“คุณดอกแก้ว” เสียงอ่อนโยน พร้อมมืออุ่นแตะลงบนบ่า ทำให้พวงดอกแก้วเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา
“ไม่เอาค่ะ ไม่ร้องนะคะ”
“ป้าทิพ ฮึกๆ” ผู้สูงวัยย่อตัวนั่งลงตรงหน้าหญิงสาว เช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ พวงดอกแก้วโผเข้ากอด ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกนุ่ม
“โอ๋ๆ นิ่งเถอะนะคะ” ป้าทิพลูบหลังลูบหัวปลอบโยน นางได้ยินทั้งหมดที่สองพ่อลูกนี้คุยกัน เพราะกำลังจะนำน้ำมาเสิร์ฟพอดี คนเป็นพ่อนี่ก็ช่างกะไร ช่างไม่สงสารลูกบ้างเลย จะมาเอาตัวพาไปเร่ขายกับคนนั้นนี้ได้ยังไง แล้วคิดจะเอาไปไม่ถงไม่ถามคุณทัพของนาง เดี๋ยวบ้านก็โดนวางระเบิดไม่รู้ตัวหรอก รายนั้นโมโหร้ายขนาดไหนก็รู้ๆกันอยู่
บ่ายวันนี้พวงดอกแก้วจึงถูกป้าทิพบังคับให้อยู่ช่วยนางทำขนม เพราะไม่อยากให้หญิงสาวกลับไปอยู่บ้านเพียงลำพัง ดูก็รู้ว่าต้องกลับไปร้องไห้คนเดียวอีกแน่ๆ
“คุณดอกแก้วนี่เก่งนะคะ ทำขนมเป็นหลายอย่างเลย” เด็กรับใช้ในบ้านที่นั่งร่วมวงช่วยกันทำขนมอยู่เอ่ยช
