พอคิดถึงปฏิกิริยาที่เพื่อนร่วมงานแสดงต่อตนเอง อัลรีน่าก็ตอบเสียงเนือยๆ แล้วเขี่ยข้าวในจานเล่น
“ข้าวคลุกกะปิค่ะคุณริค”
“ไม่อร่อยหรือครับทำไมถึงกินไปแค่นิดเดียว” เฟรดร์ดิโค้เลิกคิ้วถามเมื่อเห็นอาการของหญิงสาวและข้าวที่เหลืออยู่เกือบเต็มจาน
“อร่อยมากๆ เลยค่ะ แต่รีน่าไม่มีเพื่อนนั่งทาน ไปขอนั่งร่วมวงกับคนอื่นก็มีแต่คนรังเกียจ กลัวรีน่าจะไปแย่งแฟนเขา”
อัลรีน่าตอบอย่างเซ็งๆ ทั้งๆ ที่เกิดมาไม่เคยคิดไปแย่งของๆ ใครให้ผู้หญิงด้วยกันต้องเจ็บช้ำน้ำใจ
เฟรดร์ดิโค้หันไปมองพนักงานหนุ่มๆ ที่ต่างก็ลอบมองหญิงงามของเขา แต่พอเจอดวงตาสีฟ้าคมกริบที่กวาดมอง พร้อมประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ต่างก็พากันหลบตาก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อด้วยความหวาดกลัว
‘สาวๆ พวกนั้นไม่ได้กลัวรีน่าไปแย่งแฟนหรอก แต่กลัวบรรดาหนุ่มๆ ทั้งหลายจะแอบปันใจมาให้รีน่าต่างหาก’
“เดี๋ยวผมจะนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนรีน่าเอง ไม่ใช่แค่มื้อนี้มื้อเดี
