จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย #1
1234 คำ
มิลินฝากนิยายรักสุดโรแมนติก พระเอกอบอุ่น สายเปย์ คลั่งรัก ที่คุณนักอ่านจะต้องตกหลุมรักผู้ชายที่ชื่อบอสตันอย่างแน่นอน งานดี โพรไฟล์เริ่ด มีคนเดียวในโลก พระเอกพูดเพราะ อบอุ่น ไมโครเวฟ รักและทะนุถนอมนางเอกมาก ใครชอบนิยายแนวพระเอกคลั่งรัก พูดคะ/ขา กดเข้าชั้นเลยค่ะ พี่บอสคนดีตามชื่อเรื่องเลยค่ะ
……………
"เลิกงานแล้วไปไหนต่อ" เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ยุพเรศหันไปมองก่อนจะยิ้มออกมาบาง ๆ ให้เพื่อนสนิทอย่างปรีดา
"กลับห้องน่ะสิ เหนื่อยมากเลย อยากนอน" ไม่ว่าเปล่า หญิงสาวยังยืดแขนบิดขี้เกียจโชว์ไปอีกที
"ก็ดีแล้ว เธอทำงานหนักไปแล้วนะ พักผ่อนบ้าง เดี๋ยวได้ตายก่อนพอดี"
“โห นั่นปากเหรอปรีดา ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอกน่า แล้วนี่นายจะไปไหน" ปากก็คุยกับเพื่อนส่วนมือก็เก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเตรียมกลับไปนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ที่ห้อง
"กลับห้องน่ะสิ คิดถึงแฟน" ยุพเรศได้แต่มองบนใส่ไอ้คนคลั่งรัก ไม่รู้ว่าแฟนของมันเอาอะไรให้กินถึงได้หลงนักหลงหนา
"จ้า ๆ พวกมีคู่มันเป็นแบบนี้สินะ" เธอบ่น ปรีดายักไหล่
"ก็นะ เธออยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกัน แล้วนี่ไปเอายามาหรือยัง"
"รับมาเมื่อวานอะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันเอาอยู่" ยุพเรศยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนสบายใจ
คุยกันได้สักพักก็แยกย้ายกันกลับบ้าน หญิงสาวเลือกที่จะเดินกลับเพราะคอนโดของเธออยู่ไม่ห่างจากบริษัทมากนัก เดินสักพักก็ถึง มิหนำซ้ำ ข้างทางยังเต็มไปด้วยอาหารและขนมมากมายให้ได้เลือกสรรชิมอีก ถูกใจเธอที่สุด !
เดินออกจากบริษัทมาได้ไม่นานยุพเรศก็เจอกับร้านอาหารที่เปิดอยู่เต็มข้างทาง ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วผู้คนต่างก็เริ่มออกมาเดินจับจ่ายซื้อของจนเริ่มหนาตาขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่รอช้ารีบเดินไปยังร้านโปรดทันทีด้วยกลัวว่าคนจะเยอะกว่านี้แล้วจะทำให้กลับถึงบ้านช้า
"ลุงคะ" หญิงสาวเอ่ยเรียกคุณลุงเจ้าของร้านกล้วยทอดเสียงใสก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อคนที่กำลังง่วนกับการทอดกล้วยหันมายิ้มให้
"อ้อ เหมือนเดิมนะแม่หนู"
แหม ช่างรู้ใจเสียจริง
"ค่า"
ยุพเรศยืนรอเพียงไม่นานก็ได้กล้วยทอดมาสมใจจึงรีบจ่ายเงินแล้วตรงไปยังร้านขายอาหารตามสั่งเพื่อสั่งเมนูโปรดอย่างสุกี้แห้งหมูชิ้นพิเศษผักต่อ และถ้าหากคุณคิดว่าพอแล้ว คุณคิดผิด… มันยังไม่พอ เธอยังซื้อไก่ทอดและลูกชิ้นทอดมาอีกอย่างละสามไม้ด้วย เธอถือคติว่า ในเมื่อเราทำงานมาเหนื่อย ๆ มาตลอดทั้งวันแล้ว ก็ควรให้รางวัลตัวเองด้วยการกินของอร่อย ๆ เยอะ ๆ
เมื่อได้ของกินจนเต็มไม้เต็มมือแล้วยุพเรศก็เดินเบียดผู้คนออกมาตรงไปยังคอนโดของตัวเองที่ห่างออกไปอีกไม่กี่เมตร เดินอีกประมาณห้านาทีก็ถึง คอนโดแห่งนี้คือคอนโดที่เธอซื้อด้วยตัวเองหลังจากที่เรียนจบและเริ่มทำงานได้ประมาณสองเดือน โดยใช้เงินเก็บและเงินที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ ถึงราคามันจะไม่ได้แรงมากเมื่อเทียบกับคอนโดที่อื่น ๆ แต่สำหรับเธอแล้วก็ยังถือว่าแพงอยู่ดี สิ่งที่เธอวางแผนไว้ในชีวิตนั้นก็มีเพียงกินอิ่ม นอนหลับ และมีเงินใช้ไม่ขัดสน เพียงเท่านี้ก็ถือว่าเกินพอแล้ว
ยุพเรศเป็นหญิงสาววัยยี่สิบสี่ปี รูปร่างบอบบาง ผิวขาวเหลือง ไหล่บางและมีหน้าตาจิ้มลิ้มเหมือนมารดา เธออาศัยอยู่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่เสียไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบด้วยอุบัติเหตุ
หลังจากเรียนจบยุพเรศก็ได้เข้าทำงานที่บริษัทอิเล็กทรอนิกส์แห่งหนึ่งเป็นระยะเวลาร่วมสามปีมาแล้ว เพื่อนสนิทของเธอมีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นคือปรีดาที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย เธอคิดว่าโชคดีมากเหลือเกินที่เรียนจบมาแล้วยังได้ทำงานที่เดียวกันอีกด้วย
เมื่อกลับมาถึงห้อง ยุพเรศก็เปิดทีวีนั่งดูละครหลังข่าวเรื่องหนึ่งในขณะที่ตักข้าวเข้าปากไปด้วย คิ้วเรียวย่นเข้าหากันไม่เลิกก่อนจะเริ่มบ่นออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก
"หือ นี่… คุณนางเอก อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ !"
