“เธอคิดว่านั่นคือตัวบอกว่าผู้ชายคนนั้นเลวเหรอ?”
“....”
“ถึงมันจะดูเลว แต่อย่างน้อยมันก็แสดงออกให้เห็นว่ามันทำจริงเปล่าวะ”
“....”
“มันก็ดีกว่าผู้ชายบางคนที่ซุ่มเงียบ ทำแต่ไม่บอกหรือเปล่าวะ?”
“นายอย่ามาแก้ตัวให้หมอนั่นนะ!” ฉันแย้งเพราะรู้สึกว่าเหตุผลที่เขาให้มามันไร้สาระสิ้นดี นั่นน่ะไม่ได้เรียกว่าเหตุผล แต่เรียกว่าข้ออ้างถึงจะถูก
“ฉันเปล่าแก้ตัวให้มันว่ะวันใหม่...”
“ถ้านายรู้ว่าเขาทำอะไรกับฉัน...นายจะ...” ฉันแย้งเสียงดังอย่างไม่เห็นด้วย
“จะอะไร?” เขาขัดเสียงเรียบ ก่อนถามเสริม “ไอ้ดินมันทำไรเธอ?”
“ปะ เปล่า!” สุดท้ายฉันก็ขี้ขลาดเกินกว่าที่จะกล้าพูดสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง อีกทั้งเคมป์เองก็เป็นเพื่อนกับแผ่นดิน ยังไงซะ เข้าก็ไม่มีทางเข้าข้างฉันอยู่ดี นัยน์ตาเรียวรีคู่นั้นของเขาจ้องลึกผ่านนัยน์ตาฉัน ราวกับมองทะลุปรุโปร่งไปเสียทุกอย่างขณะยกมือเกาหัว พลางเบือนสายตามองไปยังจุดที่แผ่นดินอยู
