค....” ฉันคุยรายละเอียดกับเอมอีกนิดหน่อยก่อนจะวางสายกันไป ฉันหันไปมองดูเวลา ก่อนจะเห็นว่ามันใกล้ถึงเวลานัดแล้ว...
ฉันรีบสะพายกระเป๋าก่อนจะอแกมาเรียกแท็กซี่ไปยังจุดหมายที่คืนนี้ฉันต้องไปอยู่ที่นั้น ในหัวก็คิดไปถึงคำพูดของเอม....
“ รัณมันคือครั้งแรกของรัณใช่ไหม...”
“ ถ้ารัณตื่นเต้น กินเบียร์กระป๋องนึงนะ มันพอช่วยได้...”
@ Q Condo
ฉันยืนมองทางเข้าประตูคอนโดตรงหน้าก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินเข้าไป
ตึก ตึก ตึก
ทุกๆ ก้าวที่ฉันเดิน เสียงร้องเท้ากระทบพื้นกระเบื้องเย็นๆ มันยังคงดังก้องในหูฉัน...ฉันเดินไปยังห้องจุดหมายโดยที่ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ บางความคิดอยากหยุดทุกอย่างแล้วรีบกลับไปหาแม่...
แต่ความเป็นจริงที่ย้ำเตือนฉันอยู่ตลอดก็คือ ถ้าฉันไม่มีเงิน ฉันก็ไม่สามารถพาแม่กับน้องออกมาจากนรกนั้นได้....
ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องก่อนจะกดออดหน้าประตู...และไม่นานบานประตูสีนิลก็ค่อยๆ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ...
“ เชิญค่ะ....” ฉันแอบสะดุ้งเล็กน้อยเพราะจู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงที่ค่อนข้างมีอายุพูดขึ้นพร้อมผายมือให้ฉันเดินเข้าไป ลักษณะเธอคล้ายๆ กับแม่บ้านที่ดูแลห้องนี้...
“ ขอบคุณค่ะ...”
“ เดี๋ยวคุณเดินเข้าไปแล้วตรงไปที่ชั้นสองห้องซ้ายมือนะคะ...” พูดจบป้าแม่บ้านคนนั้นก็เดินออกจากห้องทันที
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองชั้นสองของห้องที่ฉันยืนอยู่ก่อนจะก้าวขาเดินไปตามทางเดินช้าๆ จนขึ้นมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องที่ป้าแม่บ้านบอก....
ฉันยืนชั่งใจตัวเองพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ก็อกๆ
ฉันเอื้อมมือไปเคาะประตูก่อนจะค่อยๆ เปิดเข้าไป แต่ปรากฏว่าภายในห้องมันมืดสนิทมีเพียงแสงสว่างจากโคมไฟอันเล็กตรงหัวเตียงแค่นั้น....
ฉันมองผ่านความมืดตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ใจมันหวิวๆ
แต่แล้วฉันกับรู้สึกว่าเหมือนมีใครมายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง และในขณะที่ฉันจะหันหน้าไปมอง จู่ๆ ก็มีผ้าอะไรสักอย่างมาปิดตาฉันไว้...
“ กฎของฉันคือ ห้ามมองหน้าฉันเวลาอยู่บนเตียง....” เสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ที่ข้างหูฉันลมหายใจร้อนๆ ก็กำลังรินรนอยู่ที่ซอกคอฉันเช่นกัน...
พรึบ !!
“ คะ คือ...” ฉันอึกอักเมื่อได้ยินกฎที่เขาพูด แต่มันน่าแปลกตรงที่ฉันกับรู้สึกคุ้นเสียงของผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันในตอนนี้มากๆ
เอมบอกฉันว่าคนที่ฉันต้องมาเจอคืนนี้คือผู้ชายที่อายุราวๆ 45 แต่เสียงเขามันดูไม่ใช่...
“ เธอจะไม่เปิดตาจนกว่าฉันจะบอกให้เปิด...”
“ ตกลงไหม....”
“ ฉัน...” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรร่างฉันก็ถูกอุ้มลอยขึ้นเหนือพื้น และไม่นานแผ่นหลังฉันก็ถูกวางลงบนที่นอนก่อนที่ผู้ชายตรงหน้าจะตามมาคร่อมตัวฉันไว้...
