ดรุณีน้อยอ้อนรัก

ตอนที่ 1 หยวนซีต้าเกอ

บ้านสกุลเยี่ยที่อยู่ติดกันกำลังจัดงานเลี้ยงดื่มน้ำชาเล็กๆ ที่สวนหลังบ้าน หลี่ลี่อิงติดตามบิดาของตนไปด้วยความตื่นเต้น หมายจะเจอหน้าเยี่ยหยวนซีพี่ชายข้างบ้านที่แสนอ่อนโยน

“พี่หยวนซี” หลี่ลี่อิงร้องเรียกเขาเสียงดังเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาต้อนรับ

“สำรวมหน่อยลี่อิง นี่ไม่ใช่บ้านของเรา” หลี่หลงบอกแก่บุตรสาววัยสิบหนาวที่ตื่นเต้นทุกครั้งยามพบกับพี่ชายวัยสิบหกหนาวข้างบ้าน

“เชิญท่านอาไปที่ศาลาริมน้ำด้านนั้น ท่านพ่อและท่านลุงหานรอท่านอยู่” หนุ่มน้อยวัยสิบหกหนาวพูดด้วยความสุภาพ แล้วหันไปยิ้มให้กับเด็กหญิงตัวน้อย

“พี่หยวนซี ข้าอยากให้ท่านพาไปชมปลาที่สระอีกได้หรือไม่” หลี่ลี่อิงบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใส

“ได้สิ แต่ว่าต้องรออีกสักครู่ เจ้าไปนั่งกินขนมกับท่านอาก่อน หากข้าทำธุระเสร็จแล้วจะเรียกเจ้าให้ไปดูปลาด้วยกันดีไหม”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะรอนะเจ้าคะ” หญิงสาวตัวน้อยบอกด้วยน้ำเสียงที่เจื้อยแจ้วแล้วยอมเดินไปกับบิดาแต่โดยดี

หลี่ลี่อิงมาเที่ยวเล่นที่นี่อยู่บ่อยครั้ง ตระกูลหลี่ ตระกูลเยี่ยและตระกูลหาน ทั้งสามตระกูลใหญ่ในเมืองต้าถงเป็นมิตรต่อกันและมีการพูดคุยอยู่บ่อยครั้งถึงเรื่องการหมั้นหมายลูกสาวของสองตระกูลให้แก่บ้านสกุลเยี่ยที่มีลูกชายเพียงคนเดียว ซึ่งเด็กน้อยนั้นคาดหวังว่าผู้ที่ถูกเลือกนั้นจะเป็นตัวเอง

หานหลิงหลิง หรือที่บิดานางเรียกว่าหลิงเอ๋อร์ เป็นเด็กสาววัยสิบสามหนาวที่ดูเรียบร้อยและเก่งงานบ้านงานเรือน อีกสองปีนางก็จะเข้าสู่พิธีปักปิ่นและสามารถออกเรือนได้แล้วจึงทำให้เด็กน้อยอย่างหลี่ลี่อิงอดที่จะกังวลไม่ได้

“คารวะท่านลุงเยี่ย คารวะท่านลุงหาน” เด็กน้อยย่อตัวคารวะด้วยท่าทีที่สุภาพและอ่อนน้อม แต่หากเทียบกับกิริยาอันอ่อนช้อยที่หานหลิงหลิงลุกขึ้นคารวะบิดาของตนก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดในใจไม่ได้

“คารวะท่านอาหลี่” หานหลิงหลิงพูดเสียงเบา ท่าทีอ่อนช้อยจนเด็กหญิงรู้สึกหมั่นไส้

“ตอนนี้หลิงเอ๋อร์กำลังเรียนดีดพิณ ฝีมือพอใช้ได้ทีเดียว ครั้งหน้าข้าจะให้นางบรรเลงให้ฟัง” หานชิงเทียนพูดชมบุตรสาวแก่สหายทั้งสอง

“แล้วลี่อิงเล่า เจ้าทำอะไรได้แล้วบ้าง” เยี่ยฟู่ตงถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเอ็นดู

“ยังไม่ได้เรียนเลยเจ้าค่ะ ข้าชอบการต่อสู้มากกว่า” หลี่ลี่อิงตอบอย่างฉะฉานเรียกเสียงหัวเราะให้แก่ผู้ใหญ่ทั้งสามเป็นอย่างมาก

“อยู่ในสำนักคุ้มกันกับบิดาเจ้า เจ้าก็คงคุ้นเคยแต่กับเรื่องนี้สินะ”

