ตลอดเวลาที่รับประทานอาหาร ภูผาดูแล ตักอาหาร ขยับจานให้จนปลายฝนรู้สึกรำคาญ เขาทำเหมือนกับเธอเป็นเด็กเล็ก ๆ จนต้องเค้นเสียงรอดไรฟันบอกไปว่า “พอได้แล้ว”
เป็นจังหวะที่คนอื่น ๆ อิ่มกันบ้างแล้ว บางคนทยอยลุกออกจากโต๊ะไปรับผลไม้จากคนของปู่มาวางให้กินต่อจากอาหารมื้อหนัก ๆ จังหวะที่คนอื่น ๆ ไม่ได้สนใจมอง ภูผาค่อยเอ่ยถามขึ้นว่า
“เดี๋ยวแม่รู้ว่าไม่ดูแลน้อง จะมาบ่นเอาได้”
“ใครเป็นน้องคุณไม่ทราบ”
ทันทีที่จบคำถามของเธอ ภูผามองด้วยสายตาที่ทำเอาเธอใจสั่นนิด ๆ พร้อมด้วยเสียงตอบกลับมาว่า “ได้ ต่อไปนี้จะไม่ให้เป็นน้องแล้ว”
ปลายฝนบอกตัวเองว่าเธอเกลียดสายตาแบบนี้ชะมัดเลย เมื่อก่อนภูผาสนิมสร้อยออกจะตายไป ทำไมตอนนี้หูตาแพรวพราวนักก็ไม่รู้ ที่สำคัญทำเธอใจสั่นมากกว่าเดิมเสียอีก
อิ่มข้าวฟรีจากบ้านนี้แล้ว ทุกคนร่ำลาเจ้าของบ้าน ชายชราที่ยังดูแข็งแร
