หลายวันผ่านไป....
พี่ป่าไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้3วันแล้ว ฉันรู้สึกโล่งอกแบบบอกไม่ถูก แต่ก็ระแวงไม่น้อย บางทีได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยฉันก็ตกใจสะดุ้ง บางทีกลางคืนก็สะดุ้งตื่นผวา คิดดูสิว่าฉันกลัวพี่ป่าขนาดไหน
ยังดีที่เขาเงียบไป แต่โชคร้ายตรงที่ฉันไม่สามารถออกไปจากบ้านของเขาได้เลย เพราะลูกน้องของพี่ป่าเฝ้าอยู่ทุกบริเวณของบ้าน ฉันทำได้แค่เดินขึ้นชั้นบนกับชั้นล่าง จะออกไปด้านหน้าบ้านยังไม่ได้เลยเพราะว่าลูกน้องของพี่ป่ากันไว้
โทรศัพท์ของฉันก็ถูกพี่ป่ายึดไป นี่ยังดีที่เขาให้ฉันกินข้าว ไม่งั้นฉันคงต้องตายอยู่ที่นี่แหละ
ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินลงไปชั้นล่าง จู่ๆก็มีหมอพยาบาลเข้ามาในบ้าน พร้อมกับเข็นเตียงผู้ป่วยมาภายในบ้าน บนเตียงมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักนอนไม่ได้สติอยู่ เธอคือเส้นด้าย เธอยังไม่ฟื้น แล้วพี่ป่่าพาเธอมาที่นี่ทำไมกัน
''ขึ้นไปบนห้องซะ" พี่ป่าสั่งฉันเสียงแข็ง พร้อมกับจ้องหน้าฉันตาเขม่ง
