“ฉันก็หมายความว่าคนรวยๆ อย่างพวกคุณก็เอาแต่รังแกคนจนๆ คนไม่มีทางสู้ไม่ว่าจะด้านใดๆ โดยเฉพาะเรื่องเงินที่คนพวกนั้นไม่มีปัญญาจะเอามาประเคนให้ใครหน้าไหนที่เกี่ยวข้องกับการประกวดเพื่อให้ตัวเองชนะไงคะ ถามจริงๆ เถอะพวกคุณจะอยากเหนือกว่าใครๆ ไปถึงไหน ที่มีอยู่ทุกวันนี้มันยังไม่เพียงพอหรือไง ถึงต้องดิ้นรนไขว่คว้าเอาชัยชนะมาให้ตัวเอง โดยไม่สนใจว่าจะเหยียบย่ำอยู่บนความเจ็บปวดของใครต่อใครเลย”
จิณณวัตรจ้องตาเขม็งเมื่อถูกเหมารวมโดยไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณอารมณ์เสียมาจากไหนและเรื่องอะไร แต่ที่พูดมาทั้งหมดนี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมสักนิด ผมผิดเหรอที่เกิดมาเป็นคนมีอันจะกิน คุณถึงได้มาค่อนขอดไม่เลิกแบบนี้”
“พวกคุณไม่ผิดหรอกค่ะ แต่พวกคุณมีทางเลือกอื่นมากมายก่ายกองให้เดิน ให้ไปยืนอยู่ ทำไมต้องไปเบียดพื้นที่เล็กๆ ของคนจนๆ คนที่มีความจำเป็นต้องชนะไอ้การประกวดบ้านั่น เพื่อจะได้เอาเงินไป
