“บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะตาจิณว่าข่าวหลุดออกไปได้ยังไง”
เป็นประโยคแรกที่ชมจันทร์ถามออกมา หลังจาก แพทย์ช่วยชีวิตไว้ได้และเข้าพักในห้องผู้ป่วยพิเศษแล้ว จิณณวัตรหันไปมองพ่อด้วยในหน้ายิ้มๆ แม้จะห่วงแม่อยู่มาก แต่ก็ไม่คิดว่าแม่จะช็อคด้วยเรื่องแค่นี้
“โธ่!!! คุณแม่ครับ ผมกับเขาก็แค่คนสองคนไปเจอกัน ถูกใจกัน คิดจะศึกษากันและกันเท่านั้นล่ะครับ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น โดยเฉพาะเรื่องลูกรับรองผมไม่ประมาทจนมีปัญหาตามมาหรอกครับ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมอยู่อเมริกากี่ปี ถ้าผมพลาดป่านนี้คุณแม่ไม่ต้องอุ้มหลานหัวแดงๆ สักสิบคนแล้วเหรอครับ”
“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร”
แม้จะไว้ใจและเชื่อคำลูกไม่น้อย แต่คนเป็นแม่ที่นอนแหมะอยู่กับเตียงก็ไม่คิดจะวางใจง่ายๆ จึงคาดคั้นไม่หยุด
“แน่ครับคุณแม่ ผมสัญญาด้วยเอ้า! ว่าถ้าผมพบคนถูกใจ และเหมาะสมจะเป็นสะใภ้เมื่อไหร่ ผมจะพาไปให้คุณแม่รู้จักเป็นคนแรกเลยครับ”
“จริงนะ! แล้วแม่นั่นล่ะจิณจะทำ
