ความจริงที่ได้รู้ #4
720 คำ
หลังจากที่มานั่งกันในร้านอาหารแล้วบอสตันก็ถือโอกาสบอกเรื่องที่ตนเองจะแต่งงานกับอรรัมภาให้เพื่อนสนิททั้งสองฟัง ทำเอาทั้งกลกันต์ทั้งธันวาต่างอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน
“แต่งงาน !”
"ตกใจทำไม" บอสตันขมวดคิ้วใส่กลกันต์ที่ตะโกนจนคนรอบข้างหันมามอง กลกันต์ส่ายหัวให้ไอ้คนที่พูดเรื่องแต่งงานราวกับกำลังพูดเรื่องอาหารเช้าวันนี้กินอะไรดี
"ก็ให้พวกกูตกใจหน่อยเถอะ แล้วนี่แต่งเมื่อไหร่"
"ไม่รู้ ยังไม่ได้ไปดูฤกษ์"
"น้องมิ้มคิดดีแล้วใช่ไหมครับ คิดใหม่ได้นะครับ" กลกันต์เลิกสนใจเพื่อนสนิทแล้วหันมาพูดกับอรรัมภาอย่างหยอกล้อก่อนจะโดนบอสตันตวัดสายตามอง
"ไอ้เวร"
"ดีใจด้วยนะ" ธันวาเอ่ยออกมาสั้น ๆ พร้อมรอยยิ้มยินดี
"ขอบคุณนะคะ" อรรัมภายิ้มน้อย ๆ
"มีอะไรให้ช่วยก็บอก"
"มี" บอสตันเอ่ยก่อนจะมองไปที่ธันวา
"อะไร"
"แฮกกล้องวงจรปิดให้หน่อย"
"กล้องวงจรปิด ?" ธันวาเลิกคิ้วอย่างงุนงง บอสตันพยักหน้ารับก่อนจะหันไปพยักหน้าให้อรรัมภาที่หันมามอง ธันวาถามต่อ "ที่ไหน"
"บ้านโรจนทิพย์"
"บ้านน้องมิ้มอะนะ" กลกันต์หันมามองอรรัมภาด้วยความสงสัย
"เกิดอะไรขึ้น" ธันวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เอ่อ… คือว่ามิ้มตกบันไดน่ะค่ะ แล้วมิ้มก็คิดว่าไม่ได้ตกเอง แต่ว่าก็จำไม่ได้ว่าตกลงไปได้ยังไง แล้วถ้าไปขอดูกล้องเองทางนั้นก็คงไม่ยอมด้วยน่ะค่ะ" อรรัมภาเลือกที่จะสรุปเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกรงใจ ธันวาได้ยินดังนั้นก็รีบเอ่ยตอบรับทันที
"อืมได้ เดี๋ยวดูให้"
"ขอเร็วที่สุด" บอสตันว่า ธันวาพยักหน้ารับปากเพื่อนสนิทจนอรรัมภาต้องโบกมือเป็นพัลวัน
"ไม่ต้องรีบก็ได้นะคะพี่ธันวา"
"ปกติไอ้ธันมันทำงานเร็วอยู่แแล้วน้องมิ้มไม่ต้องคิดมาก" กลกันต์ที่เห็นว่าอรรัมภาชักกังวลก็รีบชิงอธิบาย ซึ่งธันวาก็เห็นด้วย
"ครับ ปกติไอ้บอสมันก็ใช้งานพี่แบบนี้อยู่แล้ว"
"อ่า… ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ" อรรัมภาก้มหัวให้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ
"แล้วแบบนี้น้องมิ้มยังอยู่ที่บ้านหลังนั้นอยู่อีกเหรอ มันไม่อันตรายไปเหรอครับ" กลกันต์ถาม
"อยู่กับกู" บอสตันเลื่อนจานอาหารไปให้อรรัมภาแล้วเอ่ยตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และเป็นอีกครั้งที่เพื่อนทั้งสองต้องตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"อะไรนะ !!"
"ตกใจทำไม คนจะแต่งงานกันแล้ว" บอสตันไหวไหล่
"มึงว่ามันขิงเราปะวะ" กลกันต์หันไปพูดกับธันวาเสียงเบาด้วยความหมั่นไส้ ขณะที่ธันวาขำออกมา
"ไอ้ธัน" บอสตันเรียก
"อะไร" ธันวาเลิกคิ้วสูง
"สร้อยมึง" บอสตันมองไปที่คอของเพื่อนสนิทซึ่งสวมสร้อยเส้นหนึ่งอยู่ ปกติแล้วเขาไม่เคยเห็นธันวาใส่สร้อยเส้นนี้เลย ทว่ามันกลับคุ้นตาแปลก ๆ "เอามาจากไหน"
"สร้อยนี่น้องกูทำให้" ธันวาตอบ
"มึงมีน้องด้วยเหรอวะ" กลกันต์หันไปถามด้วยความงุนงง รู้จักกับธันวามาตั้งแต่มัธยมปลาย แต่ไม่ยักรู้เลยว่าเพื่อนสนิทมีน้องด้วย
ธันวาพยักหน้ารับ ขณะที่อรรัมภาที่มองเขาอยู่กลับรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่ออกมาจากธันวา หญิงสาวจึงรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันที
"พี่ ๆ ทานเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารเย็นก่อนนะ"
"มา ๆ" กลกันต์เองก็พอจะมองออกเลยรีบคีบอาหารมาทานบ้าง
"น้องมิ้ม" เจ้าของชื่อหันไปมองคนข้างตัวที่เรียกชื่อตัวเอง ปากก็เคี้ยวแซลมอนจนแก้มพอง "รู้อะไรไหมคะ"
"..."
"ปกติน้องมิ้มไม่ชอบกินแซลมอน"
ประโยคนั้นของบอสตันทำเอาอรรัมภาที่กำลังเคี้ยวแซลมอนอยู่ด้วยความอร่อยต้องชะงักกึก เธอเริ่มรู้สึกเหมือนเวลาหยุดหมุน พลันดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ
"หึ !" บอสตันยิ้มขำกับท่าทางนั้น ก่อนจะหยิบแซลมอนอีกชิ้นวางลงในจานของเธอ แต่ใครมันจะไปกล้ากินอีกเล่า !
- ผู้เขียน
