ความจริงที่ได้รู้ #2
1140 คำ
หากอรรัมภากลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นมันก็ง่ายมากที่จะโดนรังแกอีก แล้วตอนนี้เพื่อนของเธอก็กำลังจะแต่งงานกับบอสตัน ดังนั้นไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"มันจะดีเหรอ" อรรัมภาเอ่ยอย่างกังวล ถ้าหากไปทำอะไรไม่ถูกใจแล้วโดนไล่ออกจากบ้านมาจะทำยังไงเล่า
"ดีสิ ตอนนี้แกคือว่าที่สะใภ้ใหญ่ของคาร์เทียร์นะ แกลองคิดตามฉันสิ ว่าถ้าไม่มีแกใครจะมีสิทธิ์จะได้ตำแหน่งนี้"
"ณิชา…"
ทักษอรดีดนิ้วดังเป๊าะ
"ใช่ ยังไงคนบ้านนั้นก็ต้องเอาสัญญาหมั้นหมายไปต่อรองกับฝั่งคาร์เทียร์อยู่ดีอะ" เพราะการที่อรรัมภาหมั้นหมายกับบอสตันนั้นมีสัญญามาจากรุ่นก่อนหน้า ถ้าหากอรรัมภาเป็นอะไรไปขึ้นมา ทีนี้ก็ง่ายต่อการถวายณิชาใส่พานให้คาร์เทียร์
"อ่า น่ากลัวอยู่นะ" อรรัมภาอดไม่ได้ที่จะทำหน้าสยองออกมา
"เรื่องที่แกตกบันได ฉันว่ามันก็เหตุผลนี้แหละ" ทักษอรวิเคราะห์ ขณะที่อรรัมภาเบิกตากว้าง
"จริงด้วย !"
"แกก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะเอายังไง" ทักษอรพยักหน้าให้เพื่อนได้คิด อรรัมภาเองก็นั่งคิดอย่างคนคิดไม่ตกเช่นกัน ถ้าหากไปอยู่กับบอสตัน เธอก็จะปลอดภัยแถมยังถือเป็นการเรียนรู้กันมากขึ้นอีกด้วย แต่ว่านะ… ถ้าไปอยู่แล้วมันไม่โอเคล่ะ
โอ๊ย ! มิ้ม ทำยังไงดี !
สองมือบางยกขึ้นขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด ทักษอรที่นั่งมองอยู่ได้แต่ทำหน้าประหลาดก่อนจะหลุดขำออกมา ดูเหมือนว่าเพื่อนใหม่ของเธอคนนี้จะเป็นคนตลกใช้ได้นะเนี่ย
แล้วสุดท้าย… อรรัมภาก็ยกหูต่อสายไปยังคนที่อยู่อีกฝั่งจนได้
"พี่บอสคะ"
(คะ)
“…”
(เงียบทำไมคะ)
"อะ… เปล่าค่ะ คือว่า…" ใบหน้าที่ขึ้นสีนิด ๆ ถูกทักษอรจ้องมองมาอย่างล้อเลียน ทำเอาอรรัมภาได้แต่หลบสายตา "มารับหน่อยได้ไหมคะ"
เสียงอ้อมแอ้มถูกส่งไปยังปลายสายอย่างคนไม่มั่นใจ
"พามิ้มไปเก็บเสื้อผ้าหน่อย" เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไร อรรัมภาจึงเอ่ยออกไปอย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบจะพันกัน ก่อนจะได้ยินเสียงอีกฝ่ายขำออกมา แล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะอารมณ์ดี…
(สิบนาทีค่ะ)
"อื้อ"
หยุดคะขาได้ไหมเนี่ย คนฟังมันเขินนะ…
"ทำดีมาก" ทักษอรชูนิ้วโป้งให้เพื่อนสนิทที่นั่งเป่าปากจนเหมือนเป็ดเหลืองในห้องน้ำหลังจากวางสายโทรศัพท์
"มันจะเวิร์กใช่ไหม" อรรัมภาถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"เวิร์กสิ อยู่บ้านสามีใครมันจะกล้ามาทำอะไรแก"
"สามีอะไรล่ะ !" เสียงเล็กแหวขึ้นใส่เพื่อนสนิทจนทักษอรหัวเราะร่วน
"เขินทำไม แกชอบเขาหรือไง"
"ก็…" ดวงตากลมโตเลิ่กลั่กมองซ้ายทีขวาทีอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
"ใช่ละสิ" อรรัมภามองหน้าอีกฝั่งที่หรี่ตาแซวจนน่าหมั่นไส้
"มันก็แบบ… โอ๊ย ! ใครอยู่ใกล้คนหล่อ ๆ แล้วไม่เขินบ้าง" อรรัมภาโวยวายขึ้นมาเสียงดัง ขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
"นั่นไง นี่ แล้วแกอยากอยู่กับคุณบอสตันตลอดไปหรือเปล่า" ทักษอรถามด้วยสายตาใคร่รู้
