CHAPTER 12
“ว่าฉันเสือก?”
ไปกันใหญ่แล้วโว้ย!
ไม่ทะเลาะกันสักวันมันจะตายไหมวะ รู้ไหมว่าผมพยายามระงับอารมณ์ตัวเองเต็มที่อยากคว้าลำคอขาวๆ มาบีบให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้ให้ตายดิวะ
ผมเลือกลงแรงเช็ดหนักๆ ไปยังปืนแทนก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย
“เอาเวลาไปสมัครเรียนให้มันจบซะ”
“ไม่เรียน”
แต่รุ้งก็เลือกทำให้อารมณ์มันปะทุขึ้นมาอีกครั้งด้วยคำตอบที่ไม่ได้พิจารณามาจากหัวสมองตัวเอง
มึงใจเย็นไอ้เร็น ใจเย็น
“ไม่อยากเพิ่มคุณภาพชีวิตก็ตามใจแล้ววันหนึ่งจะเสียดายขึ้นมาในตอนที่สายไป ทุกอย่างไม่มีวันย้อนกลับได้เคยนึกหรือเปล่า?” ไม่อยากเรียนตอนนี้ก็ได้แต่ขอให้คิดได้บ้างก็พอทว่าพอเห็นใบหน้ารุ้งผมก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังยอกย้อนคำพูดผมในใจไม่ก็กำลังด่าทออยู่ “ไม่ต้องมายอกย้อนในใจ”
“ไม่ได้ทำ”
เชื่อได้เหรอ?
“แต่แม่งมีแช่งเพิ่มด้วยใช่ไหมวะ?” มีแน่ๆ ผู้หญิงแบบรุ้งเถียงคำไม่ตกฟากมองแค่สายตาเธอก็รู้แต่ก็ช่างเถ
