บทที่3.ความลับยังไม่แตก
1546 คำ
เขาไม่มีทางหยุดแค่นี้ ต้องตามล่าหาความจริง จนกว่าจะรู้ว่าใครเป็นผู้ให้กำเนิดตนเองกับน้องสาว
“โรซี ริท หิวยังลูก!” เสียงมารดาตะโกนเรียก
“หิวแล้วครับ ไปโรซี ลงไปกินข้าวเถอะ”
เด็กชายหันไปจูงมือน้องสาว พากันเดินออกจากห้อง ตามกลิ่นอาหารฝีมือมารดาไป
“วันนี้มัมทำอะไรให้ริทกินครับ” ท่าทางสำรวมและแววตาน่าเอ็นดูนั่น ความโกรธในใจม่านไหมเลยค่อยๆ ลดลง เธอกับลูกมีกันแค่สามชีวิต เธอโกรธลูกได้ไม่นานหรอก เขาทั้งสองคนคือเลือดในอกของเธอนี่นา
“ซุปข้าวโพด กับขนมปัง ริทอยากกินไม่ใช่เหรอลูก” ม่านไหมตอบพร้อมกับยิ้ม
โรซีเลื่อนเก้าอี้แล้วปีนขึ้นไปนั่งประจำที่ “ล้างมือก่อนค่ะ” ม่านไหมหันไปเตือนบุตรสาว เด็กหญิงจึงค่อยๆ หย่อนเท้าลงมา เด็กชายเห็นดังนั้นเลยถลาเข้าไปช่วย ม่านไหมน้ำตาซึม ความรักความห่วงใยที่เด็กสองคนมีต่อกัน เป็นความผูกพันแบบที่ไม่มีใครคั่นกลางได้ ริทจูงมือโรซีไปที่อ่างล้างจาน และตามประสาเด็กเลยอดไม่ได้ที่จะซุกซนหน่อยๆ ซึ่งม่านไหมก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร เธอรู้ดีว่าลูกของเธอรู้ขีดจำกัดของตัวเองดี
เธอฝึกเด็กสองคนนี้ด้วยมือตัวเองนี่นา
ตั้งแต่แรกเกิดจนบัดนี้ ไม่มีสักครั้งที่ลูกของเธอจะทำให้เสียใจ
ความฉลาดที่ถ่ายถอดมาทางสายเลือดนั่น บางครั้งก็ทำให้เธอปวดหัวไม่ใช่น้อย แต่เธอก็ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูทั้งสองชีวิตจนถึงทุกวันนี้ โชคร้ายแค่นิดเดียวที่บิดา มารดาของเธออยู่ไม่ถึงวันที่ลูกของเธอเติบโต
เธอเป็นลูกที่ไม่รักดี ทำเรื่องงามหน้าให้บิดา มารดาตรอมใจ
หลายปีมานี่ม่านไหมเลยพยายามอย่างหนัก ในที่สุดความพยยามของเธอก็ประสบความสำเร็จ บ้านและโรงงานขนาดเล็กของพ่อ เธอไถ่ออกมาจากนายทุนหน้าเลือดนั่นเรียบร้อยแล้ว
“ริท ไหนบอกว่าหิวไงลูก?” ม่านไหมปาดน้ำตาหันไปถามบุตรชาย
เด็กชายหันหน้ามาส่งยิ้มแป้นให้ แล้วก็รีบสะบัดมือเดินตรงมานั่งบนเก้าอี้ ข้างโต๊ะอาหาร มีเด็กหญิงตามมาไม่ห่าง
พอนั่งประจำที่ โรซีเป็นฝ่ายเริ่มกินก่อน ม่านไหมพยายามไม่ใส่ใจท่าทางระแวงของบุตรสาว เธอย้ำกับตัวเองตลอด เธอไม่ควรกดดันจนลูกๆ พวกเขาไม่ไว้ใจ เพราะวันไหนที่เขาต้องการที่พึ่ง เขาจะไม่มาหาเธอ
“ชอบไหมคะโรซี ถ้าชอบ วันหลังมัมจะทำให้กินอีกครั้งค่ะ” เธอชวนคุยเพื่อผ่อนคลายความอึดอัด
“ชอบค่ะ กับข้าวฝีมือมัมอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ” เด็กหญิงพูดประจบ ฉีกยิ้มจนเด็กชายต้องรีบพูดสอด ไม่อย่างนั้นคะแนนความรักของมารดาจะเทไปที่น้องสาว
