2 เฌอเบลล์เจ้าแผนการ
1200 คำ
‘เพราะแก! แกทำให้เพื่อนต้องตาย’
‘ใช่! เฌอเบลล์… แกมันนังฆาตกร!’
‘ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะมีเพื่อนเป็นฆาตกร’
‘คนอะไรโคตรเห็นแก่ตัว…’
เฮือกก! เฌอเบลล์สะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด ดวงตาคู่สวยชุ่มฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาจากการฝันร้าย ร่างบางประคองตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง กอดตัวเองเอาไว้ท่ามกลางความเจ็บปวดและเสียใจจากเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
“ฮึก…” เสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วห้องนอน ใบหน้าสวยหวานแนบลงสองมือจนเปียกชุ่มด้วยคราบน้ำตา
เธอไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนั้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นกลายเป็นแผลใจของเธอ ทุกคืนเอาแต่ฝันร้ายถึงเหตุการณ์พวกนั้นจนบางครั้งแทบไม่อยากข่มตานอนหลับ
กลัว… กลัวว่าจะฝันถึงเหตุการณ์นั้นอีก
“ขอโทษฮึก ฉะ…ฉันขอโทษ…” เธอเอาแต่โทษตัวเองมาโดยตลอดว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ภายนอกดูสดใสและร่าเริง หากแต่ภายใน กลับเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ไร้ซึ่งความสุข
อดีตคือสิ่งที่ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ และปัจจุบัน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน เพราะทุกคนต่างกล่าวหาเธอว่าเป็น… ฆาตกรไปแล้ว
.
.
ติ๊งต๊อง~
ติ๊งต๊อง~
เสียงออดดังติดต่อกันถี่ๆ จนทำให้เจ้าของห้องเกิดความรำคาญใจ เดินมาเปิดประตูในอาการหัวเสียกับเจ้าของการกระทำดังกล่าว ทันทีที่เห็นว่าใครคือเจ้าของเสียงออด ใบหน้าไม่พอใจก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง
“มากวนพี่ทำไมแต่เช้า” อนาคินถามเฌอเบลล์ที่อยู่ในชุดนักศึกษา กระโปรงทรงเอผ่าหน้าขาขึ้นมา และเสื้อนักศึกษารัดติ้วจนหน้าอกหน้าใจจะทะลุออกมาสวัสดีคนตัวโต
“เช้าที่ไหนคะ จะสิบโมงแล้ว” เธอพูดพร้อมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองเพื่อนพี่ชาย ตอนนี้พี่อนาคินสวมใส่เพียงแค่กางเกงนักศึกษาตัวเดียว ส่วนท่อนบน…
ขาวมาก
ซิกแพคที่เรียงตัวกันสวยงามทั้งหกก้อน ช่างดึงดูดอยากให้เธอเอื้อมมือไปสัมผัสจริงๆ แต่อย่างน้อย ครั้งหนึ่งเธอก็เคยสัมผัสมากกว่านี้บนร่างกายเขามาแล้ว
“มองอะไร”
“มองพี่คินไง”
อนาคินถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ให้กับความหื่นของน้องสาวเพื่อนสนิท เฌอเบลล์เก่งมากที่ทำตัวปกติได้ทั้งที่เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งมีเซ็กซ์ด้วยกันไปหมาดๆ
เขายังรู้สึกผิด ที่เผลอล่วงเกินเฌอเบลล์อยู่เลย…
“มีธุระอะไรกับพี่ก็รีบพูดมา พี่จะรีบไปแต่งตัวไปมอ. แล้ว”
“เบลล์ขอไปมอ. ด้วยคนสิคะ”
อนาคินขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม
“รถเบลล์ยางแบนทั้งสี่ล้อเลย ไม่รู้ใครเล่นพิเลน แอบมาปล่อยลมรถ”
“วันนี้พี่เอาบิ๊กไบค์ไป เบลล์อาจจะนั่งไม่สะดวก พี่ว่าให้ไอ้ลุคมารับดีกว่านะ” ลุค หรือ ลูคัส เพื่อนสนิทเขา และเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเฌอเบลล์
“เสียเวลา รายนั้นคงกำลังนอนกกสาวอยู่ล่ะมั้งตอนนี้ ไปกับพี่คินดีกว่า”
“แน่ใจนะว่าจะซ้อนท้ายพี่ด้วยชุดนี้?”
“ทำไมเหรอคะ? ปกติเบลล์ซ้อนท้ายรถพี่คินออกจะบ่อย”
อนาคินถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ต่อให้พูดยังไง เชื่อว่าเฌอเบลล์ก็คงยังยืนกรานจะไปมหา’ลัยด้วยให้ได้
“จะไปก็ไป แต่พี่ขอไปแต่งตัวก่อน”
“เบลล์เข้าไปรอในห้องพี่คินได้ไหม?”
