SECRET LOVEXX
@XC University
“ มึงๆ เมื่อกี๊พวกมึงเห็นปะ ว่าวาโยมาส่งอิเรนอะ...” เดย์ซี่ เพื่อนสาวแต่ร่างชายของฉันวิ่งเข้ามาหน้าตั้งก่อนจะรีบย่อยก้นลงที่เก้าอี้ตรงหน้าพวกฉัน
“ โอ้ยมึง ก็ปกติปะ ช่วงนี้สองคนนั้นมันทำแกงคั่วกันอยู่ ก็ต้องเจอมันบ่อยเป็นธรรมดาแหละ...” กอบัวเพื่อนสาวหน้าหวานของพวกฉันพูดขึ้นพร้อมไหวไหล่ตัวเองเล็กน้อย
“ อิเหี้ย ไมอิเรนมันมีบุญได้กินของสูงจังวะ ?”
“ ของสูงเหี้ยไร ลองมึงสวยๆ ตรงสเป็ควาโยเขานะ รับรอง มึงก็ได้แดกเขาตั้งแต่ปลายตีนยันไรผมเส้นสุดท้ายของเขาอะ ...”
“ แหมม มึงมั่นใจหรอ มึงดูอย่างอิรัณดิ ตรงสเป็ควาโยทุกอย่าง ไม่เห็นจะเข้ามาจีบมันเลย...”
“ อ่าว อิเดย์ ! เกี่ยวไรกับกูล้า...” ฉันหันไปผลักไหล่เดย์ซี่ที่จู่ๆ ก็มาพูดพาดพิงฉันเฉย...
“ ก็ดูมึงดิ ทั้งสวยทั้งเก่ง นมก็มี ตูดก็มี ไมวาโยไม่มาเจ๊าะแจ๊ะมึงเลยวะ ?”
“ แล้วไมเขาต้องมายุ่งกับกูด้วยไม่ทราบ ?”
“ อิเดย์ต่อให้วาโยไม่มาจีบอิรัณ ผู้ชายคณะอื่นก็พร้อมมาจีบอิรัณแล้วปะ...”
ฉันละส่ายหน้าส่ายหัวให้กับบทสนทนาหัวข้อนี้จริงๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เพื่อนก็หยิบเอาเรื่องวาโยมาพูดได้ แต่ก็อย่างว่าละ ในมหาลัย กลุ่มวาโยก็ค่อยข้างดัง เพราะแต่ละคนก็มีดีกรีไม่ธรรมดาอะ ดีกรีในที่นี่คือ นิสัยนะ
นิสัยโด่งดังในทางที่ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่..
ส่วนฉัน ดารัณ เรียนนิเทศศาสตร์ ปี 2 แต่ก็ใกล้ๆ จะขึ้นปี 3 แล้วละ...ฉันเป็นลูกคนที่ 3 ของบ้าน ฐานะก็กลางๆ ไม่ได้รวยอะไร ออกจจะแอบลำบากด้วยซ้ำ แต่เพื่อนๆ ก็ไม่ได้รู้เรื่องครอบครัวฉันเท่าไหร่ เพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยพูดหรือเล่าอะไรให้ใครฟังมากอยู่แล้ว
ทุกวันนี้ฉันก็ทำงานพิเศษทุกวัน แต่งานพิเศษของฉัน ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่หรอก...มันคืองานร้านเหล้าอะ อาจจะมีเปลืองตัวบ้าง แต่เงินมันค่อยข้างได้เยอะ และฉันก็ยังรับงานพริตตี้อีก
คนภายนอกมองเข้ามามักจะคิดก่อนเลยว่าฉันน่ะลูกคุณหนู บ้านต้องรวยแน่ๆ
แต่ใครจะไปรู้ละ ว่าจริงๆ แล้ว ฉันโดนอะไรมาบ้าง...
.
.
.
.
หลังเลิกเรียน....
