บทที่ 8
1192 คำ
ใบหน้าของรามิลตอนนี้เครียดจัด นัยน์ตาของเขาวาวโรจน์เหมือนมีไฟสุมอยู่ภายในนั้น บาลิกายืนตัวแข็ง เธอทำอะไรแทบไม่ถูก นิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา เธอกัดปากตัวเองแน่นและจ้องหน้าเขาขณะที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของรามิล และตัวเขาเองก็ให้บังเกิดความสำนึกผิดเล็ก ๆ ที่มันแล่นขึ้นมาบนจิตสำนึก ทว่าแต่แล้วก็กลับเหยียดปากออก
“คิดว่าแกล้งจูบผู้ชายไม่เป็นแล้วจะทำให้ผมเชื่ออย่างนั้นเหรอว่าผู้หญิงอย่างคุณไม่เคยกับเรื่องอย่างว่ามาก่อน”
“ปล่อยฉันนะ!...อื๊อ...”
เสียงของบาลิกาขาดหายไปอีกครั้งเมื่อเธอพยายามเงื้อมือขึ้นเพื่อตอบโต้เขาซ้ำสอง แต่ก็ไม่ทันมือหนาแกร่งที่คว้าข้อมือของเธอเอาไว้และหนำซ้ำเขายังก้มลงมาและจูบเธออีกครั้ง คราวนี้จูบของรามิลหนักหน่วงกว่าเก่า เขาบดเบียดปากลงบนกลีบปากที่บวมช้ำอยู่แล้วจนบาลิการู้สึกเจ็บ เธอไม่อาจตอบโต้อะไรเขาได้เลย พยายามขัดขืนแต่ก็ดูเหมือนว่ายิ่งเธอขืนตัวมากเท่าไหร่มันก็เป็นการกระทำที่สูญเปล่าเพราะเธอตัวเล็กกว่าเขามากและรามิลก็จูบเธอหนักจนมาลิกาอยากจะกรีดร้องออกมากระทั่งเขาถอนริมฝีปากออก
“ถ้าคุณคิดจะตบผมอีกทีแล้วล่ะก็ คราวนี้มันไม่ได้จบแค่การที่ผมจูบคุณแน่”
“ปล่อยฉันนะรามิล...ฉันเกลียดคุณ!”
“เกลียดผมให้มาก!” เขาคำราม “ระหว่างเราให้มันมีแต่ความเกลียดชังเพราะว่าถึงยังไงมันก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญอยู่แล้วในเมื่อผมไม่ใช่ราเมศ ก็ถ้าคุณคิดว่าคุณรักน้องชายของผมมากคุณก็ต้องยอมก้มหน้ารับชะตากรรมของตัวเอง ชดใช้ความผิดให้กับสิ่งที่พวกคุณได้กระทำกับเขาก็แล้วกัน!”
เขาลั่นเสียงใส่หญิงสาว บาลิการู้สึกตกใจกับท่าทีของเขา ในเวลานี้เธอไม่ได้นึกถึงใครเลยนอกจากราเมศ แต่แล้วสักครู่รามิลก็พยายามบังคับอารมณ์ของเขาให้นิ่งลง สะกดความโกรธแค้นที่มันประดังขึ้นมาก่อนเอ่ยว่า
“คุณต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพี่ชายของคุณจะชดใช้เงินที่กู้ยืมไปให้ผมทั้งหมด”
“เงินตั้ง 500 ล้านแล้วพี่ชายของฉันน่ะจะใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะชดใช้เงินให้คุณหมดกันล่ะ”
เขาทำทำราวกับว่าไม่ได้ยี่หระหรือใส่ใจต่อคำพูดของหญิงสาว
“นั่นมันเป็นปัญหาของพวกคุณ ไม่ใช่ปัญหาของผม ก็ในเมื่อคุณตั้งใจจะกู้ยืมเงินก็ต้องยอมรับเงื่อนไขที่เจ้าหนี้ตั้งไว้ให้ได้ ไม่ใช่ได้เงินไปแล้วมาโอดครวญทีหลังว่าไม่มีเงินมาชดใช้ ตอนนี้ผมถือว่าพี่ชายของคุณเป็นลูกหนี้ของผมอย่างสมบูรณ์แล้ว”
“คุณกำลังบีบบังคับพวกเรานะ”
“ผมบีบบังคับที่ไหน พี่ชายของคุณเต็มใจที่จะเป็นลูกหนี้ของผม และแม้แต่คุณเองก็เต็มใจมาหาผมถึงที่นี่ไม่ใช่เหรอ ขนาดยอมเอาตัวเข้าแลก ผมว่ามันก็เป็นการทุ่มเทที่น่าชื่นชมจริงๆ”
“คุณแค่ต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่ แค่นั้นนี่ไม่ใช่เหรอ”