จะไม่ให้บ่นได้ยังไง ก็ดูสิ พระเอกคบกับนางร้ายก่อนแท้ ๆ นางเอกต่างหากที่มาทีหลัง แล้วคุณพระเอกคะ ถ้าชอบนางเอกก็บอกเลิกนางร้ายก่อนสิไม่ใช่แอบไปหานางเอกแบบนี้ นี่มันเรียกคบชู้แล้วนะยะ
เฮ้อ ! ละครไทย
"ไม่เห็นมีอะไรสนุกๆ ดูเลย" มือเรียวหยิบกล้วยทอดเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ พร้อมพูดบ่นไปด้วยอย่างไม่สบอารมณ์ "คงจะมีแค่กล้วยทอดสินะ ที่เยียวยาเราได้"
หญิงสาวมองกล้วยทอดในถุงด้วยแววตาคลั่งรัก ก่อนจะส่งมันเข้าปากแล้วเคี้ยวจนแก้มตุ่ย
ครืด ! ครืด !
เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ยุพเรศเบนสายตาไปมองก่อนจะยัดกล้วยทอดชิ้นใหม่เข้าปากไปทั้งชิ้น แล้วยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มาอ่านข้อความ
Preeda2406 : ยุพเรศ อย่าลืมส่งงานให้คุณวรงค์นะ
Yubeauty : จ้า… กะว่าดูทีวีอีกสักแป๊บก็จะไปปั่นต่อละ
Preeda2406 : แล้วอย่าลืมกินยาล่ะ
Yubeauty : ขอบใจนะที่เตือน
ยุพเรศปิดหน้าจอลง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอต้องกินยาอย่างที่ปรีดาว่า ยารักษาโรคประหลาด…
ใช่ ! ยารักษาโรคประหลาด… โรคประหลาดที่ทำให้เธอมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรงในทุก ๆ เดือน เป็นโรคที่แม้แต่คุณหมอเองก็ยังตอบไม่ได้ว่าเกิดจากสาเหตุใด ที่สำคัญอาการปวดท้องของเธอค่อนข้างรุนแรง หากไม่กินยากันไว้ก่อนอาจเกิดอันตรายถึงชีวิต
ยุพเรศเคยเกือบตายมาแล้วครั้งหนึ่งในตอนที่ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองจะมีอาการปวดท้องนี่ ตอนนั้นเธออายุสิบแปดปี กำลังนอนหลับอยู่ภายในห้องนอนของตัวเอง แต่ก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ คล้ายว่ากำลังจะปวดท้องโรคกระเพาะ หญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่จะลุกขึ้นไปหยิบยามากินเท่านั้น ทว่ากลับไม่มีแม้แต่แรงจะขยับตัว และหลังจากนั้นอาการปวดก็เริ่มรุนแรงมากขึ้น ช่วงท้องของเธอบีบตัวอย่างรุนแรงจนต้องร้องไห้ออกมา ลำตัวหดเข้าหากันอย่างทรมานกับอาการปวด ก้อนเนื้อภายในอกเต้นอย่างรุนแรงคล้ายว่าจะกระเด้งกระดอนออกมานอกอก ยุพเรศรู้สึกได้ว่าตอนนั้นตัวเองทรมานอย่างมาก และถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป เธอคงจะต้องตายแน่ ๆ
หญิงสาวพยายามอย่างมากที่จะส่งสัญญาณให้พ่อกับแม่ที่อยู่อีกห้องหนึ่งรู้ว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่เธอกลับไม่มีแม้แต่แรงจะขยับตัวด้วยซ้ำ
- ผู้เขียน