“เจ้าค่ะท่านลุงเยี่ย ข้าอยากเก่งอย่างท่านพ่อจะได้คุ้มกันสินค้าไปต่างเมืองได้” หลี่ลี่อิงตอบแล้วยิ้มกว้าง จริงๆ แล้วเพราะเยี่ยหยวนซีไปฝึกปรือวิชาต่อสู้กับบิดาของนางอยู่บ่อยครั้ง นางจึงชอบนั่งดูเขาต่างหาก

“เจ้าเป็นเด็กผู้หญิง ต้องเรียนงานบ้านงานเรือนมิใช่หรือ หากเจ้าไม่รังเกียจข้าจะช่วยสอนให้” หานหลิงหลิงบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเอ็นดู

“ใช่ เป็นเด็กผู้หญิงต้องเรียนงานบ้านงานเรือนถึงจะถูก” หานชิงเทียนพูดขึ้นมา ภูมิใจในตัวบุตรสาวที่เพียบพร้อม ในขณะที่หลี่หลงมองลูกสาวตัวน้อยด้วยความกังวล

บ้านสกุลหลี่เปิดสำนักคุ้มกัน คนในบ้านส่วนใหญ่จึงมีแต่ผู้ชาย อีกทั้งหลี่ลี่อิงก็ดูไม่สนใจงานบ้านงานเรือนเลยสักนิด ร่ำร้องแต่จะฝึกวิชาการต่อสู้จนเขาเองก็เหนื่อยใจ

เยี่ยหยวนซีเดินเข้ามาแล้วส่งยิ้มให้กับเด็กน้อย แล้วหันไปสบตากับหานหลิงหลิงที่นั่งก้มหน้าเอียงอายอยู่ข้างบิดา เขาเองก็พึงใจในความอ่อนหวานของเด็กสาวอยู่ไม่น้อย แต่นางยังเด็กเกินที่เขาจะแสดงความรู้สึกด้วย

แม้รู้อยู่ว่าบิดานั้นหมายจะให้เด็กสาวมาเป็นสะใภ้และตนเองก็พึงพอใจตัวหานหลิงหลิงมากแค่ไหน แต่ถ้ายังไม่ได้ทำตามความฝันของตนก็ยังไม่อยากออกเรือนไปในช่วงเวลานี้

“พี่หยวนซี ท่านเสร็จธุระหรือยัง” หลี่ลี่อิงถามด้วยความตื่นเต้น

“ท่านอา ข้าขอพาลี่อิงไปชมปลาในสระทางด้านนั้นได้หรือไม่” เขาขออนุญาตจากหลี่หลงด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

หลี่หลงพยักหน้าอนุญาตแล้วหันไปบอกบุตรีตัวน้อย “ไปสิลี่อิง”

“พาหลิงเอ๋อร์ไปด้วยสิ” หานชิงเทียนบอกแก่เด็กหนุ่ม

“หลิงหลิงเจ้าอยากไปหรือไม่” เยี่ยหยวนซีหันไปถามนางตามมารยาท

“เจ้าค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยท่าทีงดงาม แล้วลุกขึ้นเดินตามทั้งคู่ไปยังสระน้ำที่อยู่ใกล้ๆ

“พี่หยวนซี พรุ่งนี้ท่านจะไปฝึกวิชาหมัดที่สำนักคุ้มกันหรือไม่” เด็กหญิงถามแล้วจูงมือกับพี่ชายใจดีเดินไปด้วยกันโดยมีหานหลิงหลิงเดินตามมา

“ไปสิ แต่ข้าเริ่มฝึกดาบแล้วนะ มันอันตราย เจ้าไม่ต้องตามไปดูหรอก” เขาพูดแล้วหันไปดูหานหลิงหลิงที่เดินตามมาแล้วยิ้มให้แก่นาง

“แต่ข้าชอบดูท่านฝึกวิชาป้องกันตัว ข้าเองก็อยากฝึกบ้าง”

“เจ้าเก่งแล้ว คราก่อนก็ต่อยลูกของหัวหน้าเฉินจนเลือดกำเดาไหลเลยไม่ใช่หรือ” เขาหมายถึงคนของสำนักที่เป็นหัวหน้าขบวนคุ้มกัน

“ระหว่างให้ข้าเก่งหมัดมวยกับเก่งงานบ้านงานเรือน พี่หยวนซีชอบให้ข้าเป็นแบบไหนมากกว่า” หลี่ลี่อิงถามอย่างใคร่รู้

“ข้าชอบที่เจ้าเก่งหมัดมวย จะได้ไม่มีใครมารังแกเจ้าได้ เวลาที่ข้าได้ยินวีรกรรมของเจ้าจากท่านอาหลี่ ข้ารู้สึกเอ็นดูเหลือเกิน” เยี่ยหยวนซีพูดชมนางเพื่อเอาใจเด็กหญิง แต่หารู้ไม่ว่ามันทำให้หลี่ลี่อิงฝังใจว่าเขาชอบสตรีที่แข็งแกร่งมากกว่าสตรีที่อ่อนแออย่างหานหลิงหลิง