“เป็นผู้หญิง หัดรักนวลสงวนตัวบ้าง ไม่ใช่จ้องจะเข้าห้องผู้ชายอย่างเดียว”
“ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย ลืมไปแล้วเหรอคะว่าเราสองคน…”
“พี่จะไม่รื้อฟื้นเรื่องนั้นมันขึ้นมาอีก” อนาคินพูดแทรกเฌอเบลล์ขึ้นมาเสียงเรียบ สายตามองน้องสาวเพื่อนนิ่งๆ และยากคาดเดาความรู้สึกได้
“ให้มันจบแค่ตรงนั้นเถอะ”
เฌอเบลล์มองหน้าเพื่อนพี่ชายนิ่งๆ คำพูดของเขาไม่ต่างจากของมีคมที่กำลังกรีดลงกลางใจ
เจ็บจัง…
“ถ้าจะเข้ามารอพี่แต่งตัว ก็อย่าสร้างความวุ่นวาย นั่งอยู่เฉยๆ เข้าใจไหม?” รู้ดีว่าน้องสาวลูคัสค่อนข้างดื้อ จึงเลือกให้เฌอเบลล์เข้ามานั่งรอเขาระหว่างแต่งตัว ถึงเขาไม่อนุญาตให้เข้ามา ก็คงกวนเขาโดยการกดออดหน้าประตู เพราะเคยโดนมาแล้วจึงรู้
“เข้าใจก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กยิ้มซุกซน แทรกตัวเข้ามาในคอนโดอนาคินทันทีที่อีกฝ่ายเบี่ยงออกจากประตูทางเข้า
วินาทีที่เดินผ่าน กลิ่นหอมประตำตัวเขาติดจมูกเธอมาด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ย่างกรายเข้ามาในคอนโดอนาคิน กี่ครั้งแล้วไม่รู้เพราะหลายครั้งมาก
แรงจูงใจที่ทำให้เธอตัดสินใจซื้อคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองแห่งนี้มาจากอนาคิน เพราะเขาอยู่ที่นี่ จึงขอพ่อซื้อคอนโดมิเนียมที่เดียวกับเขา
“เมื่อคืนพี่คินนอนคนเดียวไหมคะ?” เฌอเบลล์เดินสำรวจคอนโดอนาคินราวกับนักสำรวจตัวน้อย ทุกอย่างข้างในยังคงเหมือนเดิม จดจำของทุกชิ้นของเขาได้ หากแต่อย่างรู้ว่าเมื่อคืน…
เขาพาผู้หญิงคนไหนมานอนด้วยหรือเปล่า
“ปกติพี่ไม่พาผู้หญิงมากินที่ถิ่นตัวเอง” เขาตอบกลับไปตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อม
คนฟังลอบยิ้มพอใจ
“อย่าซน” เขาหยิบของในมือเฌอเบลล์วางลงที่เดิม
“ซื้อมาใหม่เหรอคะ?”
“อืม”
“โอ๊ะ! อันนี้ก็ซื้อมาใหม่เหมือนกันเหรอคะ?”
อนาคินส่ายหน้าไปมากับความอยากรู้อยากเห็นของน้องสาวเพื่อนสนิท ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้อีกคนหยิบจับได้ตามใจชอบ
ย้อนกลับไปเมื่อหลายนาทีก่อน
“เร็วสิ ปล่อยยางรถให้หน่อยยย” เฌอเบลล์ออกคำสั่งกับชายชุดดำที่พ่อส่งมาให้ดูแล ชายชุดดำสองคนหันหน้ามองกันอย่างเลิ่กลั่ก
“เอ่อ… จะดีเหรอครับคุณหนู”
“ใช่ครับ ถ้าล้อรถไม่มีลม คุณหนูจะไปเรียนยังไง”
“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ ปล่อยเร๊ว!”
“ผมว่า… อย่าทำแบบนี้เลยครับ” ลำบากพวกเขาสองคนลากรถไปอู่อีกตามเคย คุณหนูของพวกเขาทำเรื่องแบบนี้เป็นประจำ จนบางครั้งโดนนายใหญ่ถาม ทำไมรถถึงเข้าอู่บ่อยขนาดนี้
รถน่ะดีทุกอย่าง แต่คุณหนูเองที่เป็นคนทำให้รถเสีย เข้าอู่บ่อยจนกลายเป็นลูกค้าประจำไปแล้ว
“ถ้าไม่ทำ ฉันทำเอง”
“คุณหนู!/คุณหนู!” ชายชุดดำเข้าไปห้าม ก่อนจะมองหน้ากันอย่างหนักใจ
“พวกนายสองคนจะทำเอง หรือให้ฉันทำ?”
“พะ…พวกผมทำเองครับ”
“ดีมาก เดี๋ยวจะบอกคุณพ่อขึ้นเงินเดือนให้” เธอยืนมองชายชุดดำสองคนที่กำลังปล่อยยางรถหรูของเธอด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ
ทีนี้เธอก็สามารถไปมหา’ลัยกับพี่อนาคินได้แล้ว
ฉายา ‘เฌอเบลล์เจ้าแผนการ’ ไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่ได้มาเพราะเจ้าแผนการจริงๆ
- ผู้เขียน