“ริทก็ชอบครับ ฝีมือมัมอร่อยที่สุดในโลก”
ม่านไหมอมยิ้ม ยกมือโยกศีรษะบุตรชาย ความอึดอัดคลี่คลายลง เริ่มมีเสียงหัวเราะและเสียงคุย
ริโอเดินหมุนเป็นวงกลม เขาเผ่นออกมาจากห้องประชุมหลังคิดวิธีตามหาเด็กปริศนาสองคนนั่นได้
“มาพอดี เอาเบอร์นี่ไปให้ฝ่ายไอทีบริษัทตามหาแหล่งที่มาให้หน่อยสิ” ริโอล้วงโทรศัพท์ของตัวเองส่งให้ฌอนที่เพิ่งวิ่งหน้าตั้งตามมา
“ครับ” ฌอนรับคำสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อบรรเทาความเหนื่อย
“สิบนาทีพอไหม?” คำถามต่อมาเกือบทำให้เขาสำลักลมหายใจ
“เจ้านายครับไอทีบริษัทไม่ใช่แฮกเกอร์หรือหน่วยFBI นะครับ จะได้มีหน่วยข่าวกรองทั่วโลก” ฌอนแย้ง เวลาแค่สิบนาทีจะไปทำอะไรได้ ต่อให้เป็นแฮกเกอร์มือดีก็ยังต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง
“สามสิบนาที มากกว่านั้น เตรียมหางานใหม่ได้เลย” ริโอพูดเป็นคำขาด ฌอนยกมือปาดเหงื่อรีบวิ่งหน้าตั้งตรงไปยังแผนกไอที ไม่อย่างนั้นคงสะเทือนทั้งบริษัท
เวลาครึ่งชั่วโมงเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้า เข็มนาฬิกากว่าจะกระดิกได้ เขาหายใจทิ้งเกือบสิบรอบ
“ตามรอยปลายทางแค่นี้ ต้องใช้เวลานานขนาดนี้เชียวเหรอวะ!”
ริโอบ่นพึมพำ ใจจดใจจ่อรอเวลาที่ฌอนจะกลับมา เขาใจร้อนเป็นไฟ อยากรู้ปริศนาที่เด็กสองคนนั่นทิ้งไว้ อะไรทำให้เด็กนั่นมั่นใจหนักหนาว่าเขาไม่มีทางตามรอยเจอ
ฌอนหน้าซีดเดินปาดเหงื่อมาแต่ไกล
ริโอถลาเข้าไปหา “ว่าไง ได้เรื่องไหมวะ?”
ลูกกระเดือกฌอนวิ่งพล่าน เขากลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ พยายามเรียบเรียงคำพูดที่ฟังแล้วไม่ระคายหูเจ้านาย ไม่อย่างนั้น วันนี้ทั้งวันคงเขาเหมือนตกลงไปในกองไฟ
เอาไงดีละ จะตอบแบบไหนถึงดีที่สุดฌอนคิดไม่ตก หากพูดความจริง วันนี้ทั้วันริโอคงไม่เป็นอันทำงาน เขารู้อยู่แก่ใจดี เวลานี้เจ้านายใจจดใจจ่ออยู่กับเรื่องไหน แต่หากตอบตามตรง ความผิดหวังอาจทำให้ริโอคลุ้มคลั่ง
“คือ” ฌอนกระอึกกระอัก
“บอกความจริงมาเลยฌอน แกก็รู้ฉันอยากรู้จะขาดใจแล้ว แม่มคาใจฉิบหาย”
ริโอบ่นอุบ กระวนกระวายจนเก็บอาการไม่อยู่ ไม่สมกับเป็นท่านประธานที่มีแต่คนเกรงขามสักนิด
“เจ้านายใจเย็นก่อนนะครับ”
“หมายความว่าไงวะฌอน?” ริโอถามเสียงแข็ง ตาเริ่มขวาง
“คือ” ฌอนพยายามเรียบเรียงคำพูดในใจ “คนของเราตามรอยได้พอสมควรครับ”
ริโอขมวดคิ้ว “คืออะไรวะ ตามรอยได้ก็ดีไง สรุปเด็กนั่นอยู่ที่ไหนวะ?”