“ มึงเย็นนี้ไปหาไรกินกันปะ...” เดย์ซี่หันมาถามฉันอีกครั้ง
“ ไม่อะ...” ฉันตอบเพื่อนก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือเพื่อเช็คเวลาวา เขามารอหรือยัง....
“ เอ๊า ! วันนี้มึงไปไหนอีก ?”
“ กูจะกลับห้องอะ...”
“ ไม่ให้กลับ มึงจะกลับห้องทำไมนักหนาล้า...” เดย์ซี่ยังคงงอแงใส่ฉันพร้อมกับล็อคแขนฉันไว้อีก
“ ก็กูจะกลับห้องอะมึง กูอยากนอนน..”
“ เออๆ โอเคงั้นพรุ่งนี้...”
“ จ้าาาาาา ...”
ฉันตอบแค่นั้นก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันกลับส่วนฉันก็ยืนรอจนเพื่อนกลับไปหมดเลย ยืนรอเช็คให้แน่ใจจริงๆ ว่าเพื่อนจะไม่ย้อนหลับมา
ฉันเลยหันหลังเดินไปที่โรงจอดรถข้างหลังตึกซึ่งตรงนั้นมันไม่ค่อยมีคนมาจอดเพราะมันค่อนข้างไกลจากตึกคณะมากพอสมควร
พอฉันเดินมาถึง ฉันก็เห็นรถปอร์เช่สีดำคันคุ้นตาจอดรออยู่...ฉันเดินเข้าไปก่อนจะเปิดประตูรถพร้อมกับก้าวขาขึ้นไป
“ ทำไมช้า ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ติดหงุดหงิดนิดๆ ตามสไตล์ของเขา
“ ก็เพื่อนมันชวนคุยกันไม่หยุดอะ...”
“ อือ..”
“ แล้วนี่เราจะไปไหน...?”
“ ห้องฉัน...” ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะจัดการคาดเบลท์...
“ เมื่อเช้าใครมาส่งเธอ ?” แต่แล้วฉันก็ต้องหันหน้าไปมองเจ้าของใบหน้าคมที่ถามฉันขี้นมาอีกครั้งด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ เพื่อนน่ะ...”
ปึก !!
“ อ๊ะ ! โย !” ฉันอุทานด้วยความตกใจที่จู่ๆ วาโย ก็ปลดที่คาดเบลท์ของตัวเองออกแล้วเอี้ยวตัวมาหาแบบกะทันหันจนทำให้หน้าเขาเกือบโดนหน้าฉัน
“ ทำไมมันต้องมาส่งเธอ ?”
“ ก็เขาอาสามาส่ง เพราะเห็นว่ารัณรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์คนเดียวอะ...”
“ แล้วทำไมไม่โทรบอกฉัน ?”
“ พูดเหมือนถ้าโทรไปแล้งโยว่างมารับอะ ?”
“ ทำไมฉันจะไม่ว่าง ?”
“ ก็นายอยู่กับเรนไม่ใช่ไง ??” ฉันเอียงคอนิดๆ ก่อนจะถามเขา
อิตาบ้านี่ เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้...
“ หรือว่าโยกำลังหึง ?” ฉันถามเขาอย่างจับผิด
เพราะเรื่องระหว่างฉันกับโยเราตกลงกันไว้ว่า เราจะกินกันเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้ ฉันก็โอเค เพราะฉันก็ไม่ได้อยากให้รู้เหมือนกันว่าฉันก็เป็น 1 ในผู้หญิงในคลังของเขา
มันคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักเท่ไหร่หรอก
เรื่องของฉันกับโย มันเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันไปทำงานที่คลับได้ไม่นาน โยสนิทกับเจ้าของคลับเพราะเขาเป็นเพื่อนกัน และที่สำคัญเขาคือเสือผู้หญิง ซึ่งข้อนี้ผู้หญิงที่ชอบเขาต่างรู้ดี แต่ก็ยังยอมที่จะเป็นผู้หญิงของเขา
และฉันก็เป็น 1 ในนั่น
มันฟังดูบ้าแต่เพราะฉันก็รู้สึกกับเขามากเกินกว่าจะถอนตัวแล้ว
ภายนอกเขาดูเป็นผู้ชายนิ่งๆ มีแค่หน้าเดียว รอยยิ้มแทบจะไม่เคยปรากฎบนใบหน้าของเขาเลยสีกครั้ง
แต่ใครจะไปรู้ว่าเรื่องบนเตียงเขาต่างกับใบหน้าเขาลิบลับ
เวลาเขาอยู่บนเตียงเขาก็คือเสือร้ายดีๆ นี่เอง
“ คิดไปเอง...”
