ตอนที่6
1094 คำ
ตอนที่6
“แก๊ก” เสียงไขประตูห้อง นี่ถึงกับขังไว้ในห้องเลยเหรอ เพราะไม่ได้ลองเปิดประตูห้องดูถึงเพิ่งรู้ว่าห้องถูกล๊อค หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมรถเข็นและอุปกรณ์ทำความสะอาด จากชุดและของที่นำมาเดาไม่อยากว่ามีหน้าที่
“คุณจางให้ดิฉันมาทำความสะอาดห้องนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้มาทำแต่เช้า คุณจางไม่ให้รบกวน ให้รอจนกว่าคุณจะตื่น” แม่บ้านเจิงค้อมศีรษะเล็กแล้วแล้วเดินจรงไปยังห้องนอนด้านใน
ราตรีสวรรค์รวบรวมกำลังเดินตามแม่บ้านเข้าไป แม้จะยังปวดแสบเวลาเดินอยู่บ้าง แต่การรวบรวมข้อมูลสำคัญที่สุด อยู่ในโลกมนุษย์มานาน เธอเลิ่อว่าจะเนียนปลอมตัวกลมกลืนให้เข้ากับมนุษย์ก็คงจะไม่อยากหรอก
“คุณป้าแม่บ้านค่ะ เสื้อผ้าของฉันอยู่ไหนค่ะ”
แม่บ้านเจิงชี้ไปยังกระเป๋าใบใหญ่ที่ลากมาด้วยเมื่อครู่
หลังจากนั้นไม่ว่าจะถามอะไรแม่บ้านเจิงก้มหน้าก้มทำงานอย่างเดียวไม่ตอบคำถามใดๆอีกเลย เห็นสีหน้าลำบากใจของแม่บ้านแล้ว ราตรีสวรรค์จึงยอมถอย ราตรีสวรรค์จึงเดินไปลากมาเปิดหยิบชุดที่คิดว่านาาจะพอใส่ได้เดินเข้าห้องน้ำ ให้อยู่ในผ้าเช็ดตัวแบบนี้ไม่ไหว ไม่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่กับเจ้าของร่างเดิมจะกลับมาเมื่อไหร่
แม่บ้านเจิงเมื่อเห็นผู้หญิงของนายเดินเข้าห้องน้ำไปก็ถึงกับเป่าปาก การเก็บปากเก็บคำ เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ เป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับคนที่คิดจะทำงานที่นี่ และป้าเจิงก็งตระหนักในเรื่องนี้ดีไม่เช่นนั้นคงไม่ได้รับความไว้ใจให้มาทำงานบนชั้นบนสุด เห็นสภาพเตียงนอนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะสงสารลูกผู้หญิงด้วยกัน แต่ป้าเจิงก็ทำเพียงไม่รับรู้และมองไม่เห็น นางเองก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล
“คุณค่ะ คุณจางบอกว่าเย็นนี้นายจะมาทานอาหารเย็นด้วย หากหิวหรืออยากได้ของรองท้อง บอกคนที่อยู่ด้านนอกนะคะ” เมื่อทำความสะอาดเรียบร้อย เห็นราตรีสวรรค์อาบน้ำเปลี่บนเสื้อผ้าออกมาจากห้องน้าเรียบร้อยก็รีบบอก ดูแล้วจะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน นางคงช่วยได้เพียงเท่านี้
“ขอบคุณค่ะป้า” ราตรีสวรรค์ยิ้มขอบคุณด้วยความจริงใจ พอพูดถึงเรื่องกิน ท้องก็ร้องขึ้นมาทันที อิ่มทิพย์มาตลอด พอมาอยู่ในร่างมนุษย์ก็ลืมไปเสียสนิทว่าต้องกินเพื่อดำรงอยู่
“อ่อ คุณค่ะ ฉันเอ่อ..พอดีว่าฉันยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง พวกคุณพอจะมีอะไรให้ฉันทานไหมค่ะ” ราตีสวรรค์เดินตามป้าเจิงออกมา เห็นผูเชายใส่สูทสีดำทั้งยืน นั่งอยู่บริโถงของชั้นเกือบสิบคน ในใจตกใจไม่น้อย แต่ก็ซ้อนสีหน้าไวอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหนึ่งในนั้นพยักหน้า ราตรีสวรรค์ก็รับกลับเข้ามาในห้องทันที นี้มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว จากคิดแต่ว่าเจ้าของร่างคงมาเที่ยวกับผู้ชายซักคน จากการประทับในพาสปอร์ต นึกว่าคงถูกทิ้งเอาไว้ที่โรงแรม แต่เท่าที่เห็นมันนาาจะไปในทางอื่นแล้ว ได้ยินแม่บ้านพูดว่า คุณจาง นาย? และวผู้ชายชุดสูทพวกนั้น บอดี้การ์ดเหรอ ราตรีสวรรค์เป็นใคร
