“ชื่อนาร์มินใช่ไหม?”
ณิชาเอ่ยถามนาร์มินด้วยรอยยิ้ม ท่าทางใจดีของแม่มาร์คินทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาจากเดิมที่เกร็งและไม่เป็นตัวเอง
“ใช่ค่ะ”
“ชื่อน่ารักจัง แอบคล้องจองกับมาร์คินด้วย”
“ระ…เหรอคะ”
“ใช่จ้ะ ตอนแรกที่ได้ยินชื่อนาร์มิน แอบคิดเหมือนกันว่าชื่อนี้คล้ายใคร ที่แท้ก็คล้ายมาร์คินนี่เอง”
เธอทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มให้แม่มาร์คิน ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อะไรกับชื่อตัวเองมากนัก พอได้ยินแบบนี้มันก็อดทำให้เธอเผลอคิดแบบเดียวกับแม่ของมาร์คินไม่ได้ ชื่อเธอมันคล้ายคลึงกับคำว่า ‘มาร์คิน’ จริงๆ ต่างกันตรงที่พยัญชนะคนละตัว
“นอกจากชื่อจะเหมือนกันแล้ว หน้าตายังแอบเหมือนกันด้วยนะคะ” ณิดา น้องสาวมาร์คินเอ่ยขึ้นพร้อมหันไปมองนาร์มินที่นั่งไม่เป็นตัวเองและเขินอายอยู่
“โบราณว่า ถ้าคนรักหน้าเหมือนกัน แปลว่าเป็นเนื้อคู่กัน” ย่ามาร์คินเสริมขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม มองนาร์มินด้วยแววตาที่เอ็นดู
เธอทำตัวไม่ถูก
