“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก มัมแค่กำลังโกรธ” เด็กชายปลอบน้องสาว รวมทั้งปลอบใจตัวเองด้วย
“มัมคงไม่ตีโรซีใช่ไหมริท?” ตั้งแต่จำความได้การลงโทษด้วยการตี ยังไม่เคยเกิดขึ้น แต่โรซีเห็นลูกคนงานถูกทำโทษแบบนั้นบ่อยๆ เธอเลยรู้สึกหวาดกลัว หากตนเองจะโดนมารดาลงโทษด้วยวิธีนั้น
“มัมไม่ทำหรอก” ริทตอบ แม้จะรู้ว่าตนเองมีสิทธิถูกลงโทษด้วยวิธีนั้น
เด็กแฝดพยายามทำใจร่มๆ สายตาระแวงคอยแอบมองมารดาที่สีหน้าเคร่งเครียดบ่อยๆ
ในที่สุดช่วงเวลาที่น่าอึดอัดก็จบลง อาหารมื้อกลางวันถูกปรุงสุก คนยกมาคือป่าน พี่เลี้ยงของเด็กทั้งสอง ส่วนมารดาของพวกเขาเดินหลบออกไปทางหลังบ้าน ริทเดินกึ่งวิ่งไปชะเง้อมอง แล้วก็เดินคอตกกลับมาที่เดิม
“ไม่หิวเหรอคะ วันนี้คุณไหมใส่แฮมซะเยอะเลย”
โรซียกมือปาดคราบน้ำตา พยายามกลั้นสะอื้นไว้สุดฤทธิ์
“อ้าว ร้องไห้ทำไมคะคุณหนู หิวก็รีบทานค่ะ ทานตอนร้อนๆ อร่อยมากเลยค่ะ” ป่านที่ไม่เคยรู้อะไรเลย คะยั้นคะยอเจ้
