บรรยากาศในห้องเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไร รินพยักหน้าในฉัน ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แอมรู้ค่ะ แอมมาโรงพยาบาลตั้งแต่รู้ว่าพี่ป่ารถชน"
"มึงจะมาทำไมกลับไปซะ มึงทะ...." พี่ป่าสตั้นไปไม่พูดอะไรต่อ เหมือนเมื่อกี้เขาจะหลุดพูดว่าฉันท้องออกไป
"เดี๋ยวฉันจะดูแลพี่ป่าเอง รินกับขุนเขาไปพักเถอะ"
"มึงนั่นแหละกลับ มึงจะมาอยู่เฝ้ากูทำไมแอม" พี่ป่าพูดขึ้น
"แอมเป็นห่วง"
"มึงควรห่วงตัวเอง"
"มึงสองคนมีอะไรกันอีก ?" ขุนเขาเลิกคิ้วถามฉัน
"ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากดูแลคนที่ฉันรัก ฉันผิดรึไง"
"ผิด เพราะมันมีเมียแล้ว"
"ขุนเขา กลับก่อนเถอะให้แอมดูแลพี่ป่าแหละดีแล้ว แอมมันก็ทำได้แค่ดูแลแหละไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นหรอก"
"อื้ม" ขุนเขาขุ่นคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าตอบ
"ไอ้ขุน กูฝากดูเส้นด้ายหน่อย ถ้ากูต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวัน"
"อื้ม เดี๋ยวกูไปดูให้ มึงจะทำอะไรก็คิดถึงเส้นด้ายให้เยอะๆก็แล้วกัน มึงคงไม่อยากให้เส
