“นั่นสินะคะ เขาจะมาเอาอะไรกับคนจนอย่างเรา” นางถอนใจเฮือก แต่นมย้อยลืมไปว่าคณานางค์ยังเป็นสาว หากเขาคิดจะย่ำยี หญิงสาวจะยิ่งทุกข์ระทม
“ไปครับคุณหนู กลับบ้านเรา” หลังแขกเหรื่ออันน้อยนิดทยอยกลับไปจนหมด บริเวณเมรุเงียบเฉียบว่างเปล่า...ลุงแสงเดินมาชักชวนสองสาวกลับ เพราะอยู่ไปก็ทำอะไรไม่ได้ คงต้องรอให้สัปเหร่อทำงานของเขาเสร็จ จะได้เก็บอัฐิอีกที่ก็ตอนเช้า
“ดีเลยตาแสง ช่วยกันเก็บของไปอยู่บ้านแกเลย...จะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา” นมย้อยรีบบอกลุงแสง จบบทคนรวยกันสักที ถึงจะรั้งไว้ก็ไม่มีประโยชน์เมื่อมันเกินกำลัง
“คุณหนู!” ชายสูงวัยคราง สงสารคณานางค์สุดหัวใจ คนเคยรวย กับคนไม่เคยมี ความรู้สึกยามสูญเสียมันต่างกัน คนจนมีความอดทนและรับได้ทุกสถานการณ์ แต่คนมั่งมีความต้านทานต่ำ พวกเขาไม่รู้จักความลำบาก
“นางทนได้ค่ะ! นางมีทั้งลุงแล้วก็นมนี่นา” หญิงสาวตื้อตันในหัวใจ ในวันที่ข้างตัวไม่มีใคร เธอยังมีบริวารที่ภั
