บทที่ 2 สูญเสีย
1541 คำ
บทที่ 2 สูญเสีย
ณ CASINO LEO BAR สถานที่แห่งนี้เป็นกึ่งผับกึ่งคาสิโน มีพื้นที่กว้างขวาง มีชื่อเสียงเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศ
~ครืด ครืด ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่องหลายครั้ง ทว่าคนตัวสูงยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป โดยไม่แยแส
“คุณเลโอครับ รับสายหน่อยไหมครับ เหมือนคุณดาจะโทรมาหลายสายแล้ว” เสียงเลขาหนุ่มพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าเลโอผู้เป็นเจ้านาย เอาแต่ก้มหน้าทำงาน โดยไม่สนใจเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“นายเริ่มยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ หมิง” เลโอเริ่มมีน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง ก่อนหน้านี้หงุดหงิดตัวเองมากพออยู่แล้ว ยังต้องมาฟังคำแนะนำของลูกน้องอีก
“ผมไม่ได้อยากจะยุ่งเท่าไหร่ครับ คุณดาอาจจะมีเรื่องสำคัญก็ได้ถึงโทรมาไม่หยุดแบบนี้ ลองรับสายหน่อยเถอะครับ”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง จากนั้นเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นกดรับสายเพื่อตัดความรำคาญ “อืมว่า”
ทว่าเสียงที่ได้ยินกลับไม่ใช่เสียงของรมิดา
[ญาติของคุณรมิดา ใช่ไหมคะ]
“ครับ มีอะไรงั้นเหรอครับ”
[ค่ะ ทางเราติดต่อมาจากโรงพยาบาลอัครานะคะ โรงพยาบาลอยากแจ้งให้ทราบว่าคุณรมิดาได้เสียชีวิตแล้วค่ะ แต่สามารถช่วยชีวิตของลูกในท้องเอาไว้ได้ ขอให้ญาติผู้เสียชีวิตทำเรื่องมารับศพที่โรงพยาบาลได้เลยค่ะ]
เคร้ง! เสียงโทรศัพท์ร่วงหลนลงพื้น หลังจากที่ปลายสายพูดจบ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” หมิงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเลโอซีดเผือด และดูช็อค
“หมิง ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มอันทรงพลังของเลโอออกคำสั่งกร้าว ใจของชายหนุ่มตอนนี้ได้อยู่โรงพยาบาลไปเรียบร้อยแล้ว
‘มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิดา’
ณ โรงพยาบาลอัครา
ร่างสูงโปร่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งจากหน้าโรงพยาบาลตรงดิ่งมายัง
ห้องดับจิต ไม่รอช้ามือหนารีบผลักประตูเข้าไป ก็พบกับเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลรออยู่ก่อนแล้ว
ชายคนนั้นค่อย ๆ เคลื่อนผ้าสีขาวออก จากบริเวณส่วนหัว แล้วเลื่อนลงมาถึงบริเวณหน้าอก เผยให้เห็นร่างที่ไร้วิญญาณของรมิดา
ภาพตรงหน้าทำเอาเลโอถึงกับชะงักนิ่ง หัวใจของเขาหล่นวูบ ราวกับโลกทั้งใบจะพังทลายลงมา ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ
ร่างเล็กที่ไร้ลมหายใจอยู่บนเตียง มือหนา เอื้อมขึ้นไปสัมผัสใบหน้าที่ซีดเผือดราวกับกระดาษของหญิงสาวเบา ๆ นัยน์ตาสีนิลไหววูบ หัวใจถูกบีบรัดแทบหายใจไม่ออก
แววตาที่แดงก่ำถูกแทนที่ด้วยหยดน้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับร่างสูงค่อย ๆ ทรุดลงบนพื้นโดยขณะที่มือข้างหนึ่งยังเกาะแท่งเหล็กของเตียงเอาไว้แน่น เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว
“ทำไมคุณทำแบบนี้กับผมดา ทำไมคุณไม่บอกผมล่วงหน้าเลย” น้ำเสียงอันสั่นเครือ พูดกับร่างเล็ก ทว่าไม่มีคำตอบใด ๆ ตอบกลับมา
นั่นหมายความว่า รมิดาได้จากเขาไปอย่างสมบูรณ์แล้ว….
