KHUNPHAEN TALK
เสียงใครที่ไหนแว่วมาไกล ๆ เหมือนกับเรียกผมเลย ร่างกายทำไมเจ็บไปทั้งตัวขนาดนี้วะ
ไอ้ฉิบหายหน้าไหนแม่งกระทืบกูขนาดนี้วะ กูหายก่อนเถอะ กูจะตามยำให้เละ เอาให้จำรสตีนของกูให้ขึ้นใจก่อนตายเลยคอยดู
“คุณ คุณ โล่งอก นึกว่าจะกลายเป็นศพซะแล้ว” เมื่อพยายามลืมตาขึ้นผมก็ได้เห็นร่างของชายคนหนึ่งที่นั่งยอง ๆ มองผมอยู่ มองดูสายตาเลือนรางเหมือนจะมีอายุแล้ว ชุดที่ใส่เหมือนคนขับแท็กซี่รึเปล่าวะ
“ลุกไหวไหมคุณ มาลุงช่วย” แล้วมือของลุงก็ช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลท่ามกลางสายฝนที่ตกเหมือนกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้ตกซะอย่างงั้น
ตกบ้าตกบอ ไม่เคยตกหรือไงวะ
ลุงพยุงผมมาที่รถของแกท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำอย่างแรง
โคตรหนาวเลย เจ็บตามร่างกายฉิบหาย แต่ที่เจ็บสุด ๆ คือบริเวณต้นคอ เหมือนโดนค้อนทุบเลยว่ะ
“ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดนะ” ลุงเข้ามานั่งประจำที่คนขับได้ก็พูดถึงโรงพยาบาล
“ไม่ครับ
