“ด่า...ฉันด่าอะไรเธอแพร” คณานางค์ยังไม่เข้าใจ เธอเหยียบโดนปมของแพรวาเต็มๆ
“อย่างเธออะนะนาง...ไม่มีวันได้ดีเท่าฉันหรอก ความรู้ก็ไม่มี แถมยังทำงานในหน้าที่ต่ำๆ หมกตัวอยู่ในห้องแคบๆ เมื่อไรเธอจะได้ออกมาเฉิดฉายเหมือนเดิมล่ะ” แพรวาตีกระทบ...หล่อนเหยียดยิ้ม และหรี่ตามองเพื่อนสาวด้วยกริยาหมิ่นแคลน
หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาวเหยียด ที่แพรวาพูดมาคือความจริง...เธอไม่มีวันได้เงยหน้าชูคอในสังคมเหมือนเดิม ทุกอย่างกลายเป็นอดีต เวลานี้เธอทำได้แค่ทำงานเต็มกำลัง เพื่อไถ่ตัวเอง และปลดหนี้ที่บิดาสร้างไว้ เธอปลงตก และสามารถทำใจได้ ต่อให้มีคนมาพูดกระทบปาวๆ ตรงหน้า ก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด...เพราะหากร้อนใจตามคำคน เธอคงหาความสุขในชีวิตไม่เจอ...
เธอจึงเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้แพรวาโดยไม่รู้สึกเดือดร้อนใจ
คนที่ร้อนเป็นไฟคือ มิเกล! ทุกคนบนโลก ไม่มีสิทธิติติงคณานางค์ หากจะให้ว่ากล่าวเธอ คนที่ทำได้คือเขา นอกนั้นหมดสิทธิ