ร่างสูงที่ทรุดลงอย่างหมดอาลัย ตัดพ้อออกมาอย่างสิ้นหวัง
“มันเป็นความผิดของผมเอง หากผมไม่ไล่คุณออกมาจากบ้าน มันคงไม่เป็นแบบนี้”
เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลได้แต่ยืนมองเลโอนิ่ง ภาพตรงหน้าไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้พบเห็น มันเกิดขึ้นในทุก ๆ วัน เพราะคนเรานั้นไม่อาจหลีกหนีความตายได้ คนที่ตายไปแล้วนั้นจะไม่รับรู้อะไร แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นต่างหากพวกเขาไม่อาจทำใจได้
“ลูกของผมล่ะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา หมดคราบ
มาเฟียหนุ่มที่น่าเกรงขาม
“ลูกของคุณรอดชีวิตครับ อยู่ในห้องอบ เนื่องจากคลอดก่อนกำหนดจึงอยู่ในห้องนั้นครับ แต่ปลอดภัยดี”
เลโอพ่นลมหายใจหนักออกมา ใบหน้าผ่อนคลายเล็กน้อย จากนั้นพูดว่า“ครับ ช่วยพาผมไปหาลูกที”
“ทางนี้ครับ”
“ระหว่างทางช่วยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”
หลังจากที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมด ตามคำบอกเล่า คนตัวสูงไม่พูดอะไรสักคำ เหตุการณ์ทุกอย่างมันกะทันหันเกินกว่าที่จะรับไหว ก่อนหน้านี้สาเหตุที่เขาไล่รมิดาอกจากบ้าน นั่นเป็นเพราะฮันนี่ ใส่ร้ายคนรักของชายหนุ่ม เขารู้ทุกอย่าง ทว่าไม่อาจขัดคำสั่งของคุณปู่ได้ อำนาจภายในบ้านยังเป็นของคุณปู่ตลอดมา
และการที่เลโอต้องแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แกล้งทำตัวไม่รักรมิดาแล้วนั้น นั่นเป็นเพราะว่า จะให้คนภายในบ้านเชื่ออย่างสนิทใจว่าเขาไม่ได้สนใจใยดีเธอ คนตัวเล็กจะได้ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านอย่างสุขสบาย รอวันที่เขาได้อำนาจจากคุณปู่มาทั้งหมดแล้ว จะให้รมิดาเป็นคนรักของเขาเพียงคนเดียว เรื่องที่เขาทำทุกอย่างนี้ คนตัวเล็กไม่เคยรับรู้เลย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้หญิงสาวน้อยใจอยู่บ่อยครั้ง
เลโอให้สัญญากับคนตัวเล็กว่าจะดูแลและปกป้องรมิดาให้มีความสุข ให้เป็นผู้หญิงที่โชคดีคนหนึ่ง เพราะตอนที่เขาเป็นเด็ก แม่ของเลโอก็เป็นคนธรรมดาเช่นกัน ถูกคุณพ่อตบตีอยู่บ่อยครั้งและยังมาป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้ายอีก เนื่องจากความเป็นเด็ก เขาไม่มีอำนาจพอที่จะปกป้องชีวิตของแม่เอาไว้ เมื่อโตขึ้น เลโอจึงพยายามขวานขวายหาอำนาจมาอยู่ในมือให้ได้ แม้หนทางจะลำบากแค่ไหน เขาก็กัดฟันทน จนตอนนี้ได้มันมาอยู่ในมือแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้สัญญาที่ให้ไว้…กลับทำไม่สำเร็จเสียแล้ว
เพราะคนที่อยากปกป้อง…ไม่ได้อยู่ให้เขาปกป้องอีกตลอดไป….
