CHAPTER 21
ความอดทนของคนเรามักถูกแบ่งแยกด้วยเส้นบางๆ อยู่เสมอแต่อยู่ที่ตัวของคนๆ นั้นมากกว่าว่าจะขีดเส้นบางเส้นนั้นให้มีความหนามากน้อยเพียงไหนซึ่งถ้าจะเปรียบแบบง่ายๆ มันก็คือความอดทนนั่นแหละซึ่งตอนนี้ผมไม่มีไอ้นั้นนั้นอีกต่อไปแล้ว อารมณ์ร้อนผสมโทสะล้วนๆ ที่ก้าวเข้ามาครอบงำตัวเองให้ทำเรื่องแบบนี้
แต่ก็เอาเถอะในเมื่อผมไม่แคร์
“อ๊าก...”
เสียงร่ำร้องโหยหวนยังเกิดขึ้นต่อเนื่องไม่จางหายไปเช่นเดียวกับบุหรี่มวลนั้นที่ค่อยๆ เผาไหม้ลิ้มฝีปากจนเห็นเนื้อด้านในสีขาวเด่นชัดด้วยสีแดงรอบๆ แผลความทรมานแน่ล่ะมันเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคนไม่เว้นแม้แต่ไอ้ผมทองที่ตอนนี้ทำใบหน้าเจื่อนอย่างให้ได้ชัด
“กูจัดให้ได้นะ เหมือนกับเพื่อนมึง”
นัยน์ตาสีดำสนิทเอ่ยพูดแบบช้าๆ ก่อนส่งสายตาราบเรียบไปยังไอ้ผมทองที่ลูกน้องตัวเองจับอยู่เขาส่งความท้ายทายไปให้มันแบบเต็มเปี่ยมไม่มีคำว่ากากใดๆ ทั้งสิ้นเหมือนกับตอนที่มันกล้า