-DARAN END-
-บันทึกพิเศษ-
“ อื้อส์ !” ริมฝีปากเล็กร้องอุทานด้วยความตกใจเหมือนจู่ๆ ริมฝีปากร้อนของร่างสูงที่เธอยังไม่รู้ว่าเขาคือใคร จู่โจมบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วง ร่างบางตื่นกลัวตัวสั่น และเผลอใช้มือดันแผงอกกำยำนั่นไว้อย่างลืมตัว...
วาโยบดเคล้าริมฝีปากอมชมพูนั้นอย่างอดใจไม่ไหว เขายอมรับว่าเขาคิดถึงริมฝีปากของผู้หญิงตรงหน้านับจากวันนั้น กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากร่างบางมันทำให้ฮอร์โมนในร่างกายเขายิ่งสูบฉีด
เขารู้สึกหงุดหงิดตัวหลายต่อหลายครั้งที่นับจากวันที่เขาจูบเธอ เขาเอาแต่คิดถึงริมฝีปากเล็กนี้ คิดถึงเสียงครางประท้วงในลำคอของเธอ...
มือหนาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างบาง และเขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังตัวสั่นมากแค่ไหน
แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองได้...
และถ้าพูดให้ถูก เขาไม่คิดจะหยุดต่างหาก...
“ อ๊ะ...” ร่างบางหลุดเสียงครางออกมาเมื่อวาโยเลื่อนหน้าไปซุกไซ้ซอกคอขาวพร้อมกับขมเม้มเบาๆ...มือหนาเลื่อนลงไปบีบเค้นเต้าอวบที่ยังคงมีชุดเดรสสีแดงกั้นอยู่...
“ อื้อส์ !” ใบหน้าคมเลื่อนต่ำลงมาซุกไซ้ที่เนินอกอวบซึ่งขนาดดูเหมือนจะใหญ่เกินตัวไปหน่อย...
แต่มันไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับเขา...
“ อ๊ะ อื้อส์....”
ร่างบางตัวสั่นแต่ความรู้สึกแปลกใหม่ก็ค่อยๆ เกิดขึ้นภายในร่างกายของเธอ...
ร่างสูงผละออกจากร่างบางก่อนจะค่อยๆ ปลดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกพร้อมกับโยนมันทิ้งลงไปข้างเตียง...
มือหนาคว้าเอวบ้างขึ้นมาก่อนจะสั่งเสียงเข้ม....
“ ถอดชุดออก...” ร่างสูงบอกโดยที่สายตาเขาไม่สามารถละสายตาไปจากร่างกายขาวเนียนตรงหน้าได้... ริมฝีปากอมชมพูขบเข้าหากันคล้ายกับกำลังใช่ความคิดแต่...สุดท้ายมือเล็กก็ค่อยๆ ปลดสายชุดเดรสของตัวเองลงไปอยู่ข้างๆ ไหล่มน ก่อนจะเอื้อมมือไปรูดซิปจากทางด้านหลัง.
และเพียงไม่นานร่างกายเปลือยเปล่าก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของวาโย...อาจจะมีเพียงชุดชั้นในที่ขวางกั้นอยู่อีกชั้น....เขาไล่สายตามองไปที่บราเซียสีขาวที่โอบอุ้มเต้าอวบเอาไว้..
และให้ตายใจเขากำลังเต้น....
ใจเขาเต้นแรงอย่างที่ตัวเองก็ตกใจ...
และมันยิ่งเต้นแรงเขาไปอีกเมื่อเต้าอวบทั้งสองข้างไม่มีชั้นในโอบอุ้มไว้แล้ว...เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกว่าลำคอตัวเองแห้งผาก ลมหายใจเริ่มติดขัด....
นี่กูเป็นบ้าอะไรวะ ?
ร่างสูงสบถในใจก่อนจะถอนหายใจออกมา...
“ เอามือออก...” เขาพูดในขณะที่สายตาก็ยังคงมอบไปที่ร่างบางตรงหน้า ร่างบางที่เอามือปิดตรงส่วนหน้าอก กับตรงส่วนนั่นของเธอค่อยๆ เอามือออกตามที่เขาสั่ง...
และเมื่อสาวเต้าอวบปรากฎอยู่ตรงหน้าของร่างสูง ความอดทนที่เขามีมันก็ขาดสะบัดทันที...
ร่างสูงกำยำ ดันร่างบางให้นอนลงกับที่นอนพร้อมกับตามไปทาบทับเธอไว้อีกครั้งพร้อมกับบดจูบไปมาอย่างเร้าร้อน มือหนากอบกุมเต้างามข้างนึงพร้อมกับบีบเค้นอย่างอดใจไม่ไหว...
