รัตติกาลยืนรับลมชมวิวในยามเช้าที่หน้าบ้านพักของตัวเองด้วยจิตใจปลอดโปร่งโล่งใส ฉันกำลังรอการปรากฏตัวของผู้ซึ่งเป็นเจ้าของหัวใจอยู่เนื่องจากว่าวันนี้เรานัดจะไปเที่ยวชมสถานที่ด้วยกัน
โดยที่แรกที่เราจะไปเพื่อตั้งหลักก่อนนั่นก็คือห้องอาหารของทางรีสอร์ต และหลังจากนั้นเราทั้งสองจะค่อยวางแผนกันอีกทีว่าจะไปที่ไหนอย่างไรต่อ
“ติ...” เสียงสดใสของผู้ซึ่งเป็นเจ้าของหัวใจดังมาจากทางด้านหลังให้ฉันต้องหันกลับไปสบมอง
ก่อนจะได้พบกับเธอซึ่งกำลังยืนอยู่ที่ด้านหลังด้วยชุดที่สุดแสนจะน่ารักเหมาะสมกับเธอ แม้อายุเราทั้งสองจะใกล้เลขสามแล้วแต่ฉันยังคงมองบุหลันอายุเพียงสิบหกปีเหมือนวันแรกที่เราได้พบกันเสมอ
“เราไปกันเลยไหม?”
“อื้ม...” บุหลันพยักหน้าตอบรับซึ่งฉันก็เดินไปเคียงข้างกับเธอก่อนที่จะออกเดินนำหน้าไป
วันนี้เราตั้งใจกันไว้แล้วว่าจะเดินลงไปเหมือนอย่างเก่าแม้ว่าจะเสี่ยงที่เจ้าเด็กดื้อของฉันจะบ่น แต่วันนี้อาก
