เสียงตะโกนทักทายกันของคนในเมืองหลวง ปลุกเสวียนซือชิงให้ตื่นขึ้นมาได้ในที่สุด อาการของนางดูไม่ดีเพราะเร่งเดินทางแทบมิได้หยุดพัก บางคืนถึงขั้นต้องนอนในรถม้า มิได้แวะนอนโรงเตี๊ยมระหว่างทางเสียด้วยซ้ำไป
ทีแรกหลี่จินหมิงก็ไม่ยอมทำตามคำขอเพราะกลัวว่าการนั่งรถม้านาน ๆ จะเป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์ ทว่าพอทราบจากสาวใช้ว่าคุณหนูเสวียนพักที่โรงเตี๊ยมแล้วนอนไม่หลับ เขาจึงจัดการตกแต่งรถม้าเสียใหม่ให้สะดวกสบายคล้ายมีเตียงนอนอยู่ในนั้น กระทั่งอาหารและยาบำรุงครรภ์ก็มีพร้อม เรียกได้ว่าเป็นโรงเตี๊ยมเคลื่อนที่ได้ก็ไม่ผิดนัก
“พักโรงเตี๊ยมอีกคืนเดียว พรุ่งนี้เจ้าก็จะได้พบกับตวนอ๋องแล้ว แต่จำไว้ว่าจงตั้งสติให้มั่น อย่าเครียดให้มากจนเกินไป มิเช่นนั้นทารกในครรภ์อาจเป็นอันตรายได้”
“ท่านเตือนข้าเป็นรอบที่ร้อยแล้วกระมัง ท่านพี่หลี่”เสวียนซือชิงยิ้มหวาน ทว่าใบหน้ายังคงซีดขาว ร่างกายบอบบางไร้เรี่ยวแรง มิกล้าบอกใครว่