“ผมบอกบอกคุณเมื่อวาน ว่าต้องการอะไรให้สั่งผม” อาจางรับมาทันทีที่ลูกน้องไปบอกว่า ผู้หญิงของนายสั่งอาหาร นี่เธอเรียงลำดับความสำคัญไม่ออกหรือไง
“ค่ะ คะ?” ราตรีสวรรค์กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆระหว่างรออาหารกลางวันอยู่ ตกใจอยู่ๆก็มีผู้ชายร่างโตเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา
“ลูกน้องบอกผมว่าคุณหิว”
“คือ ลืมค่ะ คุณช่วยบอกฉันอีกครั้งได้ไหมค่ะว่าต้องทำยังไง” ราตรีสวรรค์เมื่อหายตกใจก็พิจารณาผู้ชายตรงหน้า การแต่งตัว สีหน้าแววตา คงจะเป็นหัวหน้าหรือไม่ก็ผู้นำ บุคลิกต่างจากพวกคนที่อยู่ข้างนอก
อาจางถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้างงงวงของผู้หญิงตรงหน้าแล้วก็ส่ายหัว นี่เขาต้องมาดูแลหญิงโง่งั้นเหรอ จึงเริ่มบอกประโยคแบบเดียวกับที่บอกเธอเมื่อวานอีกหน
“แล้วหากฉันต้องการอะไร จะบอกคุณจางได้อย่างไรค่ะ ในเมื่อดูแล้วคุณก็ไม่ได้อยู่หน้าห้อง”
อาจางเองก็ลืม มัวแต่พยายามทำให้นายอารมณ์ดี จะได้ไม่โล๊ะผู้หญิงตรงหน้านี้ไวจนเกินไป ดูแลอ่อนแอ บอบบาง ขืนไปรับแขกข้างล่างได้เป็นบ้าไปก่อนได้กลับคืนอ้อมกอดแม่ จึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ของราตรีสวรรค์ที่อยู่บนโต๊ะยื่นให้เธอแสกนใบหน้าแล้วแอดไลน์ของเขา ไม่ลืมหยิบพาสปอร์ตของราตรีสวรรค์ใส่กระเป๋า แต่ถึงเธอจะมีหนังสือสำคัญเล่มนี้ ต่อให้มีปีกก็ไม่อาจก้าวขาออกจากคาสิโนแห่งนี้ได้
“เดี๋ยวๆ คุณจะเอาพาสปอร์ตฉันไปทำไมค่ะ” ราตรีสวรรค์รีบโผเข้าไปหมายจะดึงของนั้นกลับคืนแต่ เมื่อแาจางพูด ร่างบางถึงกับแข็งทื่อ
“คุณมิ้งค์อย่าลืมสิครับว่ามาอยู่ในฐานะผู้หญิงของนาย 1 ปี ไม่จำเป็นต้องใช้ของแบบนี้หรอก หรือถ้าอยากกลับก่อนเวลาก็ให้คุณราณีเอาเงินมาคืนนาย” พูดจบก็เดินออกไป
อ่า ถามแม่ป้าไม่ได้อะไรเลย คนชื่อจางหลิงมาแปปเดียวได้ข้อมูลมาเพียบเลยดูจากสภาพเตียงนอน ผู้ชายที่ชำเราร่างนี้คือ นาย ที่จางหลิงพูดถึง หากที่แห่งนี้คือคาสิโน เจ้าของร่างถูกส่งมาแทนเงินให้นาย แสดงว่าเธอคงถูกคนในครอบครัวเอามาขายหรือชดใช้หนี้พนัน หากราตรีสวรรค์นั้นอยู่ในร่างนี้ หลังจากเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เจ้าของร่างคงหมดสิ้นความหวังที่จะมีชีวิตต่อ ถึงฆ่าตัวตายในอ่างน้ำนั้น หากเธอถูกส่งมาไวกว่านี้ คงใช้มนต์นางฟ้า กระซิบปลอบใจและห้ามปรามได้ทัน ถึงแม้จะเดาเรื่องเจ้าของร่างได้แล้ว
แต่เธอและเข้ามาสิงในร่างนี้เพื่ออะไรกัน
- ผู้เขียน
