หลังจากเร่งเดินทางติดต่อกันหลายวัน ซวี่หยาม้าตัวโปรดก็พาตวนอ๋องเฉินฟาหยางมาถึงสำนักชีหลังเขาเหอซานทันเทศกาลซีซี นึกไม่ถึงว่าตนมิใช่คนเดียวที่อยู่ที่นั่น ทว่าองค์ชายสามเหวินอวิ๋นฝูและเหล่าทหารก็อยู่ด้วย
“เสด็จพ่อไม่พอพระทัยที่เสด็จอาให้ความสนิทสนมกับองค์หญิงไป๋ซู่หลินจนเกินควร อย่างไรก็ยังอยู่ช่วงถือศีลไว้อาลัย มิควรลอบนัดพบกัน”
องค์ชายเหวินอวิ๋นฝู เคารพและเกรงพระทัยเสด็จอาตวนอ๋องอย่างมาก ได้รับคำสั่งให้มาตักเตือนเช่นนี้จึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก
“อวิ๋นฝู! เจ้าคิดว่าข้าอยากทรมานสังขารซวี่หยาเพื่อสตรีนางเดียวเช่นนั้นหรือ ที่รีบมาก็เพราะนางขู่ว่าจะโดดหน้าผาตายก็เท่านั้น” ตวนอ๋องเฉินฟาหยางเอ่ยเสียงเรียบ ให้ความรู้สึกเย็นเฉียบดุจน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย ทั้งยังลูบหลังม้าเบา ๆ เพื่อตอกย้ำว่าม้าตัวโปรดสำคัญมากกว่าองค์หญิงไป๋ซู่หลินเสียอีก
“โธ่ เสด็จอา จะอย่างไรก็ไม่เหมาะสม ทุกคนล้วนทราบดี