“ หรอ...”
“ ฉันแค่ไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับคนอื่น...”
“ ก็ที่เราตกลงกันไว้คือ ไม่ผูกมัดไม่ใช่หรอ นายบอกเองว่าผู้หญิงของนายจะไปทำอะไรก็ได้...”
“ ยิ่งถ้าเวลาโยบอกว่าทุกอย่างจบ ผู้หญิงทุกคนต้อง อื้อส์ !!!” ฉันกำลังทวนคำพูดของเขา แต่จู่ๆ ร่างสูงที่ตอนแรกนั่งฟังฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยก็รั้งใบหน้าฉันเข้าไปจูบทันที เขาบดขยี้ริมฝีปาปฉันคล้ายกับเขาต้องการระบายอารมณ์อะไรสักอย่างก็ไม่รู้
“ ยะ โย นี่มันในรถ...” ฉันรีบดันตัวโยออกหลังจากที่เขาล้วงมือเข้าไปในกระโปรงนักศึกษาฉัน
“ พูดเหมือนจำไม่ได้ ว่าในรถเราก็เคยเอากัน...”
“ แต่ไม่ใช่ลานจอดรถของมหาลัยไง...”ฉันพูดพร้อมกับดันอกแกร่งเอาไว้ โยมองฉันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดที่ฉันขัดใจ
แต่จะให้ฉันทำยังไงละ นี่มันในรั้วมหาลัย ซึ้งถ้าเกิดมีใครผ่านมาเห็นฉันต้องซวยแน่ๆ
อย่างโยเขาไม่โดนอะไรหรอก พ่อเขาใหญ่ซะขนาดนั้น มีแต่ฉันที่จะโดน เพราะฉันไม่มีแบล็คอะไรกับใครเขาเลย
“ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ” โยกระแทกเสียงใส่ฉันก่อนจะหันกลับไปนั่งดีๆ
“ ไม่ได้ รัณต้องไปทำ...”
“ ฉันจ่ายเอง ! ...”
“ แต่...”
“ ฮัลโหล ไอ้เฮล วันนี้รัณไม่ไปทำงานนะ...”
“ ไม่ต้องเสือก รู้แค่ว่าไม่ไปก็พอ...”
“ โย ทำไมทำแบบนี่อีกแล้ว...”
“ ก็พอใจแบบนี้...”
“ ไร้เหตุผลวะ”
“ หยุดพูดได้ละ...” โยหันมาพูดกับฉันเสียงนิ่ง แต่สายตาเขาถ้าไฟลุกได้อะไฟลุกแล้ว
จริงๆ ฉันไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรเขามากด้วยซ้ำถ้าฉันไม่ได้รู้สึกกับเขา
มีคนชอบบอกว่า ทำไมคนเราถึงชอบยุ่งกับไฟทั้งๆ ที่รู้ว่ามันร้อนแต่ก็อยากจะลองเล่นมัน
และกว่าจะรู้ตัวอีกที ฉันก็ถูกไฟนั่นแผดเผาไปทั้งตัวและทั้งใจแล้ว....
เรื่องฉันกับวาโยที่มันเกิดขึ้นได้ ก็เป็นเพราะว่าตอนนั้น.....
- ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว -