5 คนแรกที่นึกถึง
1425 คำ
(ทำไมหมู่นี้รถเข้าอู่บ่อยจังเบลล์ เดือนนี้เข้าอู่มาจะห้าครั้งแล้วนะ)
เสียงลีคัสเอ่ยถามลูกสาว หลังจากได้รับข่าวจากลูกน้องว่ารถของเฌอเบลล์เข้าอู่อีกแล้ว หากไม่ตัดเงินผ่านบัตรเดรดิตของตน ก็คงไม่รู้ว่ารถที่เพิ่งซื้อให้ลูกสาวเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อสามเดือนที่ผ่านมาเข้าอู่
“รถเสียก็ต้องเข้าอู่สิคะคุณพ่อ”
(รถราคาตั้งสิบๆ ล้าน อะไรจะเสียง่ายขนาดนั้น)
“ก็รถมันเข้าอู่ไปแล้ววว คุณพ่อจะให้เบลล์ทำไงได้เล่า” เฌอเบลล์ตอบคนเป็นพ่อกลับไปเสียงอ่อน
(ถ้าขับรถแล้วเข้าอู่บ่อยขนาดนี้ พ่อจะเลิกให้เบลล์ขับรถไปเรียนเอง แล้วเปลี่ยนมาให้มีคนขับรถให้แทน)
“ไม่เอานะคะ เบลล์ไม่อยากได้คนขับรถ” ลำพังพ่อส่งคนมาดูแลถึงสองคน เธอก็ลำบากใจจะแย่แล้ว ไปไหนมาไหนต้องมีคนคอยเดินตามทุกฝีก้าวยกเว้นตอนไปเรียน เพราะเคยเกิดเหตุการณ์โดนคนร้ายสะกดรอยตามและจ้องจะทำร้าย จึงทำให้คุณพ่อตัดสินใจส่งลูกน้องฝีมือดีมาดูแลเธอในทุกวันนี้
(สารภาพกับพ่อมา ทำไมรถถึงเสียบ่อย)
“ก็…” เอาแล้วไงเฌอเบลล์ จะตอบพ่อยังไงเนี่ย รถที่ขับอยู่มันปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่เธอ…ตั้งใจทำให้มันเสียเอง
(เฮีย มาช่วยปรางค์ยกของหน่อยสิคะ มันหนัก ปรางค์ยกไม่ไหว)
เสียงคนเป็นแม่แทรกเข้ามาในสาย ทำให้เฌอเบลล์ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“งั้นแค่นี้นะคะคุณพ่อ เบลล์มีนัดกับเพื่อนต่อ” เธอชิงตัดสายจากคุณพ่อลงก่อน
หลังจากนั้นจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมไปดื่มกับเพื่อนที่ไนต์คลับ
@Nightclub
“รอข้างนอกนี่แหละ ขอเวลาส่วนตัวบ้าง” เธอบอก แทนไท และ น่านน้ำ ลูกน้องฝีมือดีที่พ่อส่งมาดูแล ไม่อยากให้สองคนนี้ไปยืนเฝ้าเวลาเธอดื่มกับเพื่อน เพราะกลัวเพื่อนจะอึดอัด ครั้งหนึ่งเคยให้ตามไปเฝ้าแล้ว จำได้ว่าตอนนั้นทุกคนต่างนั่งดื่มไม่มีชีวิตชีวา อึดอัด ไม่เป็นตัวเอง คราวนี้จึงให้แทนไทและน่านน้ำรอข้างนอก
“แต่ว่า…”
“ถ้าจะไม่รอข้างนอก ก็เฝ้าอยู่ห่างๆ อย่าแสดงตัวให้เพื่อนฉันเห็น ตกลงไหม?” เธอรู้ว่าพวกเขาทำตามหน้าที่ แต่ก็ต้องมีช่องว่างให้ความเป็นส่วนตัวเธอและเพื่อนบ้าง
“ก็ได้ครับ” สุดท้ายแล้วต้องยอมตามใจคุณหนูอย่างไม่มีทางเลือก พวกเขาเข้าใจที่คุณหนูต้องการความเป็นส่วนตัว ทว่าก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณหนูด้วยเหมือนกัน
เฌอเบลล์เดินเข้ามาข้างในไนต์คลับชื่อดัง ตรงไปยังโซนสำหรับวีไอพี โดยหญิงสาวสวมใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ ตัวกระโปรงไม่ใช่ทรงเอรัดรูปเหมือนที่เคยชอบใส่ แต่เป็นแบบพริ้วสบายๆ ยาวเลยหัวเข่าขึ้นมามากพอสมควร
ผิวขาวใสออร่าเปล่งประกายตัดกับชุดสีดำ ทำให้เธอกลายเป็นเป้าสายตาของผู้ชายในผับรวมถึงผู้หญิงด้วยกันเองที่มองตามจนเหลียวหลัง แม้แอบประหม่า แต่ก็เดินสับไปยังโซนวีไอพีอย่างมั่นใจ
“กว่าจะเสด็จมาได้นะคุณหนูเฌอเบลล์ นั่งรอจนรากงอกออกทางก้นแล้ว”
“เว่อร์กิ่งไผ่” เธอพูดแล้วยิ้มๆ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ครีมเค้ก
“แล้วมีนไปไหน?”
“สส. มีนกำลังเดินหาเสียงตามโต๊ะต่างๆ อยู่” ฮานะพูดแล้วมองไปที่มีน ที่เดินไปชนแก้วกับผู้ชายหน้าตาดีกลุ่มหนึ่ง และคุยกันอย่างสนุกสนานราวกับมาด้วยกัน
กิ่งไผ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมีน ก่อนจะอัปลงสตอรี่ไอจีพร้อมแคปชั่นว่า…
‘ไม่กลับโต๊ะไม่ว่า แต่คืนนี้ช่วยกลับห้อง’
จากนั้นแท็กสตอรี่ไอจีไปหามีน
“หาแกล้งมัน” ฮานะพูดแล้วยิ้มๆ
“รอบนั้นมันแกล้งฉัน รอบนี้ขอเอาคืน มาๆ ชนแก้วกันดีกว่า อยากเมาแล้ว”
ทุกคนหยิบแก้วตัวเองขึ้นมาแล้วชนกัน
เคร้ง!
เฌอเบลล์ยกแก้วตัวเองขึ้นมาดื่มหลังจากชนเสร็จ สายตาพลางกวาดมองไปรอบๆ ภายในไนต์คลับ และหยุดชะงักลงไปอัตโนมัติ เมื่อมองเห็นใครบางคน และอีกคนก็กำลังมองมาที่ตัวเองอยู่พอดี
พี่ภีม…
ไม่คิดเลยว่าเขาจะอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน
“นั่นมันพี่ภีมนิ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่เขามาวนเวียนใกล้แกเลยนะเบลล์”
“ก็ลองมาวนเวียนใกล้ยัยเบลล์อีกดูสิ ฉันจะทุบเข้าให้!” ฮานะพูด สายตาตวัดมองภีมอย่างไม่พอใจ ตอนแรกเชียร์ภีมกับเฌอเบลล์ แต่พอรู้ว่าภีมแอบวางยาเพื่อนสนิท จากเคยเชียร์ เคยชอบ ก็เปลี่ยนเป็นเกลียดทันที
ตอนแรกก็คิดว่าเป็นคนดี สุภาพบุรุษ แต่ที่ไหนได้… ทุกอย่างมันสวนทางกับที่คิดโดยสิ้นเชิง!
“ไม่คิดว่าพี่ภีมจะเป็นคนแบบนั้น ทำได้ยังไง วางยาผู้หญิง แล้วเรื่องงานถ่ายแบบ แกยกเลิกไปแล้วใช่ไหม?”
“อือ ถ่ายไม่ลงหรอก ถ้าตากล้องยังเป็นพี่ภีม”
“ดีแล้ว เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า ไม่อยากให้เพื่อนจิตตกอีก”
“กลับมาแล้วครับสาวๆ” เสียงของมีนดังขึ้น ใบหน้ายิ้มระรื่นล้นไปด้วยความสุขมาแต่ไกล
“ได้กี่คนแล้ววันนี้”
“ผู้ชายโต๊ะนั้นงานดีมาก! มีคนนึงขอแลกไลน์ด้วย หล่อ ตี๋ ตรงสเปกฉันเลย!”