“สัญาณนั่นหายไปก่อนที่พวกเราจะรู้ตำแหน่งที่ชัดเจนครับเจ้านาย”
“หือ สัญญานหาย หมายความว่าไงแน่เอาชัวร์ๆ สิวะฌอน” เสียงริโอเข้มขึ้น ตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“เรารู้แค่ว่า สัญญานโทรศัพท์นั่นมาจากที่ไหน แต่ไม่รู้จุดที่ชัดเจนครับ”
“ก็ยังดี แล้วอยู่ที่ไหนล่ะ?” ริโอถามต่อ
“อยู่ที่ประเทศไทยครับ เจ้านาย” ฌอนตอบแล้วก็รีบก้มหน้าหลบสายตาคาดคั้น
ริโอถอนใจแรงๆ เขาพอจะเดาได้ตั้งแต่แรก เบอร์นั่นไม่คุ้นตา แถมมีตัวเลขยาวเป็นพรืด การที่ม่านไหมหายหน้าไป ไม่ได้วนเวียนอยู่ในถิ่นที่หล่อนเคยอยู่ มีความเป็นไปได้สองอย่าง หล่อนย้ายหนีเขา กับการกลับบ้านหลังเรียนจบ ซึ่งบ้านเกิดของหล่อนไม่ได้อยู่ที่นี่นั่นเอง ริโอยกมือขึ้นคลึงกลางหว่างคิ้ว เขาควรเอาไงดี ตามล่าหาความจริงต่อ หรือหยุดอยู่แค่นี้
“กูควรทำยังไงดีวะฌอน?” น้อยครั้งที่ริโอจถามความเห็นจากลูกน้อง ต่อให้สนิทมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยทำ ครั้งนี้เขาอับจน จนคิดอะไรไม่ออก จนปัญญาถึงทางตัน แบบหาทางออกไม่เจอเลยสักทาง
“เจ้านายแน่ใจไหมครับ ว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกของเจ้านาย?”
ฌอนถาม แม้จะพอเดาความคิดเจ้านายออก
มีความเป็นไปได้หลายส่วน ริโอไม่เคยเป็นแบบนั้น เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ไยดีกับความสัมพันธ์ฉาบฉวยสักเท่าไหร่ ผู้หญิงทุกคนผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยมีสักคนที่รั้งเขาไว้ได้ทั้งใจและกาย
เจ้านายของเขาลุ่มหลงผู้หญิงสวยแปลกตาคนนั้นอยู่พักใหญ่ๆ
ฌอนไม่เคยคิดเหมือนกันว่าหล่อนจะยอมตัดใจจากไปง่ายๆ
ความแปลกใจนั่นติดอยู่ในใจเขาได้ไม่นาน เพราะหลังจากที่หญิงผู้นั้นหันหลังให้ เจ้านายของเขาก็โหมทำงานเหมือนกลัวว่าตัวเองจะมีเวลาว่างมากเกินไป
“ไม่รู้สิ กูตอบตอนนี้ไม่ได้หรอกฌอน” คำตอบเหมือนไม่ติดใจ แต่ความจริงแล้วริโอลังเลไม่น้อย
ฌอนอมยิ้ม เขารู้ใจเจ้านายดีพอๆ กับรู้ใจตัวเอง หากริโอไม่แคร์ ไม่มีทางที่ชายตรงหน้าจะลังเล “เจ้านายควรไปหาเธอสักครั้งนะครับ”
ความจริงคือความจริง ไม่ว่าจะหลีกเลี่ยงยังไง ความจริงนั่นก็ไม่มีทางแก้ไขได้
“กูกลัว!” ริโอพึมพำ เขากลัวอะไรเหรอ กลัวว่าตามไปถึงที่แล้วจะถูกม่านไหมไล่ส่งเหมือนเก่า
“หากเด็กนั่นเป็นลูกเจ้านาย ไรท์จะมีทายาทพร้อมกันสองคนเลยนะครับ” เพราะอะไรไม่รู้ ฌอนค่อนข้างแน่ใจ เด็กปริศนาสองคนนั้น เป็นทายาทของเจ้านายตนเองร้อยเปอร์เซ็นต์
“ไม่รู้สิฌอน กูไม่ใคร่แน่ใจนักหรอก” ริโอแก้ต่างให้ตัวเอง
บทที่4.โลกสองใบที่ยังเป็นโลกคู่ขนาน
มันมีหลายเรื่องที่ทำให้การตัดสินใจของริโอไม่เป็นอย่างที่คิด งานที่เคยราบรื่น จู่ๆ ก็ยุ่งเหยิงขึ้นมาดื้อๆ ริโอหัวเสียไม่น้อย แต่ก็ไม่สามารถทำอย่างที่ตนเองต้องการได้ในทันที เขาฝืนความรู้สึก แก้ปัญหาวุ่นวายนั่นจนเรียบร้อย ตั้งใจจะออกเดินทางทันทีแต่…
- ผู้เขียน
