1 อาทิตย์ผ่านไป...
หนึ่งอาทิตย์ที่ฉันเอาแต่นอนอุดอู้อยู่แต่ในห้อง ฉันไม่ได้นอนร้องไห้ฟูมฟายอะไรนะ มันแค่รู้สึกโล่งๆ สมองมันไม่สั่งการ รู้สึกไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากทำอะไร นอกจากนอนอย่างเดียว
ทุกๆวันฉันจะพิมพ์แชทไปหาพี่ป่า พิมพ์เสร็จแล้วฉันก็ไม่ได้กดส่งไปนะ ฉันกดลบข้อความทิ้ง ฉันว่าฉันต้องบ้าไปแล้วแน่เลย อาการน่าจะหนักพอตัว หรือว่าฉันควรจะไปหาหมอดีนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ขืนฉันอยู่แต่ในห้องแบบนี้ฉันต้องเป็นบ้าจริงๆแน่
"เฮ้อ ไปหารินดีกว่า"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะ ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เอาโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋า ฉันไม่ได้บอกรินว่าจะไปหามัน เพราะยังไงสะวันนี้มันก็ไม่มีเรียน ก็คงจะเลี้ยงลูกอยู่บ้านนั่นแหละ
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่บ้านของริน เพื่อนเลิฟของฉัน
ฉันปั้นหน้าให้ตัวเองดูปกติที่สุดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ฉันไม่อยากให้รินมันเป็นห่วง
"ฮ๊าย ชะนี^_^" ฉ