“แค่หล่ออย่างเดียวก็ตรงสเปกแกแล้วไหม”
“รู้ใจ แบบนี้สิ เพื่อนสนิท!” มีนหันไปพูดกับครีมเค้ก
“เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนนะ ปวดฉี่” เฌอเบลล์บอกเพื่อนๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังห้องน้ำ
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ เธอเดินออกมาล้างมือที่เคาน์เตอร์อ่างล้างมือ จากนั้นเดินออกมา ทว่าต้องชะงัก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับ…ภีม
“พี่ภีม…” เขามองหน้าเธอนิ่งๆ แววตาที่มองมาทำให้เธอรู้สึกกลัว เขาไม่เหมือนพี่ภีมคนเดิมที่เคยรู้จัก นับตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้น พี่ภีมก็กลายเป็นคนละคนไปทันที
ดูน่ากลัวขึ้น…
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“แต่เบลล์ไม่มี ขอตัวนะคะ” เธอเดินเลี่ยงออกไป แต่ทว่า…
หมับ!
ภีมคว้าแขนเฌอเบลล์เอาไว้แน่น ก่อนจะออกแรงกระชากลากให้เดินตาม
“พี่ภีมปล่อยเบลล์นะ!” เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของพี่ภีม ทว่ากลับไม่เป็นผล…
เขาไม่ยอมปล่อย มิหนำซ้ำยังยังกดมือที่บีบแขนเธออยู่หนักขึ้นกว่าเดิมจนรู้สึกเจ็บเหม่อนกระดูกกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ
งับ!
เธอกัดแขนเขาเต็มแรง และทำให้เขาเผลอปล่อยเธอ เมื่อเป็นอิสระก็ไม่รอช้า รีบวิ่งหนีไปจากพี่ภีมทันที ทำไมวันนี้เขาถึงดูน่ากลัวขนาดนี้นะ
“จะหนีไปไหนยัยตัวแสบ!”
เธอไม่รู้จะไปทางไหนดี ความกลัวทำให้เกิดอาการลุกลี้ลุกลนจนทำอะไรไม่ถูก เสียงเพลงเริ่มเบาลงเรื่อยๆ เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในโซนที่เสียงเพลงส่งถึง และทำให้ได้ยินเสียงฝนที่กำลังตกอย่างหนักอยู่ข้างนอก
เปรี้ยง!
“กรี๊ดดด!!” เฌอเบลล์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเมื่อได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงมา หญิงสาวขยับไปเข้าไปหลบในมุมหนึ่ง สองมือยกขึ้นอุดหูทั้งสองข้าง ใบหน้าซีดเผือดราวกับไก่ต้ม แววตาฉายความกลัวออกมาหลังจากได้ยินเสียงฟ้าผ่า
“ฮึก ชะ…ช่วยด้วย ช่วยด้วย…” น้ำเสียงสั่นเครือเปล่งออกมา น้ำตามากมายไหลพรากอาบสองพวงแก้มอย่างห้ามไม่อยู่
‘อีฆาตกร!’
‘เฌอเบลล์ แกมันฆาตกร!’
‘คนที่ตายสมควรเป็นแก! อีฆาตกร!’
“ไม่ฮึก… ออกไปจากหัวฉันนะ ออกไป! ฮือออ” เธอไม่กล้าลุกไปไหน แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้ภีมเลิกตามหาตัวเองหรือยัง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาใครบางคน
ภาวนาขอให้เขารับสาย ตอนนี้เธอกลัวมาก กลัวจนไม่กลัวลุกไปไหน และในที่สุด ปลายสายที่รอคอยก็ยอมรับสาย
เขาเป็นคนแรกที่เธอนึกถึง
“พะ…พี่คินฮึก ชะ…ช่วยเบลล์ด้วย”
- ผู้เขียน