เสียงนั้นสั่นสะท้านและรามิลก็รู้สึกได้ถึงความหวาดหวั่นที่ฉายชัดอยู่ในดวงตาของหญิงสาวเขายังไม่ยอมคลายอ้อมแขน ยังกอดรัดตัวเธอไว้แน่น บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเธอออกจากแขนทรงพลัง
รามิลก้มหน้าลงไปหาหญิงสาว เขาจ้องมองบาลิกาด้วยดวงตาเป็นประกายกล้าแข็งและทำให้เธอรู้สึกปั่นป่วนขึ้นมา มันเป็นความหวั่นไหวที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย เขาไม่ใช่ราเมศ แต่เป็นรามิล พี่ชายฝาแฝดที่แสนร้ายกาจ เวลาอยู่ใกล้เหมือนโลกของเธอสลับขั้วจากขาวเป็นดำเลยทีเดียว เขากระซิบเสียงแผ่วทว่าคำพูดนั้นหน่วงหนัก
“บางทีคุณอาจจะมีประโยชน์มากกว่าการมาอยู่ที่นี่กับผมเพื่อแลกกับเงินที่พี่ชายคุณต้องการก็ได้”
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”
“ก็ถ้าคุณเต็มใจจะเป็นนางนกต่อก็คงเต็มใจจะทำอย่างอื่นที่มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงด้วยใช่ไหม”
“คุณกำลังฉวยโอกาสกับฉันนะ”
“ไม่เลย เพราะผมมานึกดูอีกทีก็ควรจะใช้ประโยชน์จากคุณให้คุ้มดีกว่าให้คุณมาอยู่ที่นี่เฉยๆ”
“ปล่อยฉัน!”
หญิงสาวร้องออกมาแต่คราวนี้รามิลกลับคลายวงแขนและปล่อยให้เธอเป็นอิสระ บาลิกาขยับถอยห่าง หัวใจของเธอเต้นแรงและยังนึกถึงรอยจูบที่เขาฝังเอาไว้บนกลีบปากของเธอ บาลิกาทำตัวไม่ถูก ท่าทีเหมือนหวั่นกลัวของเธออยู่ในสายตาของรามิลตลอดเวลา เขาเหยียดยิ้มออกมา
“วันนี้คุณอาจจะทำเหมือนขยะแขยงผมซะเต็มประดา แต่ผมแน่ใจได้เลยว่าต่อไปคุณอาจจะเป็นฝ่ายเข้ามาหาและเสนอตัวให้ผมเองเหมือนอย่างที่คุณเคยทำกับน้องชายของผมนั่นยังไง”
พูดจบรามิลก็เดินออกไป ท่าทางไม่แยแสและดูถูกเธอสารพัดทำให้บาลิการู้สึกเจ็บใจหากแต่เธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้ หญิงสาวก้มลงเก็บเศษชิ้นส่วนของโทรศัพท์มือถือที่แตกกระจายอยู่บนพื้นน้ำตาของเธอหล่นไหล รามิลบีบบังคับให้เธออยู่ที่นี่และเครื่องมือสื่อสารของเธอก็พังไปหมดแบบนี้แล้วเธอจะติดต่อกลับไปหาพี่ชายได้ยังไง เธออยากหาทางหนีแต่เมื่อนึกถึงคำพูดของรามิลที่บอกว่าจะให้เจ้าหนี้มาตามเช็คบิลภาสกรทำให้มัลลิการู้สึกหวั่นกลัว นับแต่นี้ไปชีวิตของเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้วทั้งความรู้สึก ความฝันที่พังทลาย สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คืออดทน
บาลิกานั่งมองดูเวลาบนนาฬิกาที่ฝาผนัง เป็นนาฬิกาโบราณซึ่งก็เข้ากันกับการตกแต่งแบบวินเทจภายในห้องพักส่วนตัวอันหรูหราของโรงแรมระดับ 5 ดาว ซึ่งที่นี่อาจเป็นห้องที่เป็นส่วนตัวจริง ๆ ของหุ้นส่วนใหญ่ เพราะการตกแต่งแตกต่างไปจากส่วนอื่น ๆ ของโรงแรมโดยสิ้นเชิง เวลาผ่านไปจนตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว บาลิการู้สึกราวกับว่าเธอหลุดเข้ามาอยู่ในโลกอีกใบ มันไม่ใช่โลกของเธอแต่เป็นอาณาจักรของรามิล ผู้ชายใจหินและดุดันคนนั้น
- ผู้เขียน
