องค์ชายเหวินอวิ๋นฝูมองสตรีในอ้อมแขนของบุตรชายเสนาบดีหลี่อย่างกระวนกระวายใจ แม้จะเจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง และครั้งล่าสุดก็ผ่านมานานมากกว่าสามปีแล้ว แต่ก็ยังจำได้ดีว่านางคือบุตรสาวรองแม่ทัพเสวียนซือเหยา หนึ่งในที่ปรึกษาที่เขาเคารพนับถืออย่างมาก
“หากเสด็จอาทราบเรื่องว่าพวกเจ้ารุมทำร้ายพระชายา เขาจะต้องสับพวกเจ้าเป็นชิ้น ๆ แน่”
“พระชายา! นางคือพระชายาตำหนักร้างหรือเพคะ!” เหอเพ่ยเจินอุทานออกมาอย่างตื่นตกใจ นึกไม่ถึงว่าสตรีที่นางตบจนสุดกำลัง คือพระชายาเสวียน!
ก่อนหน้านี้แม้พระชายาไม่เป็นที่โปรดปราน แต่พักหลังมานี้ท่านอ๋องกล่าวชื่นชมนางไม่หยุดปาก อวดอ้างว่าปักผ้าได้เก่งอย่างมาก ทั้งยังเอ่ยวาจาอ่อนหวานเอาใจ นั่นมิใช่ว่าอนุภรรยาเช่นนางกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายถึงแก่ชีวิตมิใช่หรือ
“พระชายาแต่งตัวธรรมดา มองแล้วคิดว่าเป็นสาวใช้ ข้าจึงล่วงเกินไปโดยมิได้เจตนาเจ้าค่ะ”
“ยังปากสุนัขไม่เลิก!”
หลี่จ