"ก็… แต่ว่าถ้าเขาเจอคนที่เขาชอบ ถึงตอนนั้นฉันก็อาจจะต้องหย่ากับเขานะ" เพราะว่าบอสตันไม่ได้ชอบอรรัมภานี่นา ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเจอคนที่ชอบเข้ายังไงก็ต้องหย่าอยู่ดี จะให้ไปขวางทางคนรักกันได้ยังไง
"จะยากอะไร แกก็ทำให้เขาชอบแกสิ"
"ฮะ !" อรรัมภาได้แต่มองหน้าทักษอรที่ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ด้วยความหวาดระแวง เธอรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะไม่อยากคุยเรื่องนั้นจริง ๆ จึงคุยเรื่องที่คิดเอาไว้นั่นก็คืออาจจะลาออกจากที่นี่แทน
อรรัมภาอยากทำธุรกิจของตัวเองมากกว่า แล้วอีกอย่างคือเธออยากทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการเอาคืนคนในครอบครัวนั้น จึงไม่อยากเอาเปรียบเพื่อนด้วยการขาดงานบ่อย ๆ ซึ่งทักษอรก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอเข้าใจและยินดี ทว่าคุยกันได้ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับมาจอดที่หน้าร้านจนอรรัมภาอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมถึงมาเร็วนัก เป็นประธานมันว่างงานขนาดนั้นเลยหรือไงกันนะ แต่ก็ทำได้แค่รีบลาทักษอรแล้วรีบเดินมาขึ้นรถเพราะกลัวคนตัวโตรอนาน
หลังจากรถคันหรูขับออกมาได้สักพัก ทั้งคันก็มีแต่ความเงียบ อรรัมภาจึงตั้งใจจะเอ่ยถามสิ่งที่ตนเองสงสัย
"มิ้มขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"ว่าไงคะ" บอสตันเอ่ยตอบรับแต่ไม่ได้หันหน้ามามอง สายตาคู่คมมองไปที่ถนนตรงหน้าราวกับว่ามันมีอะไรที่น่าสนใจมาก ๆ อยู่อย่างนั้นแหละ
"คุณให้มิ้มไปอยู่ด้วยได้จริงเหรอคะ"
"คุณ ?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างยียวนกับสิ่งที่ได้ยิน
"ฮึ่ย ! พี่บอส" อรรัมภาแยกเขี้ยวใส่อีกคนแล้วเอ่ยอย่างประชดประชัน ร่างสูงยิ้มด้วยความขบขันกับใบหน้ามู่ทู่ของเธอ
"ให้สิคะ ไม่งั้นจะพาไปเก็บเสื้อผ้าทำไม" บอสตันตอบ
"ทำไมล่ะคะ"
"ให้เมียตัวเองไปอยู่ด้วยแปลกตรงไหนคะ"
"เมียอะไรคะ !" อรรัมภาแหวออกมาเสียงดังลั่นรถจนบอสตันหลุดหัวเราะออกมา
"น้องมิ้ม” เขาเอ่ยเรียก
"อะไรคะ"
"รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองไม่เหมือนเดิม"
"..." พลันดวงตากลมที่เคยมีแต่ความขุ่นเคืองตอนนี้เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ
"ขี้โวยวายขึ้นนะคะ"
"อะ... เอ่อ… คนเรามันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงใช่ไหมล่ะคะ" อรรัมภาลอบกลืนน้ำลาย
"เหรอคะ" อย่ามองกันแบบนั้นได้ไหม… มันจะล่กเอานะ "นึกว่าไม่ใช่น้องมิ้มเสียอีก"
คำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมาราวกับพูดเรื่องลมฟ้าอากาศนั้น ทำเอาอรรัมภาชะงักค้าง
"รู้อะไรไหมคะ" บอสตันเหยียบเบรกเบา ๆ เมื่อเห็นสัญญาณไฟแดงก่อนจะหันมาจ้องอีกคนที่ทำตาโตอยู่ "ท่าทางน้องมิ้มตอนนี้ทำให้พี่บอสคิดว่า เรื่องที่พี่บอสพูดคือเรื่องจริง"
"อะ... อะไรคะ ! ไม่จริงสักหน่อย !" อรรัมภาเอ่ยปฏิเสธจนลิ้นแทบพันกันแล้วรีบหันหน้าไปมองนอกกระจกทันที
ซวยแล้วไง ทำไมรอบตัวถึงได้มีแต่คนฉลาด ๆ เล่า !!
- ผู้เขียน
