อัลรีน่าเบิกตาโตขบเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ ตอนที่นางแบบสาวตอกย้ำเรื่องดินเนอร์พออีกฝ่ายเดินมากดจูบตรงแก้มสากของคนที่นั่งแนบชิด ซึ่งดูเหมือนเต็มใจให้รวีพรกดจูบได้อย่างเต็มที่ก็ยิ่งโมโหเดือดมากกว่าเดิม พอรวีพรเดินออกจากห้อง เธอก็ลุกขึ้นยืนบ้างกำลังจะเดินไปที่ประตูก็ถูกมือใหญ่รวบร่างบางให้ทรุดตัวลงนั่งซ้อนอยู่บนตักแข็งแกร่ง
“หึงหรือรีน่า” เฟรดร์ดิโค้กระซิบแนบชิดกับใบหู พลางแอบสูดกลิ่นหอมจรุงใจจากผิวสาวเข้าปอดลึกๆ
อัลรีน่าหันขวับส่งตาเขียวปั้ดใส่ตอบคนถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “ไม่ได้หึง แต่โกรธมาก”
“เอ๋...ไม่ได้หึงแล้วโกรธเพราะอะไรล่ะรีน่า” เฟรดร์ดิโค้ถามกลั้วหัวเราะ อยากได้คำตอบที่ช่วยให้หัวใจพองโตคับอก
“โมโหเพราะคุณริคปล่อยให้คุณรวีพรจุ...”
คำว่า ‘จูบ’ ถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อรู้ตัวว่ากำลังแสดงอาการหึงหวงให้คนตัวใหญ่ได้เห็น
“อะไรรีน่า ชะงักไว้ทำไมๆ ไม่พูดให้จบล่ะ”
เฟรดร์ดิโค้หัวเรา