ในขณะที่เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปมองเด็กสาวที่เดินตามหลังมาเป็นระยะ แล้วส่งสายตาห่วงใยให้จนหานหลิงหลิงแก้มแดงเรื่อด้วยความเขินอาย

**********************

เยี่ยฟู่ตงเป็นคหบดีค้าข้าวที่มีชื่อเสียงในเมืองต้าถง บางครั้งต้องเดินทางไปค้าข้าวยังต่างเมืองจึงต้องว่าจ้างสำนักคุ้มกันของสกุลหลี่อยู่บ่อยครั้ง เขาจึงจำเป็นต้องเรียนวิชาป้องกันตัว เพื่อที่เขาจะสานต่อกิจการจากบิดาและอยากกำจัดกลุ่มโจรป่าที่สังหารปู่ของตนเมื่อสามปีที่แล้วขณะเดินทางไปยังเมืองจี้เฉิน

ตอนนี้เยี่ยหยวนซีกำลังฝึกการใช้ดาบ หลี่ลี่อิงนั่งดูเขาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ท่วงท่ารำดาบพื้นฐานของเขานั้นดูอย่างไรก็ยังไม่เข้าขั้น แต่ในสายตาของเด็กสาวมันช่างเป็นท่วงท่าที่งดงามเหลือเกิน

“คุณหนู นายหญิงให้มาเรียกเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงหญิงรับใช้คนสนิทมาตามเด็กน้อยไปเรียนงานบ้าน

“ข้าไม่ไป” เด็กหญิงปฏิเสธเสียงแข็ง

“คุณหนูไปเถิดนะเจ้าคะ ครั้งนี้นายหญิงบอกว่าหากไม่ไปจะมาตามด้วยตนเอง แล้วจะกักบริเวณคุณหนูด้วย”

หลี่ลี่อิงทำหน้ามุ่ย มองพี่ชายข้างบ้านที่ฝึกซ้อมอย่างตั้งใจ ไม่อยากออกไปจากตรงนี้เลย

“ข้าไม่อยากเรียนงานบ้านนี่ พี่หยวนซีไม่ชอบผู้หญิงอ่อนแอ”

เสี่ยวชิงดูออกว่าเด็กหญิงมีใจให้กับเยี่ยหยวนซี จึงออกอุบายหลอกล่อให้ยอมตามกลับไปที่เรือนใหญ่

“แต่หากหญิงสาวผู้นั้นเก่งทั้งการต่อสู้และเก่งงานบ้านไปด้วย คุณหนูว่าคุณหนูจะได้เปรียบคนอื่นหรือไม่เจ้าคะ คิดดูนะเจ้าคะหากคุณชายเยี่ยชอบคนที่ต่อสู้เก่ง แต่นายท่านเยี่ยอยากได้สะใภ้ที่เก่งงานบ้านงานเรือน อย่างไรคุณชายเยี่ยก็ต้องเชื่อฟังบิดาแน่”

“ไม่ต้องมาหลอกล่อข้าหรอกเสี่ยวชิง ข้าไม่หลงกลเจ้า” หลี่ลี่อิงบอกอย่างรู้ทัน แต่ในใจก็แอบเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย

“คุณหนูอายุยังน้อยนัก ยังไม่รู้หรอกเจ้าค่ะว่าโลกของผู้ใหญ่ การเชื่อฟังบิดามารดานั้นเป็นเรื่องใหญ่ รักใครชอบใครหากบิดามารดาไม่เห็นด้วยอย่างไรก็ไม่มีวันสมหวังหรอกเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงพยายามพูดให้คุณหนูของตนเปลี่ยนใจ

เด็กหญิงหันกลับมามองที่หญิงรับใช้คนสนิทแล้วส่ายหัวปฏิเสธอย่างแน่วแน่ เพราะยึดคำพูดของเยี่ยหยวนซีเท่านั้น อีกทั้งยังเด็กจึงมีความคิดที่ต่อต้าน คิดว่าเสี่ยวชิงแค่พูดหว่านล้อมตนเองเท่านั้นจึงปฏิเสธออกไป “เจ้ากลับไปบอกท่านแม่ หากจะกักบริเวณข้า ข้าก็จะอดข้าวให้ตายไปเลย”

“คุณหนู” เสี่ยวชิงเรียกด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะเดินกลับไปรายงานนายหญิงของตนด้วยความผิดหวัง

**********************