ก๊อก ๆ
“ได้เวลาแล้วนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงหลังจากที่เลขาสาวเดินเข้ามาแล้วเรียกสติของฉันให้พลันกลับมา
หลังจากที่เธอเดินออกไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน จิตใจของฉันมันก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เอาแต่เป็นห่วงกลัวว่าเรื่องที่ฉันหวาดกลัวนั้นมันจะเกิดขึ้นเป็นความจริง
ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจในตัวของบุหลัน แต่เรื่องราวระหว่างคนทั้งสองคนนั้นมันยังเป็นแผลใหม่สด ๆ ที่ยังไม่หายดี ถึงเธอจะเคยบอกกับฉันว่าชอบฉันมาตั้งนานแล้ว
แต่ระหว่างคนทั้งสองคนนั้นมันก็นานพอดูให้ความรู้สึกมันกลับมาได้อยู่เสมอ แล้วไหนจะนิสัยของบุหลันที่เป็นคนขี้สงสารอีก ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่เอาตัวเองไปจมอยู่กับผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนั้นมาได้นานถึงห้าปีหรอก
ฉันก้าวเดินอย่างเป็นจังหวะไปทางห้องประชุมด้วยสภาพจิตใจที่บอกเลยว่าตอนนี้มันแย่มาก ฉันอยากจะยกเลิกประชุมแล้วตามเธอไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถ้าหากลูกน้องหรือท่านป
