ปลายฝนส่ายหน้าว่าไม่ กล้วยกุลีกุจอรีบจัดการเก็บซากให้ทันที
“เมื่อไรลูกชายคุณแม่จะกลับไปสักที ช่วงนี้เห็นมาบ้านเราบ่อยจัง มาทีก็มาตั้งหลายวัน”
ปลายฝนนั่งบ่นกับมารดาหลังกินมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว ปิยมาภรณ์มองทางคนที่อคติกับภูผาแทบทุกเรื่องก็ได้แต่ยิ้มอ่อนใจ แย้งไปว่า “หมอภูกลับบ้านบ่อยที่ไหนกัน ปีนี้ทั้งปีก็เพิ่งจะมานี่เอง”
“แล้วไม่ต้องทำงานทำการหรือยังไงคะ เพื่อนฝนทำงานที่โรง’บาลเหมือนกัน ไม่เห็นจะไปไหนได้นาน ๆ แบบนี้ได้เลย”
“อาวินเขาทำเรื่องขอตัวมาช่วยบรรยายที่งานประชุมวิชาการน่ะ จบงานแล้วก็คงกลับนั่นแหละ”
“เก่งขนาดที่อาวินต้องทำเรื่องขอมาช่วยบรรยายเลยหรือคะ”
“เอ๊ ลูกนี่ ทำไมพูดจาแบบนี้ ไม่เห็นน่ารักเลย” คนเป็นแม่ถอนใจทอดเสียงถามอ่อนโยน “ทำไมจะต้องคอยตั้งป้อมใส่ภูแบบนั้นด้วย...แต่ก่อนเห็นชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ เกาะติดกันแจเชียว”
คนเป็นแม่เลือกจะคิดแทนพูดในประโยคหลัง เมื่อฉุกคิดได
