17:00 น
“เฌอเบลล์มากินข้าว”
“…”
“ได้ยินที่พี่เรียกไหม”
“…”
เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับจากเฌอเบลล์ ไม่ใช่เธอไม่อยู่หรือกำลังนอนหลับ แต่เธอกำลังนอนเขี่ยโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียงนอน แกล้งทำหูทวนลมไม่ได้ยินที่เขาเรียก
เมื่อตอนกลางวันโดนบังคับให้กินข้าวและยา เลยงอนเขาจนถึงเย็นอย่างที่เห็น
“เฌอเบลล์” คราวนี้ใช้เสียงเข้มเรียก แต่ทว่าหญิงสาวก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา อนาคินกระตุกยิ้มมุมปาก
ได้… จะเล่นแบบนี้กับเขาใช่ไหม เดี๋ยวได้เห็นดีกัน
เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วต่อสายหาใครบางคน รอสายไม่นาน ปลายสายก็รับ
(ว่าไงคิน)
เฌอเบลล์เหล่ตามองอนาคินที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์ ได้ยินเสียงจากปลายสายดังออกมา เพราะชายหนุ่มจงใจเปิดลำโพงให้หญิงสาวได้ยินด้วย
“วันนี้พี่หมอมาทำงานไหม”
คำว่า ‘หมอ’ ที่หลุดออกมาจากปากอนาคิน ทำให้เฌอเบลล์ชะงัก และหันไปมองคนตัวโตอีกครั้ง
(มาสิ ทำไมเหรอ?)
“พอดีผมมีคนป่วยคนนึงอ