“ลูกของคุณอยู่ในห้องค่ะ เด็กแข็งแรงดีค่ะ” เสียงพยาบาลหญิงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าสายตาอันคมกริบของเอาเอาแต่จ้องมองด้านใน ทำให้เขาหลุดจากภวังค์
“ครับ” เลโอตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
‘ดานี่เป็นบทเรียนที่คุณทิ้งไว้ให้ผมใช่ไหม’
การอยู่คนเดียวโดยไม่มีคนที่รักมันเจ็บปวดที่สุด จะตายก็ตายไม่ได้เพราะต้องอยู่เลี้ยงลูกให้โต ….
เลโอเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้รมิดาต้องตาย คือเด็กสาวคนนั้น ลูกสาวของมาเฟียงทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศ กฎหมายก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยังเป็นเด็ก ผลสรุปคือเป็นเพียงอุบัติเหตุ ไม่ได้มีการสืบอะไรต่อ
คาริสา…งั้นเหรอ….เป็นเด็กเอาแต่ใจวันนั้น ที่อยากแต่งงานกับเขาเมื่อหลายวันก่อน เธอพูดว่า หากไม่ได้แต่งงานกับเลโอ จะไปฆ่าตัวตาย คิดไม่ถึงว่าจะกระโดดตึกลงมาจริง ๆ
ถึงแม้จะเป็นลูกสาวมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล เมื่อมาอยู่ในกำมือของเขา หญิงคนนั้นก็เป็นเพียงลูกไก่เท่านั้น….หากอยากแต่งงานกับเขานัก….จะตอบสนองให้แล้วกัน…จะได้รู้ว่านรกมีจริง…ถึงกฎหมายจะทำอะไรเธอไม่ได้….เขานี่แหละจะพิพากษาเอง
“คุณเลโอ ตั้งชื่อลูกเอาไว้หรือยังครับ” เสียงของหมิงเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเจ้านายเอาแต่นิ่ง
จู่ ๆ ภาพที่คุยกับรมิดา ก็แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ในวันที่รักกันใหม่ ๆ
‘เลโอคะ หากดามีลูก จะตั้งชื่อว่า ลูก้าค่ะ’
‘หือ ทำไมถึงชื่อนั้นล่ะครับ’
‘ก็คุณชื่อเลโอ บวกกับดา ลงท้ายด้วยสระอา เป็นลูก้า ดาว่าเหมาะนะคะ’
‘หากได้ลูกผู้หญิงล่ะ’
‘เรื่องนั้น ดายังคิดไม่ออกค่ะ ไว้เรามาคิดด้วยกันนะคะ’
‘ทำไมถึงคิดว่าลูกเป็นผู้ชายล่ะ’
‘เป็นผู้ชายจะได้โตมาเข้มแข็งแบบคุณไงคะ จะได้แบ่งเบาเรื่องงานคุณได้บ้าง คุณเอาแต่ทำงานหนักอยู่ตลอดเลยนี่คะ ดาเป็นห่วงคุณค่ะ’
‘หือ นี่จะใช้งานลูกเหรอครับ’
‘ดาเปล่าค่ะ หากลูกชอบอะไร อยากทำอะไร ดาไม่ขัดอยู่แล้ว แต่ดาเดาว่า ลูกต้องเหมือนคุณแน่นอนเลยค่ะ’
‘ทำไมครับ’
‘ก็คุณคือพ่อของเด็กไงคะ เขาว่ากันว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นค่ะ’
‘ถ้าอย่างนั้น…มามีลูกกันเถอะครับ’
‘คะ?…เลโอ…จะทำอะไรคะ…ว้าย….เลโอ!!!’
เลโอถอนหายใจหนักอีกครั้ง ภาพในวันเก่า ๆ แล่นเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ…. เธอดีขนาดนี้ จะทำใจยังไงไหว
“โอเคไหมครับ คุณเลโอ”
“…” ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ยกมือขึ้นมาห้ามหมิงไม่ให้พูดอะไรต่อ จากนั้นเดินออกไปเพื่อคุยโทรศัพท์ เรื่องการจัดงานศพของคนที่เขารัก ก่อนที่จะเดินออกไป เลโอได้เอ่ยปากพูดเบา ๆ กับหมิงว่า
“ลูกของผม ชื่อลูก้า”
- ผู้เขียน