“ อ๊ะ อ๊าส์...”
จ๊วบบ
ร่างสูงดูดปากเล็ก ก่อนจะไล่พรมจูบไปทั่วซอกคอขาว และมาหยุดตรงเต้าอวบที่ตอนนี้มันกระเพื่อมตามแรงหายใจของเจ้าของ...ปลายยอดสีสวยเริ่มแข็งเป็นไตคล้ายกับเชิญชวนให้เขาสัมผัส...วาโยส่งริมฝีปากร้อนไปขบเม้มดูดเลียปลายยอดสีสวย
“ อ๊ะ !” ร่างบางครางออกมาพร้อมกับแทรกมือไปตามเรือนผมของร่างสูง
“ อ๊ะ จะ เจ็บ...” เสียงหวานร้องบอกร่างสูงที่เขาขบเม้มหน้าอกของเธอจนเธอรู้สึกเจ็บ หน้าอกทั้งสองข้างของดารัณขึ้นเป็นรอยปื้นแดงจากมือของวาโย...
ร่างสูงหมดความอดทนกับทุกอย่าง เขาจัดการจับขาเรียวทั้งสองของร่างบางแยกออกจากกัน...
ร่างบางตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีลืมความเสียวซ่านเมื่อสักครู่ที่ร่างสูงปรนเปรอมันให้เธอ...ดวงตากลมโตมองผ่านผ้าปิดตาด้วยความกลัวที่เกิดขึ้นภายในใจ และเธอเริ่มรู้สึกได้ว่ามันกำลังเกิดขึ้นแล้ว....
วาโยมองใบหน้าดารัณก่อนจะที่เขาจะจัดการหยิบถุงยางขึ้นมาสวมใส่ท่อนเอ็นของตัวเองที่มันตั้งชันรอการปลดปล่อย...
และเมื่อเขาใส่ถุงยางเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการผิดพลาด เขาก็ดันร่างบางให้นอนลงเตียงอีกครั้งก่อนจะจัดการแยกเรียวขายาวให้กว้างกว่าเดิม โดยที่เขาก็จับท่อนเอ็นของตัวเองถูไถไปตามรอยแยกของร่องเสียวตรงหน้า...
“ อ๊ะ ! ...” ร่างบางสะดุ้งตัวก่อนจะเผลอจับไหล่กำยำของเขาไว้ ร่างสูงสังเกตปฏิกิริยาของดารัณที่ตัวเธอเริ่มสั่นขึ้นมา ร่างกายเธอดูเกร็งขึ้นมาทันที...
สะ สวบ...
“ อ๊ะ !! โอ๊ยย !...” ดารัณร้องออกมาด้วยความเจ็บ เล็บยาวจิกลงที่ไหล่กว้างอย่างต้องการระบายความเจ็บปวดที่ตัวเองกำลังเจออยู่ตอนนี้
เธอเจ็บราวกับร่างกายกำลังจะแตกออกจากกัน....แต่ร่างสูงเองก็ปวดไม่ต่างกัน เขาปวดหนึบไปทั่วแกนกายของตัวเองทั้งๆ ที่เขาใส่ไปยังไม่หมดลำด้วยซ้ำ...
“ โทษที...พึ่งรู้ว่าไม่เคย...” วาโยเอ่ยเสียงเรียบ แต่เพราะน้ำเสียงนั่นของเขา ทำให้ร่างบางใต้ร่างฉุกใจคิด
น้ำเสียงนี่มัน...ประโยคที่เขาใช้พูดมันคล้ายๆ กับตอนนั้น...
“ โทษที...จูบผิดคน...”
เสียงนี่มันวนอยู่ในหัวเธอ...เธอนิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจดึงผ้าดำที่ปิดตาเธอออกเพื่อดูให้ชัดว่าคนที่เธอกำลังมีอะไรด้วยเขาคือใคร...
พรึบ !!!
" O_O !!! "
และเมื่อผ้าดำมันพ้นไปจากดวงตาเธอ...
ภาพใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอหยุดหมุนในทันที...ดวงตากลมโตมองหน้าผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาสั่นระริก ลมหายใจเริ่มติดขัดขึ้นมา และลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ
ทำไมถึงเป็นเขา....
“ O_O !!!”
- ผู้เขียน
