เสวียนซือชิงขยับผ้าปักลายดอกฝูหรง[1]ในมือออกห่างจากตัว เก็บเข็มและด้ายเข้ากล่องเล็ก ๆ อย่างเป็นระเบียบ ระหว่างรอคำตอบจากบุรุษที่นางรัก คุณชายเฉินหยางเกาหางคิ้วของตัวเองเบา ๆ นิ่วหน้าอยู่ครู่หนึ่งก็พลันถอนหายใจออกมาแรง ๆ
“หากเจ้าไม่เตือน พี่คงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากแล้ว”
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ”
“วันคล้ายวันเกิดของพี่คือเดือนหน้าวันที่ยี่สิบเก้า หาใช่เดือนนี้แต่อย่างใดไม่ ส่วนตวนอ๋องเฉินฟาหยาง… ยอดรัก ต่อให้มิอยากอยู่ห่างจากเจ้า แต่งานฉลองของเขา พี่จำต้องเข้าร่วมดูแล ให้คำปรึกษายามสนทนากับแขกในงาน”
“ท่านพี่ต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงหรือเจ้าคะ”
“ถูกต้องแล้ว แต่คราวนี้พี่สัญญาว่าจะรีบกลับมา มิให้ผู้ใดหรือสิ่งใด รั้งตัวของพี่ให้อยู่ห่างจากเจ้าอีก”
ตวนอ๋องเฉินฟาหยางอึดอัดยิ่งนัก กระทั่งตนเองเป็นใครก็มิกล้าบอกนาง เรื่องธรรมดาเช่นวันคล้ายวันเกิดก็ยังบอกมิได้ ทราบดีว่าหากเปิดเผยความจริ
