“โอ๋ ๆ หยอกเล่นหรอกครับ”
ผละจากเมี่ยง อ้าปากถามหาเพื่อน เมี่ยงชี้มือขึ้นไปชั้นบนของร้าน “นู่นเลยครับ ยายแอลรออยู่ที่โต๊ะเดิม” พลันสายตาของปลายฝนมองเห็นร่างสูงใหญ่ของภูผาเข้าพอดี ก็ให้นึกแปลกใจ เมี่ยงเองก็เห็นเช่นกัน จากที่ดูแลต้อนรับขับสู้เธออย่างดี มาตอนนี้ท่าทีดีอกดีใจกว่าตอนที่เจอเธอเสียอีก “พี่ไปรับลูกค้าก่อนนะครับ ลูกค้าซุปเปอร์วีไอพี ไม่ใช่ของร้านหรอกครับ ของพี่เอง”
ปลายฝนขยับตัวหลบไปยืนสังเกตการณ์อยู่ในมุมมืดของร้าน เห็นเมี่ยงกับภูผาดูสนิทสนมกันทีเดียว ก่อนจะคล้องแขนกันเดินหายเข้าไปในห้องใหญ่ห้องหนึ่ง
ปลายฝนกระวนกระวายอยากตามไปดู แต่เมี่ยงออกมาเสียก่อน “ว้าย! น้องฝน ทำไมยังยืนรอตรงนี้อยู่อีกล่ะครับ” แล้วมองหาเด็ก ๆ ในร้าน ส่งเสียงเอ็ดไปว่า “นี่ ๆ ไม่มีใครพาไปส่งที่โต๊ะกันเลยหรือไง”
“โวยวายเก่งจริง ๆ เลยพี่เมี่ยง ฝนไปที่โต๊ะมาแล้วค่ะ ใครจะมายืนคอยนานเป็นสิบนาทีได้แบบนี้เล่าค
